by เหรียญญี่ปุ่นห้าสิบล้านเหรียญ แม้จะแปลงเป็นเงินจากประเทศมังกรก็เกือบสามล้านเหรียญแล้ว!
นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นที่มีการเสนอรางวัลหลายล้านดอลลาร์เพียงเพื่อจับคนเพียงคนเดียว
ดูเหมือนว่าซาโตะ โซสุเกะจะเต็มใจทำทุกวิถีทางเพื่อจับตัวลู่เฟิงในครั้งนี้
แน่นอนว่าโชตะ มัตสึดะก็รู้เช่นกันว่าโซสึเกะ ซาโตะไม่มีทางเลือกอื่นในตอนนี้
ท้ายที่สุดแล้ว หาก Lu Feng ไม่ถูกจับกุม เมื่อช่วงบัฟเฟอร์สามวันหมดลง เขาจะต้องลงจากตำแหน่งนี้โดยสุจริต
ดังนั้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ซาโตะ โซสุเกะจะไม่ละเว้นความพยายามใดๆ เพื่อจับตัวลู่เฟิงในเวลานี้
“ท่านกำลังทำอะไรอยู่?
ไปทำซะ”
เมื่อเห็นโชตะ มัตสึดะอยู่ในอาการมึนงง ซาโตะ โซสึเกะก็ขมวดคิ้วและดุเขา
“ใช่ ใช่ ใช่”
โชตะ มัตสึดะตอบกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มติดต่อ
รางวัล 50 ล้านจะทำให้ญี่ปุ่นที่กำลังเดือดอยู่แล้วมีชีวิตชีวามากขึ้นอย่างแน่นอน
แม้แต่โชตะ มัตสึดะเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากค้นหาเบาะแสของลู่เฟิงอย่างลับๆ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะมีความกล้ามากกว่าสิบเท่า เขาก็จะไม่กล้าทำเช่นนั้น ดังนั้น เขาจึงสามารถออกคำสั่งรางวัลได้อย่างซื่อสัตย์เท่านั้น
…
แปดโมงเย็น
ญี่ปุ่นที่ยุ่งอยู่แล้วก็ออกข่าวเร่งด่วนอีกแล้ว
คำสั่งรางวัลสำหรับ Lu Feng ได้ถูกออกไปก่อนหน้านี้แล้ว และจำนวนรางวัลได้ถูกเพิ่มเป็น 50 ล้านสกุลเงินญี่ปุ่น
เมื่อได้ยินจำนวนนี้ คนจำนวนมากก็เบิกตากว้าง
เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นรางวัลที่มีจำนวนสูงขนาดนี้มาก่อน
คราวที่แล้วมีอาชญากรที่โหดร้ายมากในญี่ปุ่นซึ่งก่ออาชญากรรมที่ร้ายแรงแต่ได้รับเงินรางวัลเพียง 20 ล้านเท่านั้น
รางวัล 50 ล้านนี้ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ดังนั้นหลายๆคนจึงอดสงสัยไม่ได้ว่า Lu Feng ก่ออาชญากรรมอะไรไว้ ถึงได้ดึงดูดการไล่ล่าที่รุนแรงเช่นนี้จากญี่ปุ่น
ในขณะที่บางคนยังคงคิดอยู่ มีคนจำนวนมากขึ้นที่ได้เริ่มดำเนินการแล้ว
ก่อนหน้านี้มีบริษัทนักสืบใหญ่ๆ หลายแห่งที่ไม่สนใจรางวัล 20 ล้าน
แต่ตอนนี้ราคาเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่าแล้ว พวกเขาไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป และส่งคนทั้งหมดของตนออกค้นหาลู่เฟิง
เป็นที่คาดเดาได้ว่าคืนนี้ญี่ปุ่นจะต้องพลิกกลับด้านจากผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน
โรงแรม ซาวน่า และแม้แต่ย่านสถานบันเทิงยามค่ำคืนบางแห่ง หรือสถานที่ใดๆ ที่ผู้คนสามารถเข้าพักได้ ล้วนเป็นที่ต้องการของผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน
คนฝ่ายซาโตะ โซสึเกะก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉยเช่นกัน พวกเขาจะคอยปฏิบัติหน้าที่ตลอดคืนและจะรีบเข้ามาทันทีตราบใดที่มีข่าวคราวเกี่ยวกับลู่เฟิง
เหตุการณ์นี้สร้างความฮือฮามากจนนายหยางเองก็ได้รับข่าวนี้ด้วย
หลังจากที่นายหยางทราบเรื่องนี้ เขาได้ติดต่อผู้ช่วยจางทันทีและแจ้งให้เขาทราบ
เพราะตอนนี้เขาก็ยังลังเลอยู่เล็กน้อย
ท้ายที่สุด คำสั่งที่หลงกัวมอบให้เขาคือการพาลู่เฟิงกลับประเทศ
ในตอนนี้ คุณหยางตั้งใจไม่จับลู่เฟิง โดยเดิมทีคิดว่าจะให้เวลาลู่เฟิงสองวันเพื่อพักหายใจ
แต่ในเวลานี้ ซาโตะ โซสุเกะก็ออกค่าหัวให้กับลู่เฟิงด้วย
ในกรณีนี้ ลู่เฟิงจะไม่มีเวลาหายใจ!
“ฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในหลงกัวต้องได้รับการยุยงจากญี่ปุ่น พวกเขาแค่ต้องการเห็นความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างเราและลู่เฟิง”
“ตอนนี้เราไม่ได้ติดกับดักของพวกมันแล้ว พวกมันกำลังพยายามหาหนทางโจมตีลู่เฟิงด้วยตัวพวกมันเอง”
ผู้ช่วยจางผงะถอยอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง
“นั่นเป็นเรื่องจริง”
นายหยางก็เห็นด้วยกับคำพูดของผู้ช่วยจางด้วย
เดิมทีผู้ช่วยจางบอกเขาว่าเขาสงสัยว่าเหตุการณ์ที่หลงกัวได้รับการยุยงจากญี่ปุ่น
ณ เวลานั้น นายหยางรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ เนื่องจากมือของญี่ปุ่นไม่อาจเอื้อมไปถึงได้ไกลขนาดนั้นอย่างแน่นอน
ส่วนการที่สถานทูตพิเศษญี่ปุ่นประจำหลงกัวจะลงมือปฏิบัตินั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย
ตัวอย่างเช่น หากคุณหยางและลูกน้องของเขาอยู่ที่นี่ พฤติกรรมใดๆ ที่ล้ำเส้นจะดึงดูดความสนใจทันที พวกเขาจะได้มีโอกาสดำเนินการได้อย่างไร?
แต่ตอนนี้ที่ฉันคิดดู การคาดเดาของผู้ช่วยจางอาจจะถูกต้องก็ได้
“ขอฉันคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป”
ผู้ช่วยจางพูดแล้วเงียบไป
“ผู้ช่วยจาง หากจำเป็น ผมจะหาวิธีติดต่อลู่เฟิงและจับกุมเขาก่อน”
หลังจากเวลาผ่านไปนาน คุณหยางจึงพูดขึ้นมาก่อน
“คุณ…” ผู้ช่วยจางตกตะลึงไปสองวินาที “คุณหมายความว่ายังไง”
“สิ่งที่ฉันหมายถึงก็คือ ถ้าต้องจับลู่เฟิง มันดีกว่าที่จะตกอยู่ในมือของฉันมากกว่าอยู่ในมือของคนญี่ปุ่น”
หลังจากที่คุณหยางพูดเช่นนี้ ผู้ช่วยจางก็เข้าใจโดยสมบูรณ์
”หากถึงคราวสุดท้ายจริงๆ หรือหากญี่ปุ่นกำลังจะพาลู่เฟิงไป”
“คุณควรหาวิธีนำลู่เฟิงมาหาคุณก่อน จากนั้นฉันจะเจรจากับญี่ปุ่นและนำลู่เฟิงกลับมา”
“คุณพูดถูก การที่ลู่เฟิงถูกคุณจับตัวไป และการที่ญี่ปุ่นจับตัวไปนั้นเป็นแนวคิดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”
ผู้ช่วยจางสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้าตอบกลับ
“ผมเข้าใจแล้ว ถ้ามีอะไรก็ติดต่อกันใหม่ได้นะครับ”
คุณหยางพูดและวางสายโทรศัพท์
…
เวลาผ่านไปทุกวินาที
เพียงพริบตาก็เป็นเวลาหลังสี่ทุ่มแล้ว