by “ถ้ายังโจมตีต่อ ไม่กลัวรึไงว่าจะกลายเป็นอากูดูคนต่อไป? หรือว่าทุกคนแข็งแกร่งกว่าอากูดู?”
เย่หลิงเทียนกล่าวพลางใช้นกมังกรเซี่ยผู้ยิ่งใหญ่พยุงร่างกาย ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น การกระทำง่ายๆ แค่นี้ก็ทำให้เย่หลิงเทียนเสียเปรียบอย่างมาก
มอร์ตันและลูกน้องต่างตื่นตัวอย่างยิ่ง เกรงว่าเย่หลิงเทียนจะโจมตีในทันที
ในที่สุด ทั่วป๋าเหยียนแห่งเผ่าเปลวเพลิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาชี้ไปที่เย่หลิงเทียนแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กเปรต เลิกข่มขู่พวกเราได้แล้ว คิดว่าพวกเราไม่เห็นรึไงว่าเจ้าจ่ายไปเท่าไหร่ในการต่อสู้ครั้งก่อน?”
“ตอนนี้เจ้าขี้ขลาดสิ้นดี การทำให้พวกเรากลัวมันไม่ง่ายเลย!”
ถึงแม้ว่าทั่วป๋าเหยียนจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจเขากลับไม่รู้อะไรเลย เพราะไม่เคยจัดการกับเย่หลิงเทียนมาก่อน และไม่รู้ว่าขีดจำกัดของเย่หลิงเทียนอยู่ตรงไหน
หากเย่หลิงเทียนอ่อนแอเพียงชั่วครู่ หวังจะล่อให้พวกมันโจมตีต่อไป เหล่านักรบทุ่งหญ้าเหล่านี้ก็คงตกอยู่ในอันตราย
จริงอยู่ที่ทั่วป๋าเหยียนมีนิสัยฉุนเฉียว แต่เขาไม่ได้โง่เขลา เขาไม่อยากเป็นคนแรกที่จะรีบเร่งเข้าไปตรวจสอบว่าเย่หลิงเทียนแค่แสร้งทำเป็นลึกลับหรือกำลังหมดแรงแล้วจริงๆ
“พวกเจ้าที่เรียกตัวเองว่ายอดฝีมือทุ่งหญ้าก็ธรรมดาๆ นั่นแหละ ในเมื่อพวกเจ้ามั่นใจว่าข้าบาดเจ็บสาหัส ทำไมพวกเจ้าถึงไม่กล้าลงมือโจมตีข้า” ใบหน้าของเย่หลิงเทียนเต็มไปด้วยเลือด แต่เขากลับเยาะเย้ย
เหล่ายอดฝีมือทุ่งหญ้าหลายคนมองหน้ากัน แววตาเต็มไปด้วยคำถาม พวกเขาไม่อยากจะเสียโอกาสดีๆ เช่นนี้ไปจริงๆ แต่ก็กลัวจะถูกฆ่าตาย
ชั่วขณะหนึ่ง สถานการณ์ตกอยู่ในความวิตกกังวล ต้องบอกว่าฝีมือของเย่หลิงเทียนนั้นยอดเยี่ยมมาก
มีเพียงผู้ที่มั่นใจอย่างแท้จริงเท่านั้นที่ยังคงสงบนิ่งได้ในเวลานี้ ซึ่งจะนำมาซึ่งแรงกดดันมหาศาลแก่ศัตรู
“บอกข้าสิ เย่หลิงเทียนจงใจขู่เราหรือ? เขาฆ่าอากูดูไปแล้ว ถ้าเขายังมีพลังสู้ต่ออีก พวกเราจะตกอยู่ในอันตราย” ถู่เหอไท่แห่งเผ่าโคโยตี้กล่าวเพื่อป้องกันตัวเอง “
เย่หลิงเทียนไม่ได้อยู่ในจุดสูงสุดอย่างแน่นอน ข้ามั่นใจในเรื่องนี้ หลังจากอากูดูกินยาเม็ดต้องห้าม พลังต่อสู้ของเขาเทียบเท่านักรบเก้าดาวชั้นยอด เย่หลิงเทียนต้องจ่ายราคามหาศาลอย่างแน่นอน!” มอร์ตันกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ถู่
ป๋าเหยียนเหลือบมองมอร์ตัน จากนั้นก็มองไปที่นักรบคนอื่นๆ แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือการยืนยันว่าใครจะโจมตีก่อน แทนที่จะวิเคราะห์ที่นี่ หลังจากวิเคราะห์ทั้งหมดแล้ว จะมีประโยชน์อะไร แค่ช่วยให้เย่หลิงเทียนมีเวลาพักฟื้นมากขึ้น!”
มอร์ตันหรี่ตาลงเล็กน้อย คำพูดของทั่วป๋าเหยียนฟังดูสมเหตุสมผล แต่น้ำเสียงของทั่วป๋าเหยียนกลับทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
ในฐานะกัปตันทีมชั่วคราวต่อจากอากูดู มอร์ตันรู้ดีว่าในเวลานี้ เขาไม่สามารถสั่งให้ใครก็ตามที่อยู่รอบตัวทำตามที่เขาต้องการได้
แต่เขาสามารถใช้วิธีอื่นเพื่อผูกมัดทุกคนเข้าด้วยกันได้
“พวกเราทั้งห้าคนไม่ควรถอยทัพ และเราควรโจมตีเย่หลิงเทียนพร้อมกัน!” มอร์ตันกล่าวอย่างเย็นชา “ใครก็ตามที่ไม่กล้าโจมตี จะเป็นกบฏต่อทุ่งหญ้าอันไร้ขอบเขตของเรา!”
นักรบอีกสี่คนมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร
เย่หลิงเทียนกำลังใช้ช่วงเวลานี้กลืนโสมพันปีเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