by หวังอวี้ซินพยายามผลักกู้เฉียนเหยาออกไป แต่เธอก็อ่อนล้าจากการถูกตีอย่างหนัก
บัดนี้คอของเธอถูกบีบรัด หายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งหวังอวี้ซินดิ้นรนมากเท่าไหร่ กู่เฉียนเหยาก็ยิ่งโจมตีหนักขึ้นเท่านั้น
ขณะที่ทั้งสองผลักกัน ร่างของหวังอวี้ซินเกือบทั้งหมดก็ถูกผลักออกไปที่ระเบียงแล้ว เมื่อเห็นว่าหากยังทำแบบนี้ต่อไป ลู่เหยียนฮวาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกกังวล
“เฉียนเหยา ปล่อย! ไม่ว่าจะทำอะไรก็ฆ่าอวี้ซินไม่ได้!” ลู่เหยียนฮวารีบวิ่งเข้าไป พยายามดึงมือของกู้เฉียนเหยาออก
“ออกไป!” กู้เฉียนเหยาผลักลู่เหยียนฮวาออกไปด้วยความหงุดหงิด ลู่
เหยียนฮวายืนอยู่ที่ขอบระเบียง แต่แรงผลักของกู้เฉียนเหยาทำให้เธอเซถอยหลัง เสียหลัก ทันใดนั้นราวระเบียงด้านหลังก็พังลง ลู่
เหยียนฮวาร้องออกมา “อ๊า!” แล้วร่วงลงสู่ระเบียง
“แม่!” หวังอวี้ซินเหลือบไปเห็นร่างของแม่ที่กำลังร่วงหล่นจากหางตา เธอ
ผลักกู้เฉียนเหยาออกไปสุดแรง พยายามคว้ามือแม่ไว้
แต่สายเกินไปแล้ว!
เธอไม่รับอะไรไว้ได้ ทำได้เพียงมองแม่ร่วงลงมาจากระเบียง ร่างกายกระแทกกับกระถางต้นไม้เบื้องล่างอย่างแรง
กระถางแตกกระจาย
เลือดปนกับดินในกระถางกลายเป็นสีแดงเข้มระยิบระยับ
“แม่!” หวังอวี้ซินตัวสั่นไปหมด หันหลังกลับและรีบวิ่งลงบันไดไปยังจุดที่แม่ของเธอล้มลง!
ทันใดนั้น เลือดก็ไหลนองเต็มด้านหลังศีรษะของแม่ ใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่ปิดสนิททำให้เธอหวาดกลัวอย่างที่สุด
เธอไม่กล้าขยับตัวแม่ มือสั่นเทาเอื้อมไปแตะจมูกแม่ คลำหาลมหายใจ พลางควานหาโทรศัพท์ เธอ
ต้องโทรเรียกรถพยาบาลให้มาเร็วๆ!
แม่เป็นญาติแท้ๆ เพียงคนเดียว และเธอไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับแม่!
กลิ่นลมหายใจของแม่จางๆ
รถพยาบาลเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว หวังอวี้ซินรีบอธิบายสถานการณ์ของแม่ให้พนักงานรับสายฟัง พร้อมบอกที่อยู่
เมื่อพูดจบ หวังอวี้ซิน
ก็ร้องไห้ไม่หยุด เธอรู้สึกขุ่นเคืองแม่มาตลอด เธอ
รู้สึกขุ่นเคืองแม่ที่อยากให้ชีวิตง่ายขึ้น พาเธอมาอยู่ในตระกูลกู่ ที่ซึ่งเธอใช้ชีวิตแย่ยิ่งกว่าคนรับใช้ เธอ
ไม่มีศักดิ์ศรี เพียงเพราะตระกูลกู่คอยช่วยเหลือเธอ!
เธออยากจะทิ้งตระกูลกู่ไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่แม่ไม่ยอม ดังนั้น เมื่อเธอสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้แล้ว เธอจึงออกไปอยู่คนเดียว
เธอต้องการตัดขาดจากตระกูลกู่อย่างสิ้นเชิง
แต่แม่ของเธอยังคงอยู่ แม้หลังจากที่เธอจากไป กู่เฉียนเหยาก็ยังคงมีอำนาจสั่งการ ทุบตี และดุด่าเธอ
เธอทั้งโกรธทั้งเกลียด!
แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าแม่จะตกลงมาจากระเบียงแบบนี้เพื่อช่วยเธอ
ในเมื่อแม่ของเธอขี้ขลาดมาตลอด คอยแต่มองดูเธอถูกกู่เฉียนเหยาทรมาน ครั้งนี้เธอควรจะยืนดูเฉยๆ ทำไมเธอถึงรีบร้อนออกไป
ทำไมเธอถึงรีบร้อนออกไป
ทำไมเธอถึงพยายามหยุดกู่เฉียนเหยา
หวังอวี้ซินถามตัวเองคำถามนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ น้ำตาไหลอาบแก้ม