by ฮัวเทียนไห่ช่างวิเศษอะไรเช่นนี้!
หลินหยางถอนหายใจพลางจ้องมองร่างที่โผล่ออกมาจากหมอกน้ำแข็ง
เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลอมเหลืองลายมังกร ผมยาวและเครา ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วหนา รูปลักษณ์ของเขาโดดเด่นสะดุดตา และเขาเป็นผู้ที่เหนือกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่มีใครสามารถเชื่อมโยงเขาเข้ากับบุคคลผู้น่ารังเกียจและไร้ยางอายที่ต้วนเทียนเซียงบรรยายไว้ได้!
หลินหยางพิจารณาฮัวเทียนไห่อย่างใกล้ชิด พยายามค้นหาความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา
เขาสรุปได้ว่าฮัวเทียนไห่ยังไม่ถึงระดับเซียน แต่เขาก็อยู่ไม่ไกล
“ท่านพ่อ…”
ใบหน้าของฮัวเว่ยเว่ยซีดเผือด ขณะที่เธอพยายามลุกขึ้นยืนทำความเคารพฮัวเทียนไห่
“เว่ยเว่ย!”
ดวงตาที่ดุร้ายของฮัวเทียนไห่เปล่งประกายด้วยความผิดหวังอย่างสุดซึ้งและแฝงไปด้วยความเกลียดชัง สีหน้า
ของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง ขณะที่เขาจ้องมองฮัวเว่ยเว่ยและพูดเสียงแหบพร่า “บอกข้าสิ ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงทรยศทุ่งน้ำแข็งห้าทิศเพื่อช่วยเหลือโจรผู้นี้?”
“เรื่องนี้…”
ฮวาเว่ยเว่ยอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เว่ยเว่ย! เธอไม่ได้บอกฉันเหรอว่าเธอจะตกลงกับผู้ชายคนนี้? ทำไมเธอถึงยังปกป้องและปิดบังการหลบหนีของเขาอีก? เกิดอะไรขึ้น?”
เซ่าปิงหยวนก้าวออกมาจากฝูงชน จ้องมองฮวาเว่ยเว่ยด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“ปิงหยวน ฟังคำอธิบายของฉัน…”
ฮวาเว่ยเว่ยพูดอย่างกังวล
แต่เซ่าปิงหยวนกลับไม่สนใจและคำรามออกมา “หรือว่าเธอตกหลุมรักเขา?”
ดวงตาสีซีดของฮวาเว่ยเว่ยสั่นไหวอย่างรุนแรง ขณะที่เธอจ้องมองเซ่าปิงหยวนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ไม่นานนัก น้ำตาก็เอ่อคลอเบ้า เสียงของเธอสั่นเครือ “ปิงหยวน เธอพูดแบบนั้นได้ยังไง? เธอไม่เชื่อฉันเลยเหรอ?”
เซ่าปิงหยวนพ่นลมออกมาในใจ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เพราะฮวาเทียนไห่อยู่ตรงนั้น เขาจึงเงียบ
เขาเกลียดหลินหยางอย่างสุดซึ้ง
ชายคนนี้ทำให้เขาอับอายต่อหน้าธารกำนัล และเขาหวังพึ่งหัวเว่ยเว่ยให้ไถ่โทษ เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าไม่เพียงแต่หัวเว่ยเว่ยจะไม่ทำเช่นนั้น แต่เธอยังช่วยเขาอีกด้วย!
นี่มันเป็นการทรยศหักหลังชัดๆ!
“ลืมไปซะ! ลืมไปซะ! ดูเหมือนเราจะไม่ได้ลงรอยกันเสียแล้ว!”
ฮวาเว่ยเว่ยยิ้มขมขื่น สีหน้าของเธอเจ็บปวด
“เว่ยเว่ย ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง มานี่สิ ให้ฉันจัดการไอ้คนร้ายนี่ก่อน!”
ฮวาเทียนไห่พูดอย่างไร้อารมณ์ มือไพล่หลัง ดวงตา
ของฮวาเว่ยเว่ยหรี่ลง เธอเงยหน้าขึ้นทันที คว้าดาบยาวจากพื้นขึ้นมาจ่อที่คอขาวเนียนของเธอ
ฝูงชนทั้งหมดต่างพากันแตกตื่นด้วยความตกตะลึง
“คุณหนู!”
“เว่ยเว่ย ทำอะไรอยู่?”
ทุกคนต่างตกตะลึง ดวงตาของฮวาเทียนไห่เบิกกว้าง
“ท่านพ่อ ถ้าหลินหยางไม่เข้ามาแทรกแซง ข้าคงถูกฝังไปนานแล้ว! ข้าไม่ใช่นักบุญ แต่ข้ารู้วิธีตอบแทนบุญคุณ ท่านหลินเป็นผู้มีพระคุณของข้า ข้าทนเห็นท่านถูกเขาฆ่าไม่ได้! ฉะนั้นท่านพ่อ ได้โปรดไว้ชีวิตท่านหลินด้วยเถิด! ไม่เช่นนั้น ข้าขอตายก่อนเขาดีกว่า!”
ฮวาเว่ยเว่ยกัดฟันแน่น
น้ำเสียงหนักแน่นและแน่วแน่
ฝูงชนตกตะลึง
ฮวาเทียนไห่กำหมัดแน่น ดวงตาเคืองแค้นยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
“โง่เง่า! มาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
ฮวาเทียนไห่ตะโกนด้วยความโกรธ ลมหายใจของเขาปั่นป่วนด้วยความโกรธจนอุณหภูมิรอบตัวลดลงอย่างบ้า
คลั่ง ผู้คนนับไม่ถ้วนตัวสั่น ฟันกระทบกัน และพวกเขาก็โยกตัวไปมา มือกุมร่างของตัวเองไว้
“ท่านพ่อ ข้าอยู่ในสภาพนี้ ท่านไม่อยากยอมแพ้หรือ?”
ดวงตาฤดูใบไม้ร่วงของฮวาเว่ยเว่ยเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เธอพึมพำ
“ข้าบอกให้เจ้ามาทางนี้ งั้นมาทางนี้เดี๋ยวนี้! เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดรึ? เจ้าอยากให้ข้าจับเจ้ามาด้วยมือข้าเองหรือ?”
ฮวาเทียนไห่ดูเหมือนจะหมดความอดทน พลังในร่างกายของเขาเริ่มทำงาน คลื่นพลังแห่งการเลื่อนระดับก็พลุ่งพล่าน
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮวาเว่ยเว่ยก็รู้สึกผิดหวังอย่างที่สุด
“หรือว่า…ในสายตาเจ้า ใบหน้าสำคัญกว่าชีวิตของลูกสาวเจ้า?”