by 
“เหลือโอสถสายฟ้าห้าเม็ด จิงจิง เฟยเฟย และหลานเอ๋อ อย่างละเม็ด ข้าเก็บโอสถที่เหลือสองเม็ดไว้ให้เพื่อนสองคน เจ้ามีข้อขัดข้องอะไรหรือไม่” หลินอี้เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม เพื่อนที่เขาเอ่ยถึงคือฉีเหวินหานและเซี่ยหลัวหลัว แน่นอนว่าเขาไม่สามารถละเว้นฉีเหวินหาน ซึ่งเป็นคนของเขาเอง และเซี่ยหลัวหลัวที่กำลังจะเริ่มเรียกเขาว่า “พี่สะใภ้” ก็ไม่สามารถละเว้นได้เช่นกัน
”แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าไม่มีเหลือเลยหรือ?” ฮั่วหยู่เตี๋ยอดถามไม่ได้
”ไม่เป็นไร ข้ามีเถาวัลย์สายฟ้า และวัตถุดิบเสริมทั้งหมดก็เพียงพอ ข้าสามารถกลั่นเพิ่มได้ทุกเมื่อที่ต้องการ จากผลการทดลองครั้งนี้ ข้าน่าจะมีเถาวัลย์สายฟ้าเพียงพอที่จะกลั่นโอสถสายฟ้าได้สามสิบสองเม็ด นั่นเป็นการประเมินที่ค่อนข้างต่ำ” หลินอี้ยิ้มจางๆ
”ขอบคุณครับ พี่หลินอี้!” หานจิงจิงรับยาสายฟ้าจากหลินอี้ แล้วทำท่าเลียนแบบฮั่วหยู่เตี๋ยก่อนหน้านี้ กอดเขาไว้ เธอไม่ได้รู้สึกอายหรืออายอะไร เพราะในโลกนี้มันเป็นเพียงของขวัญต้อนรับและไม่มีขอบเขต
ก่อนหน้านี้ฮั่วหยู่เตี๋ย ต่อมาหานจิงจิง และตอนนี้หนิงเสวี่ยเฟยได้แต่หน้าแดงและยอมทำตาม แม้ว่าเธอจะเกิดที่เกาะเทียนเจี๋ยเช่นเดียวกับฮั่วหยู่เตี๋ย แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นคู่หมั้นของหลินอี้ ดังนั้นการกอดจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่
หลินอี้ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะพัฒนาไปเช่นนี้ หลังจากได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาวสามคนแล้ว ก็ถึงคราวของซ่างกวนหลานเอ๋อ สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เธอด้วยแววตาซุกซน “
น้อง ชาย ท่าน
ไม่อยากให้ข้ากอดท่านด้วยใช่ไหม ข้าเป็นพี่สาวของท่าน…” ซ่างกวนหลานเอ๋อมองหลินอี้ด้วยความสงสาร
หลินอี้กำลังจะพูด หนิงเสว่เฟยก็ขัดขึ้นมา “นางไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ หรอก ถึงนางจะเป็นก็เถอะ แล้วไง? พี่สาวกับน้องชายหลายคนกลายเป็นคู่เต๋าไปแล้ว อีกอย่าง หลานเอ๋อ เขาก็เห็นเจ้าเปลือยกายแล้วนี่ แล้วจะอายทำไม”
“เห็นเปลือยกายเหรอ?” ฮั่วหยู่เตี๋ยตกใจ หันไปมองซ่างกวนหลานเอ๋อด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าซ่างกวนหลานเอ๋อกับหลินอี้จะมาไกลถึงขนาดนี้
“ไม่ใช่แค่ข้า เฟยเฟย เจ้าก็เหมือนกัน เจ้าถูกน้องชายเห็นเปลือยกายตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เร็วกว่าข้าอีก!” ซ่างกวนหลานเอ๋อโต้กลับอย่างมีชัย
