by 
“เขาเป็นกัปตันเรือลำนี้เหรอ? หมายความว่าเรือรบโบราณลำนี้เป็นของตระกูลพวกเขางั้นเหรอ?” หลินอี้ถามพลางแสร้งทำเป็นประหลาดใจ
“เอ่อ…” ซุนเป่าลู่สำลัก แน่นอนว่าเรือรบโบราณลำนี้ไม่น่าจะอยู่ในตระกูลเหรินจงหยวนได้ เรื่องแบบนี้มันเกินเอื้อมสำหรับสำนักเหลืองใดๆ เลย นับประสาอะไรกับตระกูลเหรินจงหยวน ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป คนคงหัวเราะกันยกใหญ่
”นายไม่รู้อะไรเลย! เรือรบโบราณลำนี้ไม่ได้เป็นของพี่เหริน แต่เรายืมมาได้ชั่วคราวเพราะเส้นสายของพ่อพี่เหริน แน่นอน พี่เหรินมีสิทธิ์ขาด!” หลี่อวี้โจวรีบโต้กลับ
หลินอี้ประหลาดใจมากที่ได้ยินเช่นนี้ การยืมเรือรบโบราณขนาดนี้ได้ ดูเหมือนพ่อของเหรินจงหยวนจะมีอิทธิพลมากทีเดียว สถานะอันโดดเด่นของนักเล่นแร่แปรธาตุระดับเจ็ดนั้นไม่ถือว่าเกินจริงเลย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กคนนี้จะแสดงความเย่อหยิ่งออกมา เขามีเส้นสายบางอย่างแน่นอน
”เออ เออ ตาบอดอย่างแกนี่กล้าขัดใจพี่เหรินหลังจากขึ้นเรือไปงั้นเหรอ แกไม่รู้จริงๆ ว่าจะตายยังไง!” ซุนเป่าลู่ตะโกนอย่างท้าทาย
ทั้งสองแทบไม่มีโอกาสแสดงความจงรักภักดีเลย พวกเขาจึงขบคิดเยาะหยันหลินอี ขณะที่กำลังจะเข้าเรื่อง เสียงเย็นชาของหลิวจื่อหยูก็ดังมาจากข้างหลัง “ทำไมแกไม่เข้าแถวให้เรียบร้อยล่ะ แกมาขวางทางไว้นี่?”
ได้ยินเสียงนี้ หลี่อวี้โจวและซุนเป่าลู่ก็ตกใจจนแทบฉี่ราด พวกเขารีบหลบหลังเหรินจงหยวน คนที่พวกเขากลัวที่สุดคือหลิวจื่อหยู แล้วถ้าจู่ๆ จอมมารจากสำนักนี้ตัดสินใจลงโทษพวกเขาอย่างรุนแรง หรือแม้แต่โยนลงทะเลไปเลี้ยงสัตว์ประหลาดทะเลล่ะ…
หลิวจื่อหยูไม่แม้แต่จะเหลือบมองพวกเขาเลย เว้นแต่ว่าชื่อเสียงของฮั่วหยูเตี๋ยจะเสียหายจริงๆ เธอคงไม่ยุ่งกับเด็กตัวเล็กๆ แบบนี้หรอก นั่นมีแต่จะทำให้เธออับอายและกลายเป็นตัวตลก
“รองคณบดีหลิว ท่านเข้าใจผิดแล้ว พวกเราแค่คุยกันเล่นๆ เพื่อไม่ให้ใครก่อความวุ่นวายและเสียชีวิตหลังจากขึ้นเรือ” เหรินจงหยวนเหลือบมองหลินอี้ด้วยรอยยิ้มจางๆ
แม้จะเก็บงำความแค้นที่มีต่อหลินอี้มานาน แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขากลับทำอะไรไม่ได้เลยบนเกาะตะวันตก ได้แต่มองฮั่วหยู่เตี๋ยวใช้เวลาอยู่กับเด็กคนนี้อย่างหมดหนทาง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ในที่สุดเขาก็รอคอยวันพลิกสถานการณ์
เมื่ออยู่บนเรือแล้ว ที่นี่จะเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ เขาจะทำอะไรกับหลินอี้ก็ได้ แม้จะมีหลิวจื่ออวี้คอยหนุนหลังก็ตาม เพราะหญิงชราผู้นั้นไม่สามารถติดตามเขาได้แบบเรียลไทม์ โอกาสยังมีอีกมากในอนาคต
