by 
สีหน้าแปลกๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าที่ปกติสงบนิ่งของเธอ เธออดสงสัยไม่ได้ว่าตัวเองกำลังประสาทหลอนอยู่หรือเปล่า
“หลานเอ๋อ นี่เพื่อนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเล่าให้ฟังหลายครั้งแล้ว ส่วนผสมยาสร้างรากฐานที่ฉันเอามาเกาะเหนือเมื่อครั้งที่แล้ว จริงๆ แล้วเธอเป็นคนเตรียมเอง!” หนิงเสว่เฟยแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้ม
“ฉันรู้เรื่องนี้มานานแล้ว เธอไม่ใช่แค่เฟยเฟยเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นเพื่อนของฉันด้วย เราแลกเปลี่ยนจดหมายกันมาหลายครั้ง รู้จักกันดี!” ซ่างกวนหลานเอ๋อยิ้มพลางจับมือเธอ “
ใช่ๆ พวกเราเป็นเพื่อนซี้กันหมด พวกเราสามคนเป็นทีมเดียวกัน!” ทั้งสามสาวหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ความสัมพันธ์ของพวกเธอแนบแน่น
“หลานเอ๋อ เอ่อ…” จู่ๆ ก็มีหญิงสาวอีกคนลังเล
“อะไรนะ?” ซ่างกวนหลานเอ๋อมองเธออย่างเจ้าเล่ห์ เธอกับหนิงเสว่เฟยยิ้มให้กัน รู้ดีว่ากำลังจะพูดอะไร แต่ก็เก็บงำไว้
”เอ่อ…ทำไมเขายังไม่มา…” หญิงสาวถามอย่างเขินอายด้วยใบหน้าแดงก่ำ
”เขา? เธอหมายถึงใคร? คราวนี้เรามีคนเยอะนะ ถ้าเธอไม่บอกฉันว่าเป็นใคร ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไง” ซ่างกวนหลานเอ๋อพูดพร้อมรอยยิ้ม
”ใช่แล้ว ถ้าเธอไม่บอกฉันว่ากำลังถามถึงใคร แล้วหลานเอ๋อจะรู้ได้ยังไงว่ากำลังถามถึงใคร” หนิงเสว่เฟยก็แซวเธอเช่นกัน หญิงสาวคนนี้ดูเป็นเด็กโง่โดยธรรมชาติ ยกเว้นเวลาเรียนวิชาต่างๆ เธอไม่เคยเห็นเธอหน้าแดงและขี้อายเป็นปกติ โอกาสแบบนี้หายากเหลือเกิน
”พี่หลินอี้…” หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
”อ้อ งั้นเธอถามถึงน้องชายเหรอ ฉันไม่รู้ เขาบอกว่าเขาไปจัดการเอกสาร และฉันไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่” ซ่างกวนหลานเอ๋อหันมาทันทีเมื่อนางพูดจบ ดวงตาของนางก็เปลี่ยนไป พลางกล่าวกับหมีน้อยผมหยิกว่า “เสี่ยวไป๋ ไปหาน้องชายคนเล็กแล้วบอกเขาว่ามีสาวน้อยน่ารักรออยู่ตรงนี้ เธอกำลังจะกลายเป็นหินรอสามีแล้ว!” “
ไม่มีทาง ข้าไม่ใช่หินรอสามี!” ทั้งสามสาวหัวเราะลั่นทันทีและก่อเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมีน้อยผมหยิกก็ลากอาวุธประจำตัวของตนออกไป ผลก็คือ เมื่อเปิดประตูออกมา หลินอี้ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นยืนอยู่ที่ประตูราวกับท่อนไม้ นิ่งสงบ ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองไปยังห้องอย่างว่างเปล่า สายตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งก็คือหานจิงจิง คนที่เขาคิดถึงมาตลอดทั้งวันทั้งคืน!
เหล่าหญิงสาวในห้องไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น และทุกคนก็ตกตะลึง พวกเธอทั้งหมดดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยเพราะความซุกซนเมื่อครู่นี้ พวกเธอรีบหันหน้าไปเก็บเสื้อผ้า
”พี่หลินอี้!” หานจิงจิงรู้สึกประหลาดใจและดีใจที่ได้พบหลินอี้
เธอตั้งตารอวันนี้มานาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้ว่าหลินอี้จะนำทีมไปยังเกาะตะวันตก เธอตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน แม้จะละทิ้งงานวิจัยเกี่ยวกับกลไกการหล่อที่ทำให้เธอยุ่งอยู่ตลอดทั้งคืน เธออยู่กับหนิงเสว่เฟยทุกวัน ความคิดเดียวในใจคืออยากพบหลินอี้โดยเร็วที่สุด
หานจิงจิงรู้สึกประหลาดใจอย่างยินดี แต่หลินอี้กลับตกตะลึง เขาแตกต่างจากหานจิงจิง หานจิงจิงรู้ว่าเขากำลังจะมาและเตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาไม่ได้เตรียมใจไว้ ความสุขนี้มาอย่างกะทันหันเกินไป แม้แต่นิสัยใจคอของเขาก็ยังทนไม่ได้อยู่พักหนึ่ง เขาทำได้เพียงยืนมองหานจิงจิงอย่างงุนงง
”จิงจิงไม่ใช่หินรอสามี แต่บางคนกลับกลายเป็นหินรอภรรยาตัวจริง!” หนิงเสว่เฟยเอ่ยพลางยิ้มมุมปาก
“ข้าว่าพวกเจ้าจะมองหน้ากันด้วยความรักใคร่เช่นนี้ไปอีกนานเท่าใดกัน? ไม่งั้นก็เคลียร์พื้นที่ก่อน แล้วออกไปดูด้วยกันดีไหม?” ซ่างกวนหลานเอ๋อก็ทำตาม
เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวทั้งสอง ใบหน้าอันงดงามของหานจิงจิงก็แดงก่ำขึ้นทันที แม้แต่โคนหูก็ยังแดงก่ำ ความรู้สึกเจ้าชู้และขี้อายแบบนี้ช่างน่าดึงดูดใจจนแม้แต่หนิงเสว่เฟยและซ่างกวนหลานเอ๋อก็ยังอดอิจฉาไม่ได้!
หลินอี้อดถอนหายใจในใจไม่ได้ หลังจากไม่ได้พบหน้าเธอมานานกว่าสองปี หานจิงจิงไม่เพียงแต่สวยสง่าและมีเสน่ห์มากขึ้นเท่านั้น แต่อุปนิสัยของนางก็เริ่มเติบโตขึ้นเล็กน้อย นางมีเสน่ห์น่าหลงใหลราวกับหญิงสาวร่างเล็ก เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาในอดีต ความร้ายกาจของนางเพิ่มขึ้นหลายเท่า
หลังจากตอบตกลง หลินอี้ก็รีบตรงไปหาหานจิงจิงทันที โดยไม่สนใจสายตาประหลาดใจของหนิงเสว่เฟยและซ่างกวนหลานเอ๋อ โดยไม่เอ่ยคำใด เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน ณ บัดนี้ การกอดย่อมดีกว่าคำพูดนับพัน
ฮั่นจิงจิงร้องเสียงต่ำด้วยความตกใจ แต่หลังจากสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและจังหวะการเต้นของหัวใจของหลินอี้ กำแพงเล็กๆ
ระหว่างพวกเขาที่คงอยู่มานานกว่าสองปีก็ละลายหายไปอย่างสิ้นเชิง เธอแนบใบหน้าอันงดงามแนบกับอกของหลินอี้ ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข หนิงเสว่เฟยและซ่างกวนหลานเอ๋อมองจากด้านข้าง ดวงตาเป็นประกาย พวกเขาจินตนาการถึงสถานการณ์มากมายที่หลินอี้และหานจิงจิงจะได้พบกัน พูดคุยกันในจดหมายทุกฉบับที่เขียน แม้กระทั่งซ้อมบทพูดนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคาดคิดว่าหลินอี้จะทำเช่นนี้
หลินอี้และหานจิงจิงผูกพันกันมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรในตอนนี้ ไม่ต้องพูดหวานๆ อีกต่อไป ทุกอย่างล้วนเกินความจำเป็น แค่กอดก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของทั้งคู่ประสานกัน และนั่นก็มากเกินพอแล้ว
ทั้งสองกอดกันนานนับครั้งไม่ถ้วน หนิงเสว่เฟยและซ่างกวนหลานเอ๋อเริ่มเบื่อหน่ายที่จะมองพวกเขา หลินอี้ปล่อยหานจิงจิงในที่สุด และอดไม่ได้ที่จะถาม “จิงจิง ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”
“ฮิฮิ ข้ามาอยู่ที่นี่ตอนที่ข้าถูกเทเลพอร์ตไปยังเกาะเทียนเจี๋ย แล้วบังเอิญข้าได้พบกับเฟยเฟยและได้อยู่กับนาง” หานจิงจิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มหวาน
“โอ้ ดีจัง” หลินอี้รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก โชคดีที่ชะตากรรมของหานจิงจิงนั้นดีกว่าของเทียนฉานและเสว่หลี่มาก หากนางพบคนผิด ด้วยบุคลิกที่ไร้เดียงสาและไร้เดียงสา นางคงไม่รู้ว่านางจะต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใด หลินอี้ไม่อาจจินตนาการถึงสถานการณ์เช่นนี้ได้
ยิ่งคนบริสุทธิ์และใจดีมากเท่าใด ก็ยิ่งได้รับพรจากพระเจ้ามากเท่านั้น นี่คือสิ่งที่เรียกว่า “คนโง่โชคดี” มันคือโชคชะตา
หลินอี้มองไปที่หานจิงจิง จากนั้นก็มองไปที่หนิงเสว่เฟยและซ่างกวนหลานเอ๋อที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วทันใดนั้นก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข!
แน่นอนว่าสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ความคิดสกปรกที่จะมีภรรยาสองคน แต่เขามีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ เพราะหนิงเสว่เฟย หานจิงจิงจึงรอดพ้นจากปัญหาต่างๆ และเพราะซ่างกวนหลานเอ๋อ เขาจึงสามารถกลับมาพบกับหานจิงจิงได้อีกครั้งหลังจากแยกทางกันมานาน นี่เป็นพระประสงค์ของพระเจ้าไม่ใช่หรือ?
”พี่หลินอี้ จิงจิงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับท่าน” ฮั่นจิงจิงกระพริบตาโตแล้วยิ้มออกมาทันที
”หา?” หลินอี้ตกตะลึงเล็กน้อย
”มีอะไรแปลกนักหรือ? เพราะมีซ่างกวนหลานเอ๋อร์ สายลับตัวน้อยนี่ เธอจึงเขียนจดหมายมาหาเราเป็นระยะๆ เพื่อรายงานเรื่องของคุณ เพียงเพราะคุณไม่ได้มาที่นี่มาปีครึ่งแล้ว เธอจึงเขียนจดหมายน้อยลง” หนิงเสวี่ยเฟยยิ้มพลางเอามือปิดปาก