by “การสร้างสรรค์?”
เล้งหรู่ฮวงตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น จึงถามด้วยความสงสัย “ผู้อาวุโส โปรดอธิบายโดยละเอียดด้วย”
บรรพบุรุษผมขาวพยักหน้าตอบว่า “ชายชราผู้นี้มีวิธีช่วยเจี้ยนอู่ซวง นั่นคือการใช้สายเลือดของข้าเป็นแนวทางให้เขาถ่ายเลือดและปลุกร่างอมตะ เมื่อเจี้ยนอู่ซวงสามารถปลุกร่างอมตะได้ ต้นกำเนิดชีวิตของเขาจะเป็นอมตะ อมตะอย่างแท้จริง และเขาจะมีชีวิตรอดโดยธรรมชาติ
อย่างไรก็ตาม ข้าต้องเตือนท่านว่า แม้ท่านจะเป็นสมาชิกตระกูลทรราชกาย และมีสายเลือดทรราชกายอยู่ในร่างกาย โอกาสที่จะปลุกร่างอมตะมีเพียงหนึ่งในหมื่น ยิ่งไปกว่านั้น เจี้ยนอู่ซวงยังไม่มีสายเลือดทรราชกาย เขาใช้สายเลือดของข้าเป็นแนวทางเท่านั้น หากเขาปลุกร่างทรราชกายไม่ได้ ข้าเกรงว่าเขาจะตายทันที”
หลังจากพูดจบ ปรมาจารย์ผมขาวก็หยุดพูดและจ้องมองไปที่เหลิ่งหรู่จวงด้วยสายตาอันเฉียบคม
เขาเชื่อว่าเขาทำดีที่สุดแล้ว ส่วนที่เหลือปล่อยให้เล้งหรู่ฮวงเป็นผู้ตัดสินใจ เล้งหรู่
ฮวงได้ยินดังนั้นก็ถึงกับมึนงง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบอย่างขอบคุณว่า “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับท่านผู้อาวุโส แต่เรื่องนี้สำคัญมาก ข้าขอคิดดูก่อน”
”แน่นอนครับ”
ปรมาจารย์ผมขาวพยักหน้า ยิ้มเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นเดินออกจากถ้ำน้ำแข็ง ปล่อยให้เล้งหรู่ฮวงพิจารณาข้อดีข้อเสียด้วยตนเอง
หลังจากปรมาจารย์ผมขาวออกไป ถ้ำน้ำแข็งก็เงียบลงทันที
เล้งหรู่ฮวงยืนอยู่ข้างๆ เจี้ยนอู่ซวง ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์อันอ่อนโยนบนนิ้วหัวแม่มือ เธอเช็ดคราบน้ำแข็งบางๆ บนใบหน้าของเจี้ยนอู่ซวงออก สีหน้าว่างเปล่า
เธอต้องการให้เจี้ยนอู่ซวงกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่เธอกลับกลัวว่าวิธีลับจะล้มเหลว เจี้ยนอู่ซวงจะตายและจากเขาไป
หัวใจของเธอสั่นไหวราวกับแกว่งไกว ขึ้นๆ ลงๆ ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกัน
”สามี ท่านคิดว่าข้าควรทำอย่างไรดี…”
เล้งหรู่ฮวงพึมพำกับตัวเองพลางพิงศีรษะลงบนอกของเจี้ยนอู่ซวง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบาของเขา
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า หนึ่งวัน สองวัน สามวัน…
นับตั้งแต่ปรมาจารย์ผมขาวเข้ามาและกล่าวถ้อยคำเหล่านั้นในวันนั้น ท่านก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปในถ้ำน้ำแข็งอีกเลย
จักรพรรดิเข้ามาสองสามครั้ง พยายามจะพูดอะไร แต่ก็กลืนคำพูดนั้นลงไป สุดท้ายแล้ว ท่านได้แต่จ้องมองเจี้ยนอู่ซวงอย่างเงียบงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจากไป
หนึ่งปีผ่านไป
ภายในดินแดนต้องห้ามแห่งน้ำแข็งและหิมะแห่งนี้ ไม่มีกลางวันหรือกลางคืน มีแต่สีขาวโพลนตลอดกาล และแนวคิดเรื่องเวลาก็แยกไม่ออก เล้ง
หรู่ฮวงเปรียบเสมือนรูปปั้น ไม่รู้ถึงการฝึกฝนและฝึกฝนของตน เพียงยืนอยู่เคียงข้างเจี้ยนอู่ซวง
เธอดิ้นรนอยู่ภายใน หากเธอไม่ใช้วิชาลับ ไม่ช้าก็เร็ว เจี้ยนอู่ซวงก็จะจากเธอไปจริงๆ หากนางใช้มัน ในขณะที่เจี้ยนอู่ซวงอาจจะตื่นขึ้น หรือแม้กระทั่งก้าวหน้าไป เขาก็มีโอกาสตายมากกว่า
นั่นเท่ากับฆ่าคนรักของนางด้วยมือตัวเอง
เธอจะทนได้อย่างไร?
นางใช้เวลาครุ่นคิดอยู่หลายชั่วโมง จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเล้งหรู่ฮวงเห็นผมของเจี้ยนอู่ซวงเริ่มหงอกขึ้นอย่างช้าๆ นางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ท่านชาย ข้าคิดว่าหากท่านเลือกได้ ท่านคงเลือกที่จะสู้ ใช่ไหม?”
ในขณะนั้น เล้งหรู่ฮวงก็นึกถึงหลายสิ่งหลายอย่าง นางนึกถึงการต่อสู้ของเจี้ยนอู่ซวงข้ามสามพันลี้ และดาบของเขาที่เคยเอาชนะทหารได้นับล้าน นาง
นึกถึงการโต้กลับอันสิ้นหวังนับครั้งไม่ถ้วนของเจี้ยนอู่ซวง ที่ฝ่าฟันและลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง!
ในขณะนั้น เกล็ดในใจของนางในที่สุดก็เอียงไปทาง “วิชาลับ”
“ท่านชาย หากท่านตื่นขึ้น ทุกคนจะมีความสุข แต่ถ้าท่านไม่ตื่นขึ้นและตาย ข้า เล้งหรู่ฮวง ก็จะตายไปพร้อมกับท่าน จะกลัวอะไรอีก?”
”ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้า เล้งหรู่ฮวง จะไปกับเจ้า แม้ข้าจะตายเป็นพันครั้ง ข้าจะไม่เสียใจ!”
ดวงตาอันงดงามของเล้งหรู่ฮวงฉายแววมุ่งมั่น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวเดินออกจากถ้ำน้ำแข็ง
ด้านนอกถ้ำน้ำแข็ง ปรมาจารย์ผมขาวนั่งอยู่หน้าทะเลสาบน้ำแข็งสูงพันฟุต ถือคันเบ็ดตกปลาอย่างเงียบเชียบ
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเล้งหรู่ฮวง ปรมาจารย์ผมขาวก็ไม่หันหลังกลับ เอ่ยเบาๆ ว่า “สาวน้อย เจ้าตัดสินใจแล้วหรือ?” เล้ง
หรู่ฮวงพยักหน้าพลางกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ท่านผู้อาวุโส โปรดใช้พลังวิเศษของท่านเพื่อช่วยสามีของข้าด้วย!”
”ท่านไม่เสียใจเลยจริงหรือ?”
”ไม่เสียใจเลย!”
”ดี”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของปรมาจารย์ผมขาว เขาสะบัดคันเบ็ดแล้วลุกขึ้นยืน
”เอาล่ะ… เริ่มกันเลย”
ปรมาจารย์ผมขาวก้าวเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง ตามมาติดๆ ด้วยจอมมารและเล้งหรู่ฮวง
“เจ้าไม่ต้องเข้ามา รอข้าอยู่ข้างนอกก่อน”
หลังจากได้ยินดังนั้น ปาหวังและเล้งหรู่ฮวงก็มองหน้ากันแล้วหยุด
ลมและหิมะด้านนอกถ้ำน้ำแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ
ราวกับฝนที่ตกหนัก ปาหวังและเล้งหรู่ฮวงเริ่มรออย่างเงียบๆ
ภายในถ้ำน้ำแข็ง
ชายชราผมขาวยืนเอามือไพล่หลัง เหลือบมองเจี้ยนอู่ซวงที่นอนอยู่บนน้ำแข็งดำอายุหมื่นปี พึมพำกับตัวเองว่า
”ลมแรง พลังมหาศาล ส่งข้าขึ้นสู่ท้องฟ้า เจ้าหนูน้อย ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว เจ้าจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”
”อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”
ปัง!!!
ทันใดนั้น ร่างของบรรพบุรุษผมขาวก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองอร่าม ผมขาวทั้งหมดบนร่างก็หายไป เผยให้เห็นร่างสูงสง่าผ่าเผย
ดวงตาดุจเปลวเพลิง โลหิตและพลังอันแข็งแกร่ง ร่างกายเปล่งประกายแสงสีทอง ดุจเทพเจ้าแห่งสงครามในชุดเกราะทองคำก้าวลงมาจากท้องฟ้า
ชั่วพริบตาถัดมา
เขาชี้นิ้วชี้และกดลงบนกลางคิ้วของเจี้ยนอู่ซวง รอย
เลือดสีทองอร่ามพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว เข้าสู่กลางร่างของเจี้ยนอู่ซวง คิ้วขมวดมุ่น และถูกดูดซับอย่างรวดเร็ว
เมื่อโลหิตของบรรพบุรุษผมขาวถูกดูดซับ ใบหน้าที่ซีดเซียวไร้โลหิตของเจี้ยนอู่ซวงซึ่งเดิมทีก็กลับเต็มไปด้วยความปิติยินดี ใบหน้าแดงก่ำเย้ายวนใจ ผมหงอกของเขาก็กลับกลายเป็นสีดำอีกครั้ง
ขณะเดียวกัน ร่างสูงใหญ่ของบรรพบุรุษผมขาวก็ค่อยๆ เหี่ยวเฉาลง รัศมีที่เคยเจิดจ้าดุจดวงตะวันก็ค่อยๆ จางหาย
ยึดครองสวรรค์และปฐพี พลิกผันชีวิตและความตาย และเปลี่ยนแปลงแก่นแท้ของชีวิต เลือดและแก่นแท้เพียงไม่กี่หยดจะเพียงพอได้อย่างไร?
ราคาที่บรรพบุรุษผมขาวต้องจ่ายนั้นสูงกว่าที่เขาเคยบอกกับเจ้าเหนือหัวเสียอีก!
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลายปีผ่านไปอย่างเชื่องช้า และในชั่วพริบตา หลายปีก็ผ่านไป
เสียงคลิกดังกังวาน
ประตูถ้ำน้ำแข็งก็เปิดออก และบรรพบุรุษผมขาวก็ก้าวออกมา
”สาวน้อย ข้ามีโอสถวิเศษสิบเม็ดอยู่ที่นี่ จงให้เจี้ยนอู่ซวงหนึ่งเม็ดทุกๆ สองสามวัน” เขาจะตื่นขึ้นได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับโชคของเขา”
ความเหนื่อยล้าในดวงตาของบรรพชนผมขาวแทบจะปกปิดไว้ไม่อยู่ เขาโบกมือพลางหยิบขวดหยกออกมาและกล่าว
”ขอบคุณท่านผู้อาวุโส! ความกรุณาของท่าน ข้าและสามีจะไม่มีวันลืม!”
เล้งหรู่ฮวงรู้สึกดีใจอย่างล้นเหลือทันที หลังจากรับขวดหยกแล้ว นางก็โค้งคำนับบรรพชนผมขาวอย่างหนักแน่น
”ไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอก”
บรรพชนผมขาวส่ายหน้า ก่อนจะก้าวเดินหายไปต่อหน้าพวกเขา
เล้งหรู่ฮวงไม่พูดอะไรอีกและรีบเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง
เจี้ยนอู่ซวงนอนอยู่บนเตียงน้ำแข็ง แม้จะยังไม่รู้สึกตัว แต่ผิวของเขากลับไม่ซีดเซียวอีกต่อไป กลับมีสีชมพูระเรื่อ
สิบวันต่อมา เหลาหรู่ฮวงก็หยิบยาเม็ดขนาดเท่าลำไยออกมาจากขวดหยก แล้วค่อยๆ ยัดเข้าไปในปากของเจี้ยนอู่ซ
วง จากนั้นเธอก็เริ่มรอคอยการเปลี่ยนแปลงของเจี้ยนอู่ซวง