ซ่งเสวียนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโกรธเด็กคนนี้ เขากลับกล้าพูดจาไร้สาระ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! คำพูดของเย่ฟานทำให้ซ่งเสวียนโกรธจัด ซ่งเสวียนรู้สึกว่าความโกรธภายในกำลังพลุ่งพล่าน เขาไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เขารู้สึกเหมือนอวัยวะภายในจะระเบิด!
“ดีมาก! ดูเหมือนแกจะไม่อยากมีชีวิตอยู่จริงๆ นะ ไอ้สารเลว!” คำพูดนี้แทบจะหลุดออกมาจากปากของเขา เมื่อเขาพูดจบ ซ่งเสวียนก็จ้องมองเย่ฟานอย่างดุเดือดราวกับอยากจะฉีกเย่ฟานออกเป็นชิ้นๆ
เย่ฟานยกเปลือกตาขึ้น สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ราวกับว่าคำขู่ของซ่งเสวียนเป็นเพียงสุนัขจรจัดที่เห่าอยู่ข้างถนน เมื่อเห็นสีหน้าเช่นนี้ ซ่งเสวียนก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมจ้าวไคถึงโกรธมากขนาดนี้ และทำไมเขาถึงเลือกเขามาดุเขาเพียงแค่เห็นสีหน้าของเย่ฟาน
เขาดูสงบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามที่ฝังลึก ราวกับว่าเขาเห็นเย่ฟานเป็นเพียงสุนัขจรจัดที่เห่าหอนน่าสงสาร ความรู้สึกนี้ช่างไม่น่าพอใจเสียจริง
ซ่งเสวียนไม่อาจทนได้อีกต่อไป เขากำด้ามดาบไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง พลังโลหิตอันมหาศาลพุ่งพล่านออกมาจากร่าง พุ่งทะยานขึ้นสู่อากาศ ร่างสีแดงฉานค่อยๆ ลอยขึ้นด้านหลังเขา นี่ต้องเป็นร่างธรรมะของซ่งเสวียนแห่งสวรรค์และโลกอย่างแน่นอน
ตราผนึกสีโลหิตเต้นระบำอยู่กลางอากาศ ตราผนึกนับไม่ถ้วนแปรเปลี่ยนเป็นพลังโลหิตบริสุทธิ์ หลั่งไหลเข้าสู่กระบี่ยาวสีแดงฉานอย่างบ้าคลั่ง
ในขณะนี้ ซ่งเสวียนดูเหมือนปีศาจที่กำลังดิ้นรนฝ่าทะเลโลหิต! ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยพลังโลหิต ทำให้เขามองเขาอย่างแปลกประหลาด แม้ว่าซ่งเสวียนอยากจะฉีกเย่ฟานออกเป็นชิ้นๆ แต่เขาก็ยังคงมีเหตุผล ท้ายที่สุดแล้ว ชายคนนี้เพิ่งชนะการต่อสู้กับจ้าวไค แม้ว่าเขาจะใช้กลยุทธ์ที่น่ารังเกียจ แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่อาจตั้งคำถามได้ เพื่อป้องกันความล้มเหลว ซ่งเสวียนจึงนำร่างที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาเผชิญหน้ากับเย่ฟาน!
“เจ้าจะต้องเสียใจ! อีกไม่นานเจ้าจะต้องเสียใจกับความเย่อหยิ่งของเจ้า! แต่การเสียใจนั้นไร้ประโยชน์ ต่อให้เจ้าคุกเข่ากราบข้าสามครั้ง ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป!” เสียงของเขาแหบแห้ง ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง ราวกับจะบอกทุกคนว่าเขากำลังจะสับเย่ฟานเป็นชิ้นๆ!
ผู้เข้าร่วมด้านล่างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นสีหน้าของซ่งเสวียน ในขณะนั้น ซ่งเสวียนดูเหมือนปีศาจที่กำลังดิ้นรนออกมาจากทะเลเลือด ราวกับต้องการส่งทุกคนลงนรก เขาดูทั้งบ้าคลั่งและแปลกประหลาด
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าซ่งเสวียนจะแปลกประหลาดเพียงใด สีหน้าของเย่ฟานก็ยังคงเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่ว่าซ่งเสวียนจะกลายเป็นอย่างไร มันก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อเย่ฟาน ซ่งเสวียนมองสีหน้าสงบนิ่งของเย่ฝานแล้วโกรธจนฟันแทบแตก! เขาไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว! เขาอยากรู้ว่าเด็กคนนี้จะยังสงบนิ่งเหมือนตอนที่เขาถูกเหยียบย่ำอย่างแรงหรือไม่ และเขาจะแกล้งทำต่อไปได้หรือไม่!
ซ่งเสวียนคำรามพลางเตะเท้าแล้วกระโดดขึ้นไปในอากาศ เลือดและพลังพุ่งพล่านไปทั่วร่าง เขาชูดาบยาวสีแดงเลือดขึ้นเล็งไปที่หัวของเย่ฝานแล้วฟันลงมา
เลือดและพลังที่พุ่งพล่าน ผสานกับเจตนาฆ่า แปรเปลี่ยนเป็นแสงดาบวาบ พุ่งเข้าใส่เย่ฝานที่ยืนอยู่ด้านล่าง เย่ฝานเหลือบมองแสงดาบ สีหน้าไร้อารมณ์ เขายกโซ่หยวนฮุนขึ้นเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ เสียงโซ่เสียดสีกัน โซ่หยวนฮุนและแสงดาบปะทะกัน!
“ปัง!” แสงดาบสีแดงเข้มปะทะกับโซ่หยวนฮุนในพริบตา ราวกับแสงดาบจะตัดขาดทุกสิ่งได้ หลังจากฟาดฟันโซ่หยวนฮุน มันกลับไม่สามารถตัดผ่านหมอกสีเทาดำที่เกาะอยู่ได้
โซ่หยวนฮุนหมุนวนอยู่ในอากาศ กักแสงดาบไว้ในทันที ทันใดนั้น แสงดาบสีแดงเข้มก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ด้วยโซ่หยวนฮุน!