by “ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
ต้วนเทียนเซียงบิดเบี้ยวด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาหัวเราะลั่นด้วย
ความบ้าคลั่ง พิษนี้ทรงพลังที่สุดที่เขาเคยปรุงขึ้น และเขารู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับใครก็ตามที่ถูกพิษนี้
ดวงตาของเขาเป็นประกาย ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น
เขารู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้เขาชนะ!
หลินหยางหยุดชั่วครู่ ตรวจดูพิษในร่างกายของเขาครู่หนึ่ง ขมวดคิ้ว
“หนุ่มน้อย คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”
ต้วนเทียนเซียงยิ้มเย็นเยียบ ดวงตาหรี่ลง “เจ้าถูกพิษที่ร้ายแรงที่สุดที่ข้าเคยปรุงขึ้น หากปราศจากยาแก้พิษของข้า เจ้าจะตายในไม่ช้า ทันที ฮ่าฮ่า ถ้าเจ้าไม่อยากตาย จงคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”
ต้วนเทียนเซียงกลับมามั่นใจอีกครั้ง ความตื่นตระหนกบนใบหน้าหายไป
เขาควบคุมสถานการณ์ได้อีกครั้ง กลับมามีความคิดริเริ่มอีกครั้ง
แม้ว่าเขาจะดูสิ้นหวังอย่างที่สุดก็ตาม
“นี่มันพิษอะไรกันเนี่ย?”
หลินหยางรู้สึกตัวขึ้น ไอสองครั้ง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น
พิษระเหยเร็วกว่าที่คาดไว้ ใบหน้าของหลินหยางซีดเผือด ริมฝีปากแดงก่ำ เบ้าตาดำคล้ำเล็กน้อย
“ข้าบอกว่านี่คือพิษที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่ข้าเคยกลั่นมาในชีวิต ไม่มีใครในโลกนี้แก้มันได้ เด็กน้อย เจ้าอยากให้ข้าพูดอะไรอีกไหม? เจ้าจะคุกเข่าหรือไม่? หรือเจ้าอยากตายอยู่ที่นี่?”
ต้วนเทียนเซียงแสยะยิ้มเยาะ
หลินหยางไม่พูดอะไร แต่เรียกเข็มมังกรหงเหมิงออกมาแทงเข้าที่อก
หลังจากเข็มมังกรเข้าไปในร่างและถูกดึงออกมา ร่างเข็มที่แวววาวก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิททันที ซึ่งน่าสะพรึงกลัวมาก
“พิษนี้… น่าทึ่งจริงๆ!”
หลินหยางพึมพำ
“อะไรนะ? เจ้ากลัวแล้วงั้นหรือ? ฮ่า เจ้าอยากจะต่อต้านข้า! ช่างน่าขันเสียจริง!”
ต้วนเทียนเซียงหรี่ตาลงและเดินตรงไปหาหลินหยาง ด้วยท่าทางมั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ
“กลัว?”
หลินหยางหันศีรษะกลับมามองเขาด้วยใบหน้าที่ไม่หวั่นไหว: “ถึงแม้เจ้าจะวางยาพิษข้า เจ้าจะทำอะไรได้? พิษนี้…ยังไม่ฆ่าข้าเลย ใช่ไหม?”
ต้วนเทียนเซียงตกตะลึง “หมายความว่ายังไง”
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ”
ดวงตาของหลินหยางเป็นประกาย ทันใดนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาต้วนเทียนหยา
ต้วนเทียนหยาตกใจรีบใช้พลังน้ำแข็งป้องกัน
แต่คราวนี้ หลินหยางดุจสิงโตที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ ปะทุไฟที่โหมกระหน่ำ ทำลายพลังน้ำแข็งของเขาและพุ่งเข้าใส่อย่างดุเดือด
“หยุด!”
ต้วนเทียนหยาคำรามพลางใช้พลังน้ำแข็ง
น้ำแข็งและไฟปะทะกัน ก่อให้เกิดคลื่นพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว ทำลายทุกสิ่งรอบตัวจนพื้นดินแตกละเอียด
ทว่าต้วนเทียนหยาไม่สามารถหยุดยั้งการโจมตีอันบ้าคลั่งของหลินหยางได้
การโจมตีนี้กินเวลาเพียงไม่กี่สิบลมหายใจ
บูม!
หลังจากการระเบิดของน้ำแข็ง เปลวเพลิงก็ปกคลุมต้วนเทียนหยา หลินหยางคว้าคอของต้วนเทียนหยาด้วยมือข้างหนึ่งและยกเขาขึ้น ต้วน
เทียนหยาถูกปราบลงทันที!
เขาเตะอย่างบ้าคลั่ง มือทั้งสองจับข้อมือหลินหยางแน่น พยายามดึงเขาให้หลุด
แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน มันก็ไร้ผล
ไม่ใช่ว่าเขาด้อยกว่าหลินหยาง แต่เป็นเพราะพลังน้ำแข็งของเขาถูกไฟประหลาดของหลินหยางดับวูบไปเสียสิ้น
การต่อสู้ดุเดือด ไม่มีที่ให้ตอบโต้
“ส่งยาแก้พิษมา ไม่งั้นข้าจะเผาเจ้าให้กลายเป็นถ่าน!”
หลินหยางจ้องมองต้วนเทียนหยาอย่างเย็น
ชา เปลวเพลิงประหลาดพุ่งผ่านร่างของต้วนเทียนหยา เพียงแค่หลินหยางคิด เปลวเพลิงเหล่านี้ก็จะเผาผลาญร่างของเขาจนมอด ไหม้
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
สีหน้าของต้วนเทียนหยาเจ็บปวด แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและดุร้าย
“เจ้าต้องการให้ข้าส่งยาแก้พิษให้งั้นหรือ? ไม่เอาเด็ดขาด! ถ้าเจ้าอยากตาย ก็ตายไปพร้อมกับข้า! ฮ่าๆๆๆๆ…”
ต้วนเทียนหยาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พร้อมที่จะตาย!
หลินหยางขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะทำอะไรเขาไม่ได้
แต่ในขณะนั้น หลินหยางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบหยิบเข็มมังกรหงเหมิงออกมาและแทงเข้าไปในร่างของต้วนเทียนหยา…