by 
แน่นอนว่ากัวเซียงฉีไม่ยอมปล่อยหยางซานไปง่ายๆ เขายื่นมือออกไปคว้าคอเสื้อของหยางซานไป๋ไว้ “ดูเหมือนเจ้าจะตั้งใจสู้จนถึงที่สุด ไม่อยากปฏิเสธคำอวยพร แต่อยากลงโทษ?”
หยางซานไป๋กัดฟันแล้วหันหน้าไปด้านข้าง “เจ้าทำแบบนี้… เจ้าไม่กลัวจริงๆ เหรอว่านักรบธรรมดาจะรวมพลังกันต่อต้าน?”
กัวซงฉีหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนี้ “รวมพลังต่อต้านพวกเรางั้นเหรอ? แค่พึ่งพากลุ่มทรายที่กระจัดกระจายนั่น? ถ้าพวกมันรวมพลังกันได้ พวกเราคงเดือดร้อนไปนานแล้ว ดูสิ จนถึงตอนนี้พวกมันยังตะโกนอยู่เลย เมื่อไหร่พวกมันจะลงมือ?
ต่อให้รวมพลังกัน พวกเราจะกลัวพวกมันไหม? ด้วยกำลังของเรา แค่หนึ่งเดียวก็เกินพอแล้วที่จะเอาชนะห้าคน! เมื่อถึงเวลา ปล่อยให้พวกมันตายเป็นเบือ ไม่ว่าพวกมันจะตื่นเต้นแค่ไหน พวกมันก็จะกลัวตาย ถึงเวลานั้น พวกมันจะสนใจแค่การหลบหนี! พวกมันสร้างความเสียหายให้เราได้ไม่มากนัก”
สีหน้าของหยางซานไป๋ซีดเซียว เขาต้องบอกว่ากัวซงฉีพูดถูก การรวมพลังกันมันมีประโยชน์อะไร? แต่เขาก็ไม่ยอมรับ พวกมันจะเป็นแค่ปลาบนกระดานเหนียวๆ แล้วถูกฆ่าจริงๆ เหรอ?
เบื่อหน่ายที่จะได้ยินแบบนี้และไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป กัวซงฉีจึงเอื้อมมือไปจับคอของหยางซานไป๋ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า “ข้าไม่อยากเสียเวลากับเจ้าอีกแล้ว ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ส่งกุญแจสีแดงมา ข้าจะให้เจ้าตายเร็วๆ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องซ้ำรอยความเจ็บปวดที่เจ้าเพิ่งเผชิญมาเป็นพันๆ ครั้ง!”
ใบหน้าของหยางซานไป๋แดงก่ำ ความกลัวพลุ่งพล่านขึ้นมา คำพูดของเขามีพลังทำลายล้างอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ วิชายุทธ์ของกัวเซียงฉีนั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ทำให้เขาสามารถควบคุมพลังแห่งการกัดกร่อนได้ บาดแผลทั้งหมด โดยเฉพาะรูขนาดใหญ่บนใบหน้า กำลังถูกกัดกร่อนอย่างช้าๆ
ความเจ็บปวดได้แทรกซึมลึกเข้าไปในกระดูก เกือบจะทำให้เขาเกือบล้มลง
ทันใดนั้น เสียงลมกรรโชกก็ดังก้องมาจากที่ไกล ทั้งสองคนหันไปเห็นร่างหลายร่างกำลังบินตรงมาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
กัวเซียงฉีขมวดคิ้วและกำมือแน่นขึ้นทันที ความรู้สึกอึดอัดเข้าครอบงำหยางซานไป๋ทันที
“หยุด!” หลิวฉวนฟู่ตะโกน!
กัวเซียงฉีเยาะเย้ย ไม่สนใจคำพูดของเขา “อะไรนะ? พวกนายเป็นกำลังเสริมงั้นเหรอ? แต่น่าเสียดาย… แค่พวกนายแค่กลุ่มเดียว ฉันก็ไม่ได้เป็นภัยต่อข้าแล้ว!”
รวมคนของหลิวเฉวียนฟู่แล้ว มีทั้งหมดสามคน หลิวเหวินเทียนถูกทิ้งไว้ให้ดูแลหลี่เส้าจือที่บาดเจ็บ กั
วเซียงฉีหรี่ตาลงพลางประเมินคนทั้งสาม พวกเขาดูธรรมดา พลังของพวกเขาแทบไม่ต่างจากระดับสูงสุดของศิลปะการต่อสู้
เลย เทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย พลังรวมพลอาจช่วยต้านทานเขาได้ แต่คงเป็นแค่อุปสรรค ไม่พอที่จะทำร้ายเขา! ท้ายที่สุดแล้ว พลังของเขาก็ได้ไปถึงจุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้แล้ว หากอีกฝ่ายไม่อยู่ในระดับนั้น มันก็ไร้ประโยชน์
“ศิษย์พี่หลิว! หนี… เจ้านี่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ! เจ้าไม่มีทางสู้เขาได้หรอก ปล่อยข้าไปเถอะ ถ้าข้าตาย ข้าก็ตาย”
หยางซานไป๋ยอมรับชะตากรรมของตัวเองแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองไม่อาจหนีพ้นเงื้อมมือของกัวซงฉีได้ และไม่อยากให้ผู้น้อยต้องมาพัวพันกับนาง
หลิวเฉวียนฝูกัดฟันแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเงยหน้ามองกัวซงฉี “น่ารังเกียจ! พวกเจ้ามันพวกน่ารังเกียจ!”
กัวซงฉีพ่นลมออกจมูก “น่ารังเกียจ? อย่าพูดอะไรที่ผุดขึ้นมาในหัวเลย เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้ามีความผิด มีบางสิ่งที่พวกเจ้าไม่สมควรได้รับ พวกเจ้าเข้าวังอวี้จินได้ก็เพราะพวกเรา ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรา พวกเจ้าคงไม่ได้สมบัติอะไร นับประสาอะไรกับการเข้าประตูวังอวี้จิน!”