by “ฉันคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ฉันปลอดภัยดี” เหอ Zixin กล่าวอีกครั้ง
เหอหวานหลงพูดอย่างใจร้อน “งั้นบอกฉันหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับเฉียนฉี คุณออกจากโรงแรมกับเฉียนฉีเมื่อวานหรือเปล่า คุณเริ่มติดต่อกลับมาอีกเมื่อไหร่”
เหอ ซิ่น มองไปที่ชายคนตรงหน้าของเธอ ชายที่เธออยากจะเรียกว่าพ่อ แต่เพื่อประโยชน์ทางธุรกิจ เขาไม่ลังเลเลยที่จะ “ขาย” เธอให้กับคนอื่น
พ่อของเธอรู้ชัดเจนว่าลู่หยวนกวงมีเจตนาไม่ดีอย่างไร แต่เขาก็ยังคงขุดกับดักและปล่อยให้เธอเข้ามาเกี่ยว
เธอสามารถจินตนาการได้ว่าเรื่องเลวร้ายต่างๆ คงจะเกิดกับเธอมากแค่ไหนหากไม่มีเฉียนซีเมื่อวานนี้
“ฉันจะได้มีอะไรกับเขาหรือเปล่าก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ!” เหอซิซินกล่าว
“คุณจะพูดแบบนั้นได้ยังไง ถ้าคุณได้ทำธุรกิจกับเขา…”
เฮ่อหว่านหลงถูกเฮ่อซื่อซินขัดจังหวะก่อนที่เขาจะพูดจบ “ถ้าฉันได้ทำธุรกิจกับเขา คุณก็คงไม่สามารถ ‘ขาย’ ฉันให้กับคนอื่นได้หรอกใช่ไหม”
“คุณ–” ใบหน้าของเหอหวานหลงแดงขึ้นทันใด “คุณหมายถึง ‘ขาย’ อะไร ฉันเคยขายลูกสาวของฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อวานยังขายแบบนี้อยู่เหรอ?” เฮ่อซิ่นเยาะเย้ย “ก็แค่ว่าการขายนั้นไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าฉันไม่ได้ทำธุรกิจกับเสี่ยวซี คุณจะใช้ลูกสาวของคุณให้เกาะติดใครต่อไป ตราบใดที่มีคนทำธุรกิจกับคุณได้ คุณก็สามารถขายฉันให้กับคนนั้นได้หรือ คุณคู่ควรที่จะเป็นพ่อหรือไม่”
เหอหวานหลงรู้สึกอายกับคำกล่าวหาของลูกสาว “ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ฉันเป็นพ่อของคุณ คุณเป็นลูกสาวของฉัน ฉันเลี้ยงดูคุณมา ฉันไม่สามารถขอให้คุณให้สิ่งตอบแทนอะไรได้หรือ?”
ในที่สุดเฮ่อซื่อซินก็เข้าใจหลังจากได้ยินสิ่งที่พ่อของเธอพูดว่าความคิดก่อนหน้านี้ของเธอบางส่วนเป็นเพียงความคิดปรารถนาเท่านั้น
“พ่อ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะเรียกคุณว่าพ่อ” เฮ่อซื่อซินพึมพำว่า “ข้าจะไม่ถือว่าเจ้าเป็นพ่ออีกต่อไป และความสัมพันธ์พ่อลูกของเราก็จบลงที่นี่ เจ้าเลี้ยงดูข้าใช่หรือไม่? ใช่แล้ว ก่อนที่ข้าจะอายุเจ็ดขวบ เจ้าเลี้ยงดูข้าโดยใช้เงินของแม่ข้าเลี้ยงดูข้า หลังจากข้าอายุเจ็ดขวบ เจ้าไม่ใช่คนเลี้ยงดูข้า แต่เป็นตระกูลหยี่ สำหรับรางวัลที่ข้ามอบให้เจ้า รางวัลที่เจ้าได้รับจากตระกูลหยี่ตลอดวัยเด็กของข้าก็เกินพอแล้ว ข้าไม่ได้เป็นหนี้เจ้าแต่อย่างใด!”
เหอหวานหลงโกรธมากจนตัวสั่นไปหมด “คุณ…คุณอยากจะตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับฉันจริงๆ เหรอ ใครให้ความกล้าหาญกับคุณมา!”
เขาตะโกนด้วยความโกรธ แล้วยกมือขึ้นและเตรียมที่จะฟาดมันเข้าที่หน้าของเหอจื่อซินอย่างแรง
แต่ในวินาทีถัดมา มือของเขาถูกมืออีกข้างหนึ่งป้องกันไว้ และคนที่ป้องกันมือของเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหยี่เฉียนซี!
เฮ่อว่านหลงตกใจและรีบดึงมือออก “เฉียน… เฉียนซี คุณมาที่นี่ทำไม?”
หยี่ เชียนฉีเพิกเฉยต่อเหอ หวานหลงและมองดูใบหน้าของเหอ จื่อซิน “เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่ตัดความสัมพันธ์พ่อ-ลูกกับเขา” เหอ ซิซินกล่าวด้วยความขมขื่นบนใบหน้าของเธอ
อี้เฉียนฉีดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เจิ้งหยาฮุยรีบพูด “เฉียนฉี จี้ซินกำลังอาละวาดอยู่ เธอจะต้องดีขึ้นในไม่ช้า เธอและพ่อของเธอเป็นพ่อและลูกสาวกัน พวกเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ไม่อาจแยกออกจากกันได้!”
“ฉันไม่ได้อาละวาด” เฮ่อซื่อซินมองตรงไปที่พ่อและแม่เลี้ยงของเธอ “ความสัมพันธ์ทางสายเลือดไม่ใช่สิ่งที่แยกจากกันได้ หากไม่มีความรักระหว่างพ่อกับลูกสาว มันก็ไร้ประโยชน์แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ตาม”
“คุณ–” เฮ่อว่านหลงยกมือขึ้นข้างหนึ่ง คิดที่จะตีลูกสาวอีกครั้ง แต่เมื่อมองไปที่หยี่เฉียนฉีที่อยู่ด้านข้าง เขาก็เอามือออกอย่างเขินอาย “ซือซิน พ่อจะถือว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องไร้สาระ ส่วนป้าของคุณกับฉันจะกลับไปก่อน คุณพักผ่อนให้สบายเถอะ”