by 
รากฐานฮาร์ดแวร์ที่ไม่อาจจินตนาการได้ทำให้ เซียว ชางคุน มีความสุขมาก แต่เขาอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเย่เฉิน
เขาไม่ใช่คนที่ไม่เคยได้เห็นโลกมาก่อน ดังนั้นในความเห็นของเขา เกาะที่อยู่ตรงหน้าเขาและสิ่งอำนวยความสะดวกที่เกี่ยวข้องจึงไม่ใช่ปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยเงินหลายสิบล้านดอลลาร์อีกต่อไป อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเสียเงินหลายร้อยล้านดอลลาร์ หรืออย่างน้อยก็ 700 ล้านหยวน
หม่าหลาน ก็ตกใจเช่นกัน เมื่อนึกถึง เย่เฉิน เธออดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความกังวล “ฉางคุน โทษฉ้อโกงเท่าไหร่?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอฉันดูหน่อย” เซียว ชางคุน พูดพลางเอื้อมมือไปแตะโทรศัพท์มือถือ หลังจากค้นกระเป๋าแล้วก็ยังหาโทรศัพท์ไม่เจอ จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์มือถือของเขาหายไปนานแล้ว
เซียว ชูหราน ที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่คาดคิดว่าที่ซ่อนที่ ถัง ซื่อไห่ เตรียมไว้ให้เขาและครอบครัวจะฟุ่มเฟือยขนาดนี้ จึงได้แต่พูดกับครอบครัวว่า “พ่อกับแม่เลิกเดาได้แล้ว เย่เฉิน ลงทุนเงินใน Bitcoin เมื่อไม่นานมานี้และได้กำไรมหาศาล ฉันยังได้ยินเขาพูดว่าเจ้าของเดิมของเกาะนี้มีปัญหาทางการเงิน จึงขายไปในราคาต่ำ อย่างที่ทราบกันดีว่าตลาดอสังหาริมทรัพย์ทั่วโลกตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก และราคาบนเกาะเล็กๆ ในแปซิฟิกใต้ก็ตกต่ำลง เหมือนกับบ้านพักตากอากาศเล็กๆ ของเราในเขตชานเมือง พวกมันเคยได้รับความนิยมอย่างมากในช่วงแรกๆ แต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียว ชางคุน ก็เข้าใจขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า “ลูกสาวข้า พอเจ้าพูดแบบนี้แล้ว ข้าก็เข้าใจแล้ว บ้านสไตล์บ้านพักตากอากาศล้วนๆ แบบนี้มันไร้ค่าจริงๆ ไม่กี่ปีก่อน ตอนที่บ้านพักตากอากาศกำลังได้รับความนิยมสูงสุด ปู่เป่ย ซื้อวิลล่าสไตล์อเมริกันหลังหนึ่งที่มีกรรมสิทธิ์ที่ดินเล็กๆ อยู่บนภูเขาในเขตชานเมือง ห่างจากตัวเมืองไปหกสิบเจ็ดสิบกิโลเมตร ตอนนั้นข้าคิดว่าการขับรถไปเที่ยวภูเขาสักครั้งในช่วงสุดสัปดาห์คงจะสะดวกสบายมาก แต่ผ่านไปหนึ่งปี ข้าก็ทำไม่ได้อีกแล้ว ก่อนหน้านี้ที่นั่นมีอาคารพาณิชย์อยู่บ้าง แต่ต่อมามีคนไปน้อยลง สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ก็ค่อยๆ หายไป พอไปถึงก็หาร้านค้าเล็กๆ ไม่ได้เลย ไม่มีร้านอาหาร แม้แต่ร้านซื้อกลับบ้านก็ไม่มี ตอนนี้เข้าขายบ้านไม่ได้เลยแม้จะลดราคา 70%”
หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปรอบๆ ทิวทัศน์อันน่าทึ่ง แล้วถอนหายใจ “คุณพูดถึงที่นี่เหรอ? มันอยู่ห่างจากทวีปที่ใกล้ที่สุดเป็นพันๆ กิโลเมตร ใครมีเวลามาเที่ยวที่นี่กัน? มันคงเป็นหายนะแน่ๆ”
หม่าหลาน ไม่ค่อยเข้าใจนัก เธอจึงพยักหน้าและถามคำถามที่ถามถึงจิตวิญญาณ “คุณคิดอย่างไร ถ้า เย่เฉิน ถูกจับ ประเทศจะไม่ยึดทรัพย์สินของเขา ใช่ไหม”
เซียว ชางคุน โบกมือ “ไม่ต้องห่วง พวกเราอยู่ไหนกันเนี่ย? พวกเราอยู่ที่แปซิฟิกใต้! ตราบใดที่ เย่เฉิน ยังไม่ถูกจับและไม่ยอมขายพวกเรา พวกเราก็จะอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข!”
ขณะที่ หม่าหลาน รู้สึกโล่งใจ เธอรีบพูดกับ เซียว ชูหราน ว่า “ชูหราน เธอต้องหาทางติดต่อ เย่เฉิน ให้ได้ แล้วปล่อยให้เขาหาโอกาสหนีออกไป! สภาพแวดล้อมที่นี่ดีมาก อย่างเลวร้ายที่สุด ครอบครัวสี่คนของเราก็คงจะอยู่เฉยๆ และไม่กลับมาอีก”
เซียว ชูหรานได้แต่อธิบาย “แม่คะ เย่เฉิน ยังมีธุระต้องทำ ถ้าเขาหนีตอนนี้ เขาคงไม่มีโอกาสได้กลับไปอย่างเปิดเผย ดังนั้นเขาจึงต้องการพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ปัญหา ถ้าเขาแก้ปัญหาได้ ไม่เพียงแต่เขาจะมาหาเราอย่างเปิดเผยได้เท่านั้น แต่เราก็ยังสามารถกลับไปอย่างเปิดเผยได้อีกด้วย”
จู่ๆ หม่าหลาน ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที แล้วโพล่งออกมาว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะดี! ไม่งั้นการได้อยู่ในที่ดีๆ แบบนี้ ฉันก็คงไม่มีโอกาสได้อวดเพื่อนฝูงหรือญาติๆ หรอก แถมยังอวดผ่าน การแสดงความรู้สึกบนวีแชท ได้อีก เสียดายแย่เลย!”
เซียว ชู่หราน คุ้นเคยกับวิธีคิดของหม่าหลานแล้ว
แม้ว่าเธอจะตั้งใจแน่วแน่มากที่จะออกจากเย่เฉิน แต่ลึกๆ ในใจเธอก็ยังคงมีจินตนาการอยู่บ้าง
นั่นคือ หลังจากที่ เย่เฉิน แก้แค้นให้พ่อแม่ของเขาแล้ว เขายังคงมีฉันเป็นภรรยาอยู่ในใจ หากเขาไม่ดูถูกฉัน ฉันก็จะยอมอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต
แน่นอนว่าหากเขาได้กลับมามีตัวตนในฐานะคุณชายน้อยของตระกูลเย่ และก้าวกลับมาสู่จุดสนใจและไม่มองลงมาที่ฉันอีกต่อไป ฉันจะไม่รบกวนเขาหรือทำให้เขาลำบากอย่างแน่นอน
ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรอเขาอยู่ที่นี่ ส่วนจะรอเขาได้หรือเปล่านั้น คงต้องขึ้นอยู่กับโชคชะตา