by 
“โอ้พระเจ้า… ถ้าเป็นฉัน ฉันคงบ้าไปแล้ว! ยี่สิบแปดคะแนน! ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้คะแนนมา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย”
“ฉันทนมองเขาไม่ไหว ตั้งใจจะเยาะเย้ยเขา แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ มันน่าสมเพชเกินไปแล้ว”
ชายคนนั้นกัดฟัน ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย “เป็นไปไม่ได้… ทำไมเป็นแบบนี้! ทำไมไม่มีอะไรเลย! พระเจ้าไม่ยุติธรรม! วังอวี้จินกำลังเล่นตลกกับฉัน!”
ชายคนนั้นคลุ้มคลั่ง เขายื่นมือออกไปทุบกล่องไม้ลงกับพื้น เสียงคลิกดังกึกก้อง กล่องไม้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กล้ามเนื้อของเขาสั่นสะท้านไปทั่ว ดูราวกับคลั่งไคล้
เสียงอึกทึกครึกโครมดังจนแม้แต่จางไป๋ที่กำลังพักผ่อนอยู่ก็ยังตกใจ จางไป๋ลืมตาขึ้นมองสีหน้าตื่นตระหนกของชายคนนั้น ริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มเย็นชา “ไม่มีสมอง!”
ทันใดนั้น สายฟ้าก็ฟาดลงมาจากท้องฟ้าอย่างกะทันหัน แสงสายฟ้าสีม่วงจ้าพุ่งเข้าใส่ชายคนนั้น ทำให้เขาแข็งทื่อทันที ผิวของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ และในเสี้ยววินาที เขาก็กลายเป็นถ่าน
ร่างของชายคนนั้นกระแทกลงกับพื้น แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ทุกคนเห็นดังนั้นก็หน้าซีดเผือด ยกเว้นบางคน ไม่มีใครคาดคิดว่ากฎจะลงโทษชายคนนี้อย่างกะทันหัน เขาไม่ได้ทำร้ายใคร เพียงแต่โยนกล่องไม้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่กระนั้น เขากลับถูกกฎลงโทษ กลายเป็นถ่านในทันที!
หัวใจของหลายคนเต้นแรง ใบหน้าซีดเผือด ผู้เข้าร่วมบางคนที่แลกกล่องไม้เป็นรางวัลต่างเริ่มแสดงความยินดีกับตัวเอง แม้ว่ารางวัลส่วนใหญ่ที่ได้รับจะไม่น่าพอใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทุบกล่องเหล่านั้นอย่างแรง
ถ้าพวกเขาโยนกล่องไม้ทิ้งด้วยความหุนหันพลันแล่น พวกเขาคงประสบชะตากรรมเดียวกับชายคนนี้
“โอ้พระเจ้า! นี่มันผลของความหุนหันพลันแล่นนี่! แต่ถ้าข้าใช้แต้มไปมากมายกับกล่องเปล่า ข้าก็คงควบคุมอารมณ์ไม่ได้เหมือนกัน โชคดีจริงๆ…” “
ใช่! ข้าไม่รู้ว่าจะเรียกตัวเองว่าโชคดีหรือโชคร้ายดี ตั้งแต่มาถึงวังอวี้จิน ความรู้สึกสับสนนี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจข้า และไม่เคยจางหายไปเลย”
จางไป๋หลับตาลงช้าๆ พึมพำเพียงว่า “สมน้ำหน้า”
เจ้าอ้วนหวังตกใจอย่างเห็นได้ชัดกับเหตุการณ์นี้ ปากอ้าค้างเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำเป็นสีฟ้า ก่อนจะซีดลง ความตื่นเต้นของเขามาจากการที่เขาเกือบจะโยนกล่องไม้ทิ้งไปเมื่อกี้ และเขาก็รู้สึกขอบคุณที่เขาไม่ได้หุนหันพลันแล่นขนาดนี้
“แม้แต่กล่องไม้ยังโยนเข้าไปในเขตห้ามต่อสู้ไม่ได้เลยหรือ?” เจ้าอ้วนหวังพึมพำด้วยความตกตะลึง
ซุนหยวนหันไปมองหวางผู้อ้วน ถอนหายใจพลางพูดว่า “อย่าตั้งคำถามกับกฎ เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะตั้งคำถามกับมัน พอฝ่าฝืนกฎก็จะถูกสับเป็นถ่านก่อน ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร”
สีหน้าของหวางผู้อ้วนซีดเซียว พูดไม่ออกชั่วขณะ เย่ฝาน
เอื้อมมือไปตบไหล่ซุนหยวน “ไปที่นั่นกันเถอะ เราเห็นทุกอย่างที่อยากเห็นแล้ว ค่อยคุยกันทีหลัง” “บางสิ่ง” ที่เย่ฝานพูดถึงก็คือจางไป๋แน่นอน