หลินอี้ยิ้มอย่างเฉยเมย โค้งคำนับให้หลิวจื่ออวี้ แล้วจึงสนทนากับหนิงเสวี่ยเฟยและฮั่วหยู่เตี๋ยวต่อไป ส่วนคำขู่ของเหรินจงหยวนนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจเลย
หลังจากขึ้นเรือตามลำดับขั้นตอน สิ่งแรกที่ต้องทำคือการจัดสรรห้อง แม้ว่าเหรินจงหยวนจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ มากมาย รวมถึงการจัดสรรห้องให้ศิษย์ส่วนใหญ่ แต่เรื่องนี้กลับเกี่ยวข้องกับหนิงเสว่เฟย องค์หญิงแห่งเกาะตะวันตก ถึงเขาจะกล้าหาญแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ดังนั้นหลิวจื่ออวี้จึงต้องจัดการเรื่องต่างๆ ด้วยตัวเอง
ห้องของหนิงเสว่เฟยอยู่ติดกับห้องของฮั่วหยู่เตี๋ย และหลินอี้ ในฐานะคู่หมั้นในอนาคตของเกาะตะวันตก ย่อมต้องจัดห้องให้ใกล้กับห้องของหนิงเสว่เฟย ตรงข้ามกับห้องของฮั่วหยู่เตี๋ย
การจัดห้องนี้ทำให้เหรินจงหยวนโกรธจัด ห้องเหล่านั้นคือห้องที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด! ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าหลิวจื่ออวี้ หญิงชราผู้นั้น ไม่เพียงแต่ขัดขวางหลินอี้และฮั่วหยู่เตี๋ยไม่ให้ใกล้ชิดกันเท่านั้น แต่ยังสร้างโอกาสให้พวกเขาอย่างแข็งขัน ไร้ยางอายอย่างแท้จริง!
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว เรือรบโบราณลำนี้ ท่ามกลางเสียงเชียร์ของผู้คนนับไม่ถ้วน พร้อมกับเสียงแตรอันไพเราะและเก่าแก่ ก็เคลื่อนตัวออกจากท่าเรือของเกาะตะวันตกอย่างช้าๆ ฝ่าฟันลมและคลื่น เผชิญหน้ากับท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล
เรือรบโบราณหายาก และหลินอี้หวังจะใช้โอกาสนี้เที่ยวชม แต่น่าเสียดายที่เขาถูกบอกว่าเขาสามารถเคลื่อนที่ได้เฉพาะในที่พักอาศัยเท่านั้น สำหรับพื้นที่ลับอย่างคลังอาวุธ มีเพียงผู้ควบคุมเรือรบเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ห้ามบุคคลภายนอก รวมถึงหลิวจื่อหยูและเหรินจงหยวน เข้าเทียบท่า
หลินอี้จึงตระหนักได้ว่าเรือรบโบราณลำนี้ไม่ใช่เรือเช่าด้วยซ้ำ ปฏิบัติการทั้งหมดดำเนินการโดยลูกเรือดั้งเดิม ส่วนคนอื่นๆ เป็นเพียงผู้โดยสารชั่วคราว
“ฉันคิดว่าฉันคงได้เปิดหูเปิดตาเสียแล้ว น่าเสียดายจริงๆ” หลินอี้กล่าวพลางส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง
“ใช่ น่าเสียดายจริงๆ!” หนิงเสว่เฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจเช่นกัน ความสนใจในเรือรบโบราณของหลินอี้นั้นไม่น้อยหน้าไปกว่าหลินอี้เลย แม้แต่จะมองไปรอบๆ ก็ยังทำไม่ได้ เสียโอกาสดีๆ แบบนี้ไปอย่างเปล่าประโยชน์! ถึงแม้จะเป็นเจ้าหญิงแห่งเกาะตะวันตก แต่เธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้นั่งเรือรบโบราณแบบนี้มาก่อน
“พวกเจ้าสองคนหยุดบ่นได้แล้ว ข้าได้ยินมาจากอาจารย์ว่าบางสำนักยังมีแบบแปลนเรือรบโบราณอยู่ เราไปลองหาดูกันดูก็ได้ บางทีเฟยเฟยกับจิงจิงอาจจะสร้างร่วมกันได้!” ฮั่วหยู่เตี๋ยหัวเราะเบาๆ ปลอบใจพวกเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงสนใจเรื่องทางโลกเป็นพิเศษ
“จริงเหรอ? น่าลองดู!” ดวงตาของหนิงเสว่เฟยเป็นประกาย
หลินอี้อึ้งกับปฏิกิริยาของเธอ ต่อให้พวกเขาจะหาแบบแปลนได้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะสร้างได้แค่อันเดียว! หานจิงจิงมีพรสวรรค์ด้านการสร้างผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีล้ำยุค แต่หลินอี้คิดถึงคนอื่น!
นั่นคือราชาขยะ บางทีวันหนึ่งเขาอาจจะสร้างเรือรบได้
ทันใดนั้น เสียงแตรอันไพเราะก็ดังขึ้นจากเรือ หลินอี้ตกใจเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นหรือ”
“ไม่ แตรนี้หมายถึงถึงเวลาอาหารแล้ว ไปกันเถอะ” ฮั่วหยู่เตี๋ยยิ้มและพาทั้งสองไปยังโรงอาหารทันที
หลินอี้เคยเห็นกระติกน้ำอันโอ่อ่าของเรือสมบัติขนาดยักษ์แห่งเกาะเหนือมาแล้ว และคิดว่ามันหรูหราอย่างเหลือเชื่อ ทว่าหลังจากได้เห็นกระติกน้ำอันน่าทึ่งของเรือรบโบราณลำนี้ เขาก็คิดขึ้นมาทันทีว่า “ชาวทวีปตะวันออกรู้จักใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจริงๆ!”
ไม่เพียงแต่หลินอี้เท่านั้น แม้แต่หนิงเสว่เฟยก็ยังตกตะลึง เจ้าหญิงแห่งเกาะตะวันตกผู้นี้เคยเห็นสิ่งดี ๆ มามากมาย แต่เธอไม่เคยเห็นกระติกน้ำบนเรือที่หรูหราอลังการเช่นนี้มาก่อน
แม้ว่าทองอร่ามและประกายแวววาวจะดูไม่หรูหรา แต่กระติกน้ำแห่งนี้ก็เปรียบเสมือนสวรรค์ในร่มชั้นสูง อาหารรสเลิศนานาชนิดถูกจัดวางท่ามกลางสระหยกและหินสวรรค์ที่รังสรรค์อย่างงดงาม พร้อมให้บริการแก่ทุกคน มันไม่เพียงแต่สง่างามอย่างมีเอกลักษณ์เท่านั้น แต่ยังดึงดูดใจจนแทบหยุดไม่อยู่ ทำให้ทุกคนตะลึงจนพูดไม่ออก
หนิงเสว่เฟยหยิบขนมจากถาดอาหารที่ลอยอยู่ในสระหยกขึ้นมาคำหนึ่งอย่างกระตือรือร้น ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นทันที เธอชมอย่างชื่นชม “อืม หลินอี้ เธอน่าจะลองชิมดูบ้างนะ ขนมพวกนี้อร่อยมาก รสชาติดีพอๆ กับของที่เกาะตะวันตกของเราเลย!”
“จริงเหรอ?” หลินอี้กินไปชิ้นหนึ่งด้วยความสงสัย