by 
คำปลอบใจนี้ไม่ได้ทำให้ซุนหยวนใจสงบลงเลย เขามองเย่ฝานด้วยความกังวล คนพวกนