by เซียว ชู่หราน ส่ายหัวและพูดอย่างดื้อรั้น: “ไม่เป็นไร ฉันสบายดี…”
เย่เฉิน สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบถามเธอว่า “ร้องไห้ทำไม แม่เป็นแบบนี้ บอกตรงๆ ว่าฉันชินแล้ว เธอน่าจะชินไปนานแล้ว”
เซียว ชูหราน ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เธอจึงร้องไห้โฮออกมา “ฉันไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต! ฉันแค่อยากให้เธอพัฒนาขึ้นอีกนิด ดีขึ้นอีกนิด และอย่าสิ้นหวังจนเกินไป ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นไม่ได้ล่ะ!”
“เธอเป็นแบบนี้มาเกือบสามสิบปีแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต! เธอต้องสูญเสียอะไรมามากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่เธอไม่เคยเรียนรู้อะไรจากประสบการณ์ของตัวเองเลย!”
“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยแก้ไขข้อบกพร่องและปัญหาของตัวเองเลย! เธอโทษคนอื่นเสมอ และคิดว่าคนอื่นทำให้เธอผิดหวังเสมอ!”
“คุณรู้ไหมว่าสิ่งเดียวที่ฉันได้เห็นการปรับปรุงจากเธอในช่วงหลายปีที่ผ่านมาคืออะไร?”
เย่เฉินส่ายหัวอย่างเก้ๆ กังๆ และถามว่า “มีอะไร?”
เซียวชูหรานร้องตะโกน “เป็นเพราะทัศนคติของเธอที่มีต่อเจ้า! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งเดียวที่เธอพัฒนาขึ้นคือทัศนคติที่มีต่อเจ้า ส่วนที่เหลือไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือพัฒนาเลยแม้แต่น้อย!”
เย่เฉินปลอบใจเขา “ถึงแม้เจ้าจะเห็นความก้าวหน้าเพียงเล็กน้อย แต่มันก็ยังถือว่าเป็นความก้าวหน้าอยู่ดี! ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านางไม่ได้มีความก้าวหน้าใดๆ เลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ใช่ไหม?”
เซียวชูหรานร้องไห้โฮออกมาและสำลักออกมา “ใช่… มีความคืบหน้าเล็กน้อย… แต่… แต่ฉันรู้ว่าไม่ใช่เธอที่กำลังจะดีขึ้น! แต่เป็นคุณต่างหากที่กำลังดีขึ้น!”
ขณะที่นางพูด นางเงยหน้าขึ้นมองเย่เฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลไม่หยุด สะอื้นไห้พลางกล่าวว่า “เพราะความสามารถของเจ้าแข็งแกร่งขึ้น เครือข่ายติดต่อก็กว้างขึ้น และเจ้าก็หาเงินได้มากขึ้น นางจึงเรียกเจ้าว่าลูกเขยที่ดี ไม่กล้าเยาะเย้ยและดูถูกเจ้าเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป! สุดท้ายแล้ว นางก็ยังคงเป็นนางคนเดิม ผู้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง!!!”
ทันใดนั้น อารมณ์ของเซียวชูหราน ก็พลันมลายหายไป เขาทรุดตัวลงนั่งยองๆ ลงกับพื้น ซบหน้าลงกับแขน ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่นไปหมด
เย่เฉินไม่เข้าใจ เขาคิดมาตลอดว่า เซียวชูหราน ไม่ควรอ่อนไหวขนาดนั้น คนอื่นเขาว่าเหาเยอะไปก็ไม่คัน เขาถูกหม่าหลานกัดมาห้าหกปีแล้ว จนมีภูมิต้านทานต่อรอยกัดได้อย่างสมบูรณ์ ทำไม เซียว ชูหราน ถึงเสียสติไปอย่างกะทันหันหลังจากอยู่กินกับเธอมาสามสิบปี? เขาจึงคาดเดาว่าอาการของ เซียว ชูหราน น่าจะมีปัญหาบางอย่าง และอาการที่ควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างกะทันหันดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับหม่าหลานโดยตรง
แต่เขาไม่สามารถหาสาเหตุได้
บางอย่างในชีวิตก็เป็นเช่นนี้ เหมือนกับโจทย์คณิตศาสตร์ที่ขาดเงื่อนไขสำคัญ คุณรู้ว่ามีบางอย่างผิดพลาด แต่หาสาเหตุไม่เจอ แถมยังเดาคำตอบและเฉลยไม่ถูกอีกด้วย
ความเจ็บปวดของ เซียว ชูหราน เป็นผลรวมของหลายๆ สิ่ง รวมถึงการกดขี่ที่สะสมมาหลายปี ความทุกข์ทรมานที่ไม่อาจกล่าวได้ และแม้แต่ความเจ็บปวดที่เขาไม่มีที่ระบาย
เมื่อคิดว่าเธอจะหายไปจากโลกของเย่เฉินในอีกเดือนหนึ่ง เธอก็ยิ่งรู้สึกทรมานมากขึ้น
ในขณะนี้เธอคือคนที่โดดเดี่ยวที่สุดในโลก
เย่เฉินเก่งทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องผู้หญิงสินะ
รีบออกไปให้ไว เลยเซียวซูหรัน แม่ผัวไม่ปลื้มเธอละ เล่นตัวเกิน ช่วยอะไรพระเอกไม่ได้อีก ครอบครัวก็มีต้นกำเนิดมาจากคนรับใช้ ไม่มีอะไรคู่ควรกับพระเอกเลยสักนิด ตอนนี้อาจจะเรียกได้ว่า ไม่ได้มีความเป็นสามีภรรยากันเลยด้วยซ้ำ
นายเย่ ก็อ่านความทรงจำซะทีสิ
เซียวซูหรานก็เหมือนแม่มันอะ เริ่มมาดีกับเย่เฉินเพราะเย่เฉินรวยขึ้น ก่อนหน้านั้นยังให้นอนพื้นอยู่เลย ผัวเมียที่ไม่เคยได้กันอะเลิกกันไปดีแล้ว
อยู่มาหลายปีไม่ได้แอ้มกันก็ไม่ควรอยู่ด้วยกันต่อไปแระ
ตัดตระกูลเซียวออกไปได้ เนื้อเรื่องน่าจะเร็วขึ้น เตรียมไปสู้ศึกใหญ่ได้แล้ว
แต่ อจ.เย่ คงจะบ้าตามหาไปพักใหญ่