by ทรงอำนาจ!
ขณะที่ประมุขตระกูลทรราชกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ รัศมีแห่งอำนาจและพลังอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปทั่ว ทั่วทั้งสถานที่ตกอยู่ในความเงียบสงัด!
ทุกคนจ้องมองประมุขตระกูลทรราชด้วยสีหน้าตกตะลึง
หลงไป๋กำหมัดแน่น ดวงตาขาวราวหิมะหรี่ลงอย่างดุเดือด ใบหน้าแดงก่ำ
เขาไม่สงสัยในคำพูดของประมุขตระกูลทรราชเลย คนบ้าคนนี้ไร้กฎเกณฑ์และสามารถทำได้ทุกอย่าง!
”ข้า…เชื่อ!!!”
ในที่สุดหลงไป๋ก็กัดฟันแน่น
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ประมุขตระกูลทรราชก็เยาะเย้ยพลางกล่าวว่า “หลงไป๋ เจ้าด้อยกว่าพี่ชายของเจ้ามาก หลงเย่”
เมื่อถ้อยคำเหล่านี้หลุดออกไป สีหน้าของหลงไป๋ก็ยิ่งมืดมนลงไปอีก
หลงเย่เหนือกว่าเขาในตระกูลมังกรเสมอมา แม้จะเป็นพี่น้องกัน แต่รอยร้าวนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนหนามยอกอกในใจของหลงไป๋
เขาริเริ่มท้าทายหลงเย่ให้ทำลายวังชีวิตในครั้งนี้เพื่อพิสูจน์ความเหนือกว่า!
ท้ายที่สุด ความพยายามทำลายวังชีวิตครั้งก่อนของหลงเย่ก็ล้มเหลว หลงไป๋
สูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่เจี้ยนอู่ซวงก่อน จากนั้นจึงมองไปที่ไป๋หยวน ครางเสียงหลง
“ไป๋หยวน เจ้าแน่ใจหรือว่าจะปกป้องเจี้ยนอู่ซวง? ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจี้ยนอู่ซวงอยู่ในรายชื่อที่ต้องกำจัดของตระกูลมังกรข้าแล้ว เจ้าคนเดียวปกป้องเขาไม่ได้!”
“ถึงแม้ข้า หลงไป๋ จะถอยทัพในวันนี้ สมาชิกตระกูลมังกรผู้ทรงอิทธิพลคนอื่นๆ ก็จะมาถึงในไม่ช้า หากพวกเขายั่วยุพวกเราสมาชิกตระกูลมังกรจริงๆ จักรพรรดิมังกรบรรพบุรุษรุ่นสองเหล่านั้นอาจตื่นขึ้นและมาด้วยตนเอง!
แล้วเจ้า ไป๋หยวน จะทำอย่างไรเพื่อหยุดยั้งพวกเขาได้?”
บรรพบุรุษตระกูลทรราชย์ยังคงนิ่งเฉยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ตอบอย่างเฉยเมย “หลงไป๋ เจ้าพูดมากเกินไป! ดูเหมือนเจ้าอยากจะเป็นซุปหัวมังกรจริงๆ”
“เจ้า!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหลงไป๋ก็ซีดเผือดลงอีกครั้ง
ความโกรธเกรี้ยวพลุ่งพล่านแล่นเข้ามาในอก
เขาเป็นมังกรรุ่นที่สาม สิ่งมีชีวิตสูงสุดผู้ไร้เทียมทาน เขาเคยถูกประจานเช่นนี้ต่อหน้าสาธารณชนเมื่อใดกัน?
หากเหตุผลไม่ได้บอกเขาว่าเขาไม่อาจเทียบเคียงกับบรรพบุรุษตระกูลทรราชได้ เขาคงละทิ้งความปรารถนาอันแรงกล้าภายในใจไปนานแล้ว และท้าทายเขาให้ต่อสู้อย่างเด็ดขาด!
”วานรขาว ครั้งนี้ข้ายอมแพ้!”
หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ หลงไป๋ก็หันหลังเดินจากไป
เขามองหลงชิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยอาการตะลึงงัน จ้องมองอย่างดุร้าย ดุว่า “เจ้าไอ้สารเลว! ยังอยากจะอยู่ที่นี่และทำให้ตัวเองอับอายอีกหรือ?”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้น แปลงร่างเป็นมังกรขาวขนาดมหึมา ยาวพันฟุต พุ่งทะยานผ่านอากาศด้วยคำรามและจากไป
หลงชิงเหลือบมองเจี้ยนอู่ซวงด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะเหลือบมองบรรพบุรุษของตระกูลทรราช ร่างของเขาสั่นสะท้านไปทั่ว
นี่คือชายผู้ไร้ปรานีผู้ไร้เทียมทาน ผู้ซึ่งขู่จะโค่นลุงสามของตน หลงไป๋ เพื่อปรุงซุปหัวมังกร เขาไม่อาจขัดใจหลงไป๋
ได้ วูบ!
เขาก็หายตัวไปจากจุดนั้นเช่นกัน
จักรพรรดิหมาสีน้ำเงินไม่โชคดีนัก เขาก้มหน้าลง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ขณะที่กำลังจะหลบหนี เขาก็เห็นราชาเก้าวิบัติยืนอยู่ข้างหลัง เขาจับไหล่ตัวเองและเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า
”เจ้าจะไปไหน”
เขาชะงักไป
…
สนามรบแห่งวังชีวิตเงียบสงัด มีเพียงเสียงสายฟ้าฟาดเหนือศีรษะของเจี้ยนอู่ซวงที่ยังคงดังก้อง ราวกับกำลังก่อการโจมตีอันรุนแรง!
คนอื่นๆ ต่างมองเจี้ยนอู่ซวงจากระยะไกล หัวใจของพวกเขาเต้นแรง
บรรพบุรุษของตระกูลทรราชเงยหน้าขึ้นมอง หรี่ตามองภัยพิบัติสายฟ้าฟาด ก่อนจะส่ายหน้าและกล่าวว่า “ภัยพิบัติสายฟ้าฟาดอันโกลาหลนี้มีสิบแปดครั้ง แต่ละครั้งร้ายกาจยิ่งกว่าครั้งก่อน ครั้งสุดท้ายคือพลังของภัยพิบัติสายฟ้าฟาดทั้งหมดรวมกัน ข้าเกรงว่าเจี้ยนอู่ซวงคงเอาชีวิตไม่รอดแน่”
เจี้ยนอู่ซวงนั่งขัดสมาธิ สีหน้าเคร่งขรึมภายใต้ภัยพิบัติสายฟ้าฟาด เมื่อ
หลงไป๋และคนอื่นๆ จากไป วิกฤตการณ์ที่วังชีวิตก็คลี่คลายลง
แต่วิกฤตการณ์ของเจี้ยนอู่ซวงเองก็เพิ่งเริ่มต้น!
เขารู้สึกสังหรณ์ว่านี่จะเป็นภัยพิบัติสายฟ้าฟาดครั้งสุดท้าย และทรงพลังที่สุดเท่าที่เคยมีมา!
เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองจะรอดหรือ
ไม่ เสียงแตกเปรี๊ยะ
สายฟ้าฟาดนับไม่ถ้วนพุ่งทะลุเมฆสายฟ้า
เสียงคำรามดังก้องกังวานราวกับกลองที่ดังก้องกังวาน ดังมาจากก้อนเมฆอย่างต่อเนื่อง ทำให้หัวใจเต้นแรง
จอมมาร บุตรศักดิ์สิทธิ์เก้าดาว และคนอื่นๆ ต่างตัวสั่นเทาและซีดเผือดเพียงเพราะรู้สึกถึงแรงกดดันจากภัยพิบัติสายฟ้า
นี่ไม่ใช่สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ แต่มันคือหายนะแห่งการทำลายล้าง!
ครืน!
ทั่วทั้งวังแห่งชีวิตเต็มไปด้วยเมฆดำที่ลอยปกคลุม บดบังแสงอาทิตย์และดับแสงทั้งหมด
คำราม!
ในที่สุดภัยพิบัติสายฟ้าสุดท้ายก็รวมตัวกัน!
ทันใดนั้น จักรวาลทั้งหมดก็ปะทุขึ้นด้วยเสียงคำราม ราวกับเสียงระฆังทองเหลืองโบราณและเสียงกลองหนังมังกร คลื่นความกดดันมหาศาลพัดผ่านผืนแผ่นดิน กวาดไปทั่วขอบฟ้า
จักรวาลดูเหมือนจะจมลงสู่ความโกลาหลดั้งเดิม!
แตก!
สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์สีดำกว้างหนึ่งร้อยฟุต พุ่งลงมาด้วยพลังฉับพลัน!
สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์สีดำนี้แตกแขนงออกไปเป็นแฉกนับไม่ถ้วน แม้กระทั่งเต็มไปด้วยพลังแห่งสวรรค์ ราวกับว่าสวรรค์กำลังเดือดดาลและมุ่งมั่นที่จะต่อสู้จนตาย!
”มาแล้ว!”
”นี่คือภัยพิบัติสายฟ้าแห่งความโกลาหลครั้งสุดท้ายงั้นหรือ?! น่ากลัวจริงๆ!!”
”ภัยพิบัติสายฟ้าอันทรงพลังเช่นนี้มีอยู่จริงในโลกได้อย่างไรกัน?!”
ทันใดนั้น หัวใจนับไม่ถ้วนก็พลุ่งพล่านด้วยคลื่นเสียงที่พวยพุ่ง เสียงของพวกเขาหดเล็กลงด้วยความหวาดกลัว!
เจี้ยนอู่ซวงเงยหน้าขึ้นมองสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์สีดำ ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างรุนแรง!
ก่อนที่ภัยพิบัติสายฟ้าจะมาถึง รัศมีสายฟ้าที่เฉียบคมได้ฉีกกระชากร่างศักดิ์สิทธิ์ของเขานับพัน!
”ทำลายมันซะ!!!”
ในช่วงเวลาสำคัญนี้ หัวใจของเจี้ยนอู่ซวงพลุ่งพล่านด้วยความมุ่งมั่นอย่างบ้าคลั่งที่จะต่อสู้จนตาย ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม!
”ฟันดวงดาว!!!”
เขาใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ไท่หลัวฟาดฟันสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์สีดำอย่างดุเดือด!
ลำแสงดาบสีน้ำเงินเข้มยาวเกือบหมื่นฟุตพุ่งออกมาจากมือของเจี้ยนอู่ซวงในทันที รัศมีดาบอันแหลมคมที่ไม่มีใครเทียบได้ พุ่งเข้าใส่สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์สีดำอย่างดุเดือด!
ดาบเล่มเดียวนี้ทรงพลังพอที่จะผ่าประตูสวรรค์และเขย่าคุนหลุน!
ปัง!
เสียงระเบิดดังกึกก้อง ทันใดนั้น ลำแสงกระบี่สีน้ำเงินยาวเกือบหมื่นฟุตก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ทีละนิ้ว กลายเป็นผงธุลี
สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์สีดำก็ฟาดลงมาอีกครั้งอย่างไม่หยุดยั้ง!
พลังของมันยังคงไม่ลดลง!
ทุกคนที่เฝ้ามองฉากนี้ต่างสั่นสะท้านในใจ แต่พวกเขาก็รู้ว่าเจี้ยนอู่ซวงถูกกำหนดให้รอดชีวิตจากภัยพิบัติครั้งนี้เพียงลำพัง ไม่มีใครช่วยเขาได้!
หากเจี้ยนอู่ซวงรอดชีวิตได้ เขาจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของจักรวาล
หากทำไม่ได้ เขาจะพินาศ วิญญาณของเขาสูญสลาย ทุกสิ่งจะสูญสลาย
”มา!”
เจี้ยนอู่ซวงกัดฟันแน่น เขารู้ว่าการพึ่งพาพลังเวทของตนเองเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอต่อการหยุดยั้งสายฟ้าแห่งความโกลาหลนี้!
สายฟ้าแห่งความโกลาหลนี้ทรงพลังเกินไป!
เจี้ยนอู่ซวงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสะบัดมือขวาอีกครั้ง ดาบศักดิ์สิทธิ์อู่ฉีก็ปรากฏขึ้นในมือ
”สหายเก่า คราวนี้ข้าต้องพึ่งเจ้า”
แววตาแห่งความปวดร้าวฉายชัดขึ้นในแววตาของเจี้ยนอู่ซวง ดาบศักดิ์สิทธิ์อู่ฉีนี้เคยร่วมทางกับเขาในการพิชิตจักรวาล ไม่เคยพ่ายแพ้ในการต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน และเป็นสหายที่ใกล้ชิดที่สุดของเขามายาวนาน
และดาบศักดิ์สิทธิ์อู่ฉีดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงเปล่งเสียงดาบพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟ้า!