by 
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าเขาจะทรงพลังเพียงใด ในสายตาของเย่ฟาน เขาก็แค่ตั๊กแตนตัวใหญ่ ไม่มีอะไรต้องกลัว! การที่เขาแสดงตัวต่อหน้าคนอื่นเป็นเรื่องโง่เขลา
“เย่ฟาน เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ! เจ้าตั้งใจจะสู้กับพวกเราจนถึงที่สุดจริงๆ เหรอ?” เสียงของจางไป๋ดังก้องอยู่ด้านหลัง
เย่ฟานขยับริมฝีปากอย่างพูดไม่ออก และพูดโดยไม่หันหลังกลับ “ข้าคิดว่าเจ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ข้าไม่เคยยั่วเจ้า เจ้าต่างหากที่ก่อกวนข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้า
เย่ฟาน ไม่เคยกลัวปัญหา เชิญใช้เล่ห์กลของข้าได้ตามสบาย!” ด้วยคำพูดเหล่านี้ เขาพาซุนหยวนไปยังลานเทเลพอร์ตแห่งเดียวของห้องโถง บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงถกเถียงที่ดังระงม แต่เย่ฟานกลับไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาพูด
มันเป็นดินแดนรกร้างไร้ขอบเขต ยังคงได้ยินเสียงคำรามอันแผ่วเบาของสัตว์ป่า เย่ฝานและซุนหยวนถูกเทเลพอร์ตมาที่นี่เมื่อครึ่งถ้วยชาที่แล้ว ซุนหยวนจ้องมองไปยังดินแดนรกร้างไร้ขอบเขตด้วยความงุนงง
“ทำไมที่นี่ถึงเป็นแบบนี้อีกล่ะ? นอกจากท้องฟ้าจะมืดลงแล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรจากทุ่งวิญญาณร้ายเลย!”
เย่ฝานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดสนิท หมอกสีเทาอ่อนปกคลุมพื้นที่ แต่ก็ไม่ได้บดบังสายตาของเขามากนัก เขาเอื้อมมือไปคว้าหมอกนั้นไว้ ปล่อยสัมผัสทางวิญญาณออกมาอย่างระมัดระวัง เขาไม่รู้สึกถึงความตายหรือการฆาตกรรม
สิ่งนี้ทำให้เย่ฝานประหลาดใจอย่างมาก และเขารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ลึกลับยิ่งกว่าที่เขาจินตนาการไว้
ทันใดนั้น กุญแจสีทองที่วางไว้ภายในเรือวิญญาณเมล็ดมัสตาร์ดก็ปล่อยความร้อนออกมา เย่ฝานเลิกคิ้วขึ้นและดึงกุญแจออกมาจากที่เก็บทันที
กุญแจสีทองสั่นเล็กน้อยบนฝ่ามือ คลื่นความร้อนแผ่ออกมาจากมัน แม้ว่าความร้อนจะไม่ร้อนจัดก็ตาม
“เกิดอะไรขึ้น?” ซุนหยวนถาม ดวงตาเบิกกว้าง
เย่ฟานเลิกคิ้ว จ้องมองกุญแจในมือโดยไม่พูดอะไร ครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “กุญแจดอกนี้น่าจะเตือนใจข้า”
ซุนหยวนเงยหน้าขึ้นทันที “เตือนใจข้าถึงอะไร” เย่ฟานถือกุญแจไว้ในมือและมองออกไปไกลๆ “มันทำให้ข้านึกถึงประตูพิเศษบนที่ราบนี้”
ทันใดนั้น โทเค็นก็ถ่ายทอดกฎของสถานที่แห่งนี้เข้าสู่จิตใจของชายทั้งสองอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที ซุนหยวนถอนหายใจอย่างพูดไม่ออก “ที่ราบล่าสัตว์? แค่ได้ยินชื่อก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัวแล้ว ดูเหมือนว่าเราจะต้องเจอกับการต่อสู้มากมายระหว่างทาง”
อย่างไรก็ตาม ซุนหยวนไม่ได้กังวล เพราะสำหรับเย่ฟาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ที่ราบล่าสัตว์ มันก็คงไม่เป็นอันตรายต่อเขา
“การที่จางไป๋จำข้าได้อย่างรวดเร็วนั้นทั้งคาดไม่ถึงและคาดไม่ถึง ข้าตั้งใจจะถามเขาสักหน่อย เพราะในใจข้ามีคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบ แต่คนผู้นี้ฉลาดกว่าที่ข้าคิดไว้ ฉลาดกว่าหวังเหยียนชิงเสียอีก” เย่ฝานกล่าวพลางถอนหายใจเบาๆ
หากเย่ฝานไม่รู้สึกถึงเล่ห์เหลี่ยมของจางไป๋ เขาคงไม่ออกจากห้องโถงไปในทันที เขาเป็นคนที่หลอกยาก และยากที่จะหาความจริงจากเขา แม้แต่ตอนนี้ เย่ฝานก็ยังไม่สามารถระบุได้ว่าพวกเขากำหนดการกระทำของจางเหวินจงในที่ราบวิญญาณร้ายได้อย่างไร และปลุกพลังสัตว์วิญญาณร้ายให้รัดคอพวกเขาได้อย่างไร
คำถามมากมายยังคงวนเวียนอยู่ในใจ และเย่ฝานก็พยายามค้นหาความจริงเบื้องหลัง แต่น่าเสียดายที่จางไป๋เจ้าเล่ห์กว่าที่เขาคิด
ซุนหยวนมองเย่ฝานอย่างลึกซึ้ง และทันใดนั้นเขาก็เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา มุมปากของเขาสั่นระริก “พี่เย่! ท่านกังวลว่าพวกมันจะกำหนดการกระทำของเราหรือ?”