“เฟยเฟย เจ้าก็เหมือนกัน?” ฮั่วหยู่เตี๋ยยิ่งงุนงงเข้าไปอีก ปรากฏว่าไม่ใช่แค่ซ่างกวนหลานเอ๋อ แต่หนิงเสว่เฟยก็เหมือนกัน เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งเกาะตะวันตก…
“นั่นมันอุบัติเหตุนะ เข้าใจไหม!” หนิงเสว่เฟยเถียง ใบหน้าสวยแดงก่ำ เธอหันไปถามหาหานจิงจิง “หลินอี้เห็นเธอเปลือยกายหรือเปล่า”
“แน่นอนสิ” หานจิงจิงยอมรับอย่างไม่เขินอาย
“ฮึ!” ฮั่วหยู่เตี๋ยหัวเราะออกมาทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสายตาของทั้งสามสาวจ้องมองมาที่เธออย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอรีบโบกมือพลางพูดว่า “ฉัน…ฉันไม่ได้…”
“แต่พี่ฮั่ว เธอพูดเองนะ! แม้แต่น้องชายยังใช้ปากรักษาพิษของเธอ ใต้กระโปรงเลย!” ซ่างกวนหลานเอ๋อทำหน้าไม่เชื่อ หลินอี้ได้อธิบายความจริงเกี่ยวกับรูปนั้นอย่างเจาะจง และได้ยืนยันกับฮั่วหยู่เตี๋ยเองด้วย คนอื่นๆ จึงรู้เรื่องนี้
“แต่เขาไม่เห็นฉันเปลือยกาย…เขาไม่ได้ถอดเสื้อผ้า…” ฮั่วหยู่เตี๋ยปฏิเสธอย่างเขินอาย
แต่ฮั่วหยู่เตี๋ยก็รู้สึกดีขึ้นทันที ปรากฏว่าหลินอี้ไม่เห็นเธอ เมื่อเทียบกับพวกเธอแล้ว สัดส่วนของเธอดูเล็กกว่ามาก เขาเห็นแค่ต้นขาเท่านั้น เธอกังวลว่าสามสาวจะรู้ตัวแล้วหัวเราะเยาะเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะคิดมากไปเอง
“ฮิฮิ พี่ฮั่ว เธอเปลี่ยนชุดยีนส์นั่นได้ยังไง พี่หลินอี้คงเห็นตอนเปลี่ยนใช่มั้ย” หานจิงจิงพูดแทรกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “
เปล่า ฉันเปลี่ยนหลังอาบน้ำ เขาไม่น่าเห็นเลย” ฮั่วหยู่เตี๋ยส่ายหัวซ้ำๆ แต่พอเห็นสีหน้าขบขันของสามสาวที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็รู้ทันทีว่าตัวเองทำผิด แบบนี้ยิ่งทำให้เรื่องแย่ลงไปอีก!
หลินอี้ทั้งขำและหงุดหงิดกับฉากนี้ มันก็แค่เรื่องแจกยาสายฟ้า แล้วจู่ๆ เรื่องนี้มันบานปลายขึ้นมาได้ยังไงกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสถานการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้ ซ่างกวนหลานเอ๋อและคนอื่นๆ กำลังเร่งเร้าฮั่วหยู่เตี๋ยให้หาโอกาสให้พวกเธอเห็นนางเปลือยกาย บอกว่าพี่น้องที่ดีควรถอยทัพไปด้วยกัน ยากที่จะพูดว่าอะไร…
ขณะที่ฮั่วหยู่เตี๋ยถูกสามสาวเร่งเร้าให้ถอดเสื้อผ้า หลิวจื่อหยูก็นั่งอยู่ในห้อง มองกล่องดำว่างเปล่าด้วยสีหน้ากังวล
เถาวัลย์สายฟ้าหายไปแล้ว! หลิวจื่อหยูเดาได้ทันทีว่าฮั่วหยู่เตี๋ยเอาไป แต่เธอไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฮั่วหยู่เตี๋ยไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ความรู้สึกลางสังหรณ์ก็ผุดขึ้นมาในใจ
เป็นไปได้ไหมว่าเตี๋ยเอ๋อจะทำอะไรโง่ๆ กับเถาวัลย์สายฟ้า? เธอตั้งใจจะทำลายมันหรือ? ต่อให้ไม่ได้อะไรเลย เธอไม่อยากแต่งงานกับเหรินจงหยวนหรือ? ยิ่ง
หลิวจื่อหยูคิดก็ยิ่งรู้สึกวิตกกังวล แม้ว่าฮั่วหยู่เตี๋ยจะเชื่อฟังเธอมาตลอดตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็รู้ว่าจริงๆ แล้วเด็กคนนี้มีความคิดที่ดื้อรั้นมาก ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ถูกเรียกว่า “บัวหิมะภูเขาน้ำแข็ง” นางเพียงแต่แสดงท่าทีเชื่อฟังเพราะไม่อยากขัดคำสั่งนายท่าน หรือพูดให้ถูกคือ มันคือความกตัญญู ไม่ใช่การเชื่อฟัง
ก่อนหน้านี้ก็ดี แต่บัดนี้เมื่อความกตัญญูและความสุขชั่วชีวิตนี้ขัดแย้งกัน จึงยากที่จะบอกว่าฮั่วหยู่เตี๋ยจะเลือกสิ่งใด ใครจะรับประกันได้ว่าเธอจะไม่ทำอะไรโง่ๆ!
ขณะที่หลิวจื่ออวี้กำลังวิตกกังวล เสียงฝีเท้าของฮั่วหยู่เตี๋ยก็ดังมาจากข้างนอก เธอผลักประตูเปิดออกพลางฮัมเพลงพื้นบ้านขณะเดินเข้ามา เมื่อเห็นหลิวจื่ออวี้อยู่ในห้อง เธอก็ตกใจทันที “นายท่าน!”
เมื่อเห็นว่ามือของฮั่วหยู่เตี๋ยว่างเปล่า ไร้วี่แววของเถาวัลย์สายฟ้า หัวใจของหลิวจื่ออวี้ก็จมดิ่งลง จริงอย่างที่เตี๋ยเอ๋อร์ยกเถาวัลย์สายฟ้าให้ไป จริงอย่างที่เธอว่า เธอไม่อยากแต่งงานกับเหรินจงหยวนเลย!
บัดนี้ หลิวจื่ออวี้รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้ารู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น เธอไม่ควรบังคับลูกศิษย์ แม้จะไม่มีข้อตกลงกับเหรินจงหยวน พวกเขาก็ยังมีวิธีจัดการกับเถาวัลย์สายฟ้าอยู่ แต่ตอนนี้พวกเขาเสียเถาวัลย์สายฟ้าไปแล้ว แม้แต่จะคิดก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมันไร้ประโยชน์
“เดียร์เอ๋อร์ เถาวัลย์สายฟ้าของนายอยู่ไหน นายทิ้งมันไปเหรอ” หลิวจื่ออวี้สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบถาม
“ทิ้งมันไปทำไม นายจะทิ้งมันไปทำไม” ฮั่วหยู่เตี๋ยส่ายหัวด้วยความงุนงง ก่อนจะสะบัดแขนหลิวจื่ออวี้หัวเราะ “ฉันให้เถาวัลย์สายฟ้าแก่คนอื่นไปแล้ว”
“เอาไปให้คนอื่นเหรอ นายจะให้อะไรแบบนี้ไปได้ยังไง นี่มันเรื่องอนาคตที่สดใสของนายนะเดียร์!” สีหน้าของหลิวจื่ออวี้เปลี่ยนไปทันที สายตาของเธอเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ไม่ว่าเธอจะรักฮั่วหยู่เตี๋ยมากแค่ไหน เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องหลักการที่ไม่อาจประนีประนอมได้!
“เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นดีกว่า ท่านอาจารย์ มาดูสิ่งที่อยู่ข้างในกันก่อน!” ฮัว หยู่เตี๋ยกล่าวอย่างตื่นเต้น ขณะที่เธอหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากอกของเธอและยื่นให้หลิว จื่อหยู