by “ปมหัวใจ ฉันจะมีปมในใจได้อย่างไร”
“ตอนนี้ฉันมีคุณอยู่ข้างๆ ฉันมีลูกสองคน และฉันมีพี่ชายอยู่ข้างหลัง”
“ที่บ้านฉันมีคุณหลิวคอยดูแล ทุกอย่างสำหรับฉันดังนั้นฉันจึงไม่มีปมในใจ Lu Feng ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงยิ้มและโบกมือ
“จริงเหรอ?”
“คนอื่นอาจไม่เข้าใจคุณ แต่ฉันเข้าใจคุณ”
จี้เสวี่ยหยูไม่ยิ้ม แต่มองหลู่เฟิงอย่างจริงจัง
“ฉัน…ฉันไม่ได้ทำ”
หลู่เฟิงตกตะลึงไปหลายวินาทีแล้วจึงส่ายหัวอย่างมั่นคง
“คุณทำอย่างนั้น”
“จริงๆ แล้ว คุณก็อยากพบกับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของคุณด้วย”
“ฉันอยากให้คุณกลับไปอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของคุณอีกครั้งด้วย”
จี้เสวี่ยหยูมองไปที่ลู่เฟิงแล้วพูดเบา ๆ
“หยุดพูดได้แล้ว”
หลู่เฟิงลุกขึ้นยืนอย่างฉุนเฉียวเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะโกรธ
เขาต้องยอมรับว่าเรื่องนี้อาจส่งผลต่ออารมณ์ของเขาได้จริงๆ
นี่แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่จี้เสวี่ยหยูพูดนั้นถูกต้อง นี่เป็นปมในใจของลู่เฟิงจริงๆ
ท้ายที่สุดไม่ว่าพวกเขาจะมีความรู้สึกหรือไม่ก็ตาม ทุกคนก็อยากรู้ว่าพวกเขาเป็นลูกของใคร
ความรู้สึกที่ว่าเลือดข้นกว่าน้ำถึงแม้จะไม่เคยมีกันและกันก็ยังดีกว่าความรู้สึกทั้งหมด
หลู่เฟิงบอกว่าเขาไม่สนใจ แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง?
“ลู่เฟิง นิสัยของคุณไม่ใช่คนหนีรอด”
จี้เสวี่ยหยูเห็นว่าลู่เฟิงโกรธเล็กน้อย เธอจึงเดินเข้าไปกอดลู่เฟิงอย่างอ่อนโยน
หลู่เฟิงยังคงเงียบ รู้สึกสับสนในใจมาก
“พวกเขาสามารถละทิ้งฉันได้ ทำไมฉันต้องสนใจพวกเขาด้วย” “
ฉันเป็นสายเลือดของตระกูล Lu และเป็นสมาชิกของอาณาจักรมังกร ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขาเลย” “
ทันทีที่พวกเขาทิ้งฉัน ลูกของพวกเขาก็ถูก ตายไปแล้ว ตอนนี้ฉันคือ Lu Feng อีกคน”
Lu Feng กัดฟันเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ
“คุณรู้อย่างชัดเจนว่าบางครั้งการจากไปก็เป็นการปกป้องเช่นกัน”
จี้เสวี่ยหยูกอดลู่เฟิงและชักชวนเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เธอรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าเสียใจในใจของ Lu Feng มาโดยตลอด
ดังนั้น เธอจึงต้องการใช้ประโยชน์จากเหตุการณ์นี้เพื่อช่วยให้ Lu Feng เปิดใจและแก้ไขความเสียใจนี้
”พวกเขาแตกต่างออกไป”
หลู่เฟิงเงียบไปสองวินาทีแล้วกัดฟันอีกครั้ง
มักเป็นเช่นนี้ เมื่อโน้มน้าวผู้อื่น คุณสามารถพูดคำพูดที่สมเหตุสมผลได้
แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ จะมีสักกี่คนที่สามารถปล่อยวางมันไปได้จริงๆ?
”ทำไมมันถึงแตกต่าง?”
จี้เสวี่ยหยูรู้ว่าลู่เฟิงต้องการหลีกหนีจากปัญหานี้ แต่วันนี้เธอปฏิเสธที่จะปล่อยให้ลู่เฟิงหลบหนี
ในฐานะผู้หญิงของ Lu Feng เธอมีหน้าที่ต้องช่วย Lu Feng แก้ไขปัญหาบางอย่าง
เธอไม่สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้
แต่เกี่ยวกับอารมณ์ของ Lu Feng เธอรู้สึกว่าเธอสามารถทำงานหนักเพื่อให้บรรลุเป้าหมายเหล่านั้นได้
”อย่างไรก็ตาม พวกเขาทิ้งฉันไปแล้ว”
”ฉัน Lu Feng มักจะชัดเจนเกี่ยวกับความขุ่นเคือง”
Lu Feng ยืนนิ่งและไม่เอื้อมมือไปกอด Ji Xueyu
สำหรับจี้เสวี่ยหยู เป็นเรื่องยากที่จะเห็นลู่เฟิงมีอารมณ์ดื้อรั้น
“ถ้าอย่างนั้นแม่ของฉัน นี่ถือเป็นการทิ้งฉันหรือเปล่า?”
“คุณอุ้มพวกเราไว้บนหลังของคุณ เผชิญกับอันตรายเพียงลำพัง และได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ นี่นับเป็นการทิ้งพวกเราหรือเปล่า?”
จี้เสวี่ยหยูพูดคำเหล่านี้ ทำให้ลู่เฟิงเป็น เงียบเล็กน้อย
“หลู่เฟิง ฉันไม่ได้หยิบยกความเศร้าของคุณขึ้นมาโดยตั้งใจ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณมีปมนี้อยู่ในใจตลอดเวลา
“ถ้าคุณรู้สึกโล่งใจจริงๆ และปล่อยมันไป ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว
“แต่ถ้าบอกความจริงตอนนี้จะปล่อยได้จริงเหรอ? ” “
จี้เสวี่ยหยูค่อยๆ ปล่อยลู่เฟิงและมองดูหลูเฟิงอย่างจริงจัง
”ฉัน…ฉัน…”
หลู่เฟิงเงียบไปสองวินาที ยังคงอยากจะพูดเล่น
แต่เมื่อเห็นดวงตาของจี้เสวี่ยหยู เขาก็เสริมว่า เขาพูดต่อไป กลืนกลับ
คนที่แยกจากกันมานานหลายปีหรือแม้แต่ครึ่งชีวิตต่างก็ต้องการตามหาพ่อแม่ทางสายเลือดหรือลูกชายทางสายเลือด ใครเล่าจะ
ปล่อยความรู้สึกของเลือดที่ข้นกว่าน้ำได้อย่างแท้จริง?
” คุณไม่. จี้ เสวี่ยหยูพูดเบา ๆ
“ใช่ “
ลู่เฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าตามความจริง
”นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยากจะบอกคุณเรื่องนี้
“ฉันเคยพิจารณาจากจุดยืนของคุณแล้ว”
“คุณเป็นคนของฉัน พวกเขาละทิ้งคุณ ฉันก็ตำหนิพวกเขาด้วย” “
แต่หลังจากประสบอะไรมามากมาย โดยเฉพาะหลังจากที่เราเป็นพ่อแม่ด้วยตัวเอง ฉันก็เข้าใจอะไรต่างๆ มากมาย “
มีพ่อแม่คนไหนบ้างที่ไม่อยากอยู่กับลูก แต่ถ้าออกไปดู จะมีซักกี่คนที่จะตามไปจริงๆ ทุกวัน?”
“ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนออกจากบ้านและต้องทิ้งภรรยาและลูกสาวชั่วคราวเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว”
“พวกเขาไม่อยากอยู่กับลูกเหรอ? พวกเขาอยากได้แต่ก็ต้องอยู่ด้วย”
“และคุณก็อยากอยู่กับเราด้วย แต่คุณยังมีสิ่งที่ต้องทำ”
“บางทีพ่อแม่ของคุณอาจมีเหตุผลที่จะทิ้งคุณไป” “
” เช่นเดียวกับตอนที่แม่ฝากฉันไว้กับตระกูลจี คราวนี้ จี้
เสวี่ยหยูพูดยาวด้วยสายตาจริงจังและน้ำเสียงอ่อนโยน