by ฮวาเว่ยเว่ยดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่สามารถทำลายโซ่น้ำแข็งได้แม้แต่รอยแตกเดียว
ทว่าก่อนที่หลินหยางจะถึงแก่ความตาย เธอกลับทำลายมันได้ด้วยเพียงปลายนิ้ว?
เป็นไปได้อย่างไร?
“พลังของชายผู้นี้น่าเกรงขามจริงหรือ?”
ลมหายใจของฮวาเว่ยเว่ยสะดุดเมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว
แต่เธอก็รีบปัดมันออกไป
หากหลินหยางน่าเกรงขามจริง ทำไมเขาถึงเงียบอยู่บนถนน? และทำไมเขาถึงตามเธอมายังที่แห่งนี้?
หากไม่ใช่ เขาจะทำลายโซ่น้ำแข็งของต้วนเทียนเซียงได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร?
ฮวาเว่ยเว่ยรู้ถึงพลังของโซ่เหล่านี้ แม้ว่าเหล่ายอดฝีมือที่เธอนำมาด้วยจะยังอยู่ พวกเขาก็คงจะทำลายมันไม่ได้ ต้
วนเทียนเซียงผู้นี้เป็นผู้มีพลังที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว โดยมีขาข้างหนึ่งอยู่ในดินแดนแห่งเซียนบนดิน
“เจ้าหนู เจ้าเป็นใคร?”
ต้วนเทียนเซียงกลับมามีสติอีกครั้ง จ้องมองหลินหยางอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
“ข้าเป็นใครกันแน่?”
หลินหยางถามอย่างใจเย็น
“ถ้าเจ้ามาจากทุ่งน้ำแข็งทั้งห้า ข้าขอร้องให้เจ้าละทิ้งความชั่วร้ายและร่วมทางไปฝ่ายดี ข้าไม่ต้องการให้เจ้ายอมจำนนต่อข้า เราสามารถเป็นเพื่อนกันได้ ถ้าเจ้าไม่ได้มาจากทุ่งน้ำแข็งทั้งห้า ข้าขอร้องให้เจ้าออกไปทันทีและอย่ามาขวางทางข้า!”
ต้วนเทียนเซียงพูดอย่างเย็น
ชา เห็นได้ชัดว่าเขาสัมผัสได้ว่าหลินหยางไม่ใช่คนอ่อนแอ
“ข้าไม่ได้มาจากทุ่งน้ำแข็งทั้งห้า และข้าไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบาดหมางระหว่างเจ้ากับประมุขนิกายทุ่งน้ำแข็ง เจ้าขอให้ข้าไปก็ได้ แต่ข้าต้องพานางไปด้วย!”
หลินหยางชี้ไปที่หัวเว่ยเว่ย
“นางไปไม่ได้!” ต้วนเทียนเซียงพ่นลมใส่
“นั่นมันเรื่องใหญ่! ถ้านางกลับไปกับข้าไม่ได้ ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศจะจับข้ารับผิดชอบ ข้าคงไม่กลัวหรอกถ้าข้าอยู่คนเดียว แต่ข้ามีเพื่อนมากมายในทุ่งน้ำแข็ง ถ้าหัวเว่ยเว่ยตาย พวกเขาคงถูกชาวทุ่งน้ำแข็งที่โกรธแค้นข่มเหงรังแกแน่ ดังนั้นข้าต้องแน่ใจว่านางจะกลับมาอย่างปลอดภัย!” “
หนุ่มน้อย อย่าปฏิเสธคำกล่าวอวยพร! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าคิดว่าจะต่อรองกับข้าได้งั้นรึ? ข้าบอกเจ้าแล้ว! ข้าฆ่าเจ้าได้ในพริบตา! ข้าปล่อยเจ้าไปเพราะข้าไม่อยากเสียพลังให้เจ้ามากเกินไป! รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!”
สีหน้าของต้วนเทียนเซียงดุดัน ดวงตาของเขายิ่งดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ
“ฆ่าข้าก่อน? งั้นก็จัดการเลย”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็นและไม่สะทกสะท้าน
เมื่อมาถึงจุดนี้ ต้วนเทียนเซียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไป เขา
จ้องมองหลินหยางอย่างเย็นชา ทุบโซ่น้ำแข็งที่เหลือลงบนพื้น แล้วก้าวเข้าหาเขา
หัวเว่ยเว่ยรีบพยายามหนี
แต่ก็ไร้ผล โซ่น้ำแข็งดูเหมือนจะหยั่งรากลงดิน เธอหนีไม่พ้น
นางมองหลินหยางอย่างหมดหนทาง
บัดนี้ความหวังทั้งหมดของเธอฝากไว้กับชายผู้นี้
แต่เขาจะพ่ายแพ้ได้ง่ายๆ เช่นนั้นหรือ? เขา ร่วมสร้างทุ่งน้ำแข็งห้าเหลี่ยมกับบิดาของเธอ และพูดตรงๆ ก็คือ เขาเป็นผู้นำของตระกูลที่มีอำนาจเหนือกว่า
เขาจะพ่ายแพ้ได้ง่ายๆ อย่างไร?
เธอมองหลินหยางด้วยอาการสั่นเทา หนังศีรษะรู้สึกเสียวซ่า
แต่หลินหยางยังคงนิ่งเฉย มือประสานกันไพล่หลัง ขณะที่เขามองต้วนเทียนเซียงเดินเข้ามา แววตาแห่งความมั่นใจฉายชัดบนใบหน้า ดวงตา
ในฤดูใบไม้ร่วงของหัวเว่ยเว่ยสั่นไหวเล็กน้อย
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเห็นสีหน้าของหลินหยาง หัวใจที่ปั่นป่วนของนางก็สงบลงอย่างกะทันหัน ความรู้สึกปลอดภัยก็ปรากฏขึ้น
เกิดอะไรขึ้น?
หัวใจของหัวเว่ยเว่ยสั่นสะท้านด้วยความงุนงง
แต่ก่อนที่นางจะได้ทันได้คิด ต้วนเทียนเซียงก็ลงมือไปแล้ว
ปัง!
ลมหนาวพัดกระหน่ำลงมาอย่างกะทันหัน
อุณหภูมิลดลงฮวบฮาบ ราวกับทุกสิ่งถูกแช่แข็ง!
“ระวัง!”
ฮว่าวเว่ยเว่ยร้องออกมาตามสัญชาตญาณ
ทันใดนั้น น้ำแข็งก็สาดส่องลงมา เปลวเพลิงอันร้อนแรงก็ปะทุขึ้น ละลายทุกสิ่งรอบ
ตัว ดวงตาสีใบไม้ร่วงของฮว่าวเว่ยเว่ยเบิกกว้างอีกครั้ง
เธอเห็นเปลวเพลิงอันทรงพลังและเหนือธรรมชาติพุ่งออกมาจากร่างของหลินหยาง ละลายทุกสิ่งรอบตัว
เธอตกตะลึง
“เปลวเพลิงเหนือธรรมชาติ?”
ใบหน้าของต้วนเทียนเซียงเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
แต่ไม่นาน หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง
“นี่ไม่ใช่ไฟธรรมดา! นี่มัน…ไฟที่หลอมขึ้นด้วยพลังแห่งการยกระดับ!”
หนังศีรษะของต้วนเทียนเซียงรู้สึกเสียวซ่าน
“น้ำแข็ง? ข้าเหมาะกับมัน!”
หลินหยางตะโกนพลางยื่นฝ่ามือทั้งสองออก
คำราม!
มังกรเพลิงอันน่าสะพรึงกลัวสองตัวพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา มีพลังออร่าอันไร้ขีดจำกัด พุ่งเข้าโจมตีต้วนเทียนเซียงอย่าง
ดุเดือด ต้วนเทียนเซียงหวาดกลัว ถอยกลับ ยกกำแพงน้ำแข็งขึ้นหลายสิบชั้น
แต่ถึงแม้กำแพงน้ำแข็งของเขาจะหนาแค่ไหน พวกมันก็กลับกลายเป็นน้ำข้นทันทีต่อหน้ามังกรไฟ
ไม่มีอะไรหยุดยั้งพวกมันได้
“นรกน้ำแข็ง!”
ต้วนเทียนเซียงคำรามพลางยกแขนขึ้นสูง
น้ำแข็งจำนวนมากพุ่งออกมาจากน้ำแข็งรอบๆ พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนจะตกลงมาใส่หลินหยางอีกครั้ง
“ช่างเล็กน้อย!”
หลินหยางส่ายหัวและโบกมือ
ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน
แสงสว่างจ้าปกคลุมท้องฟ้าและผืนดิน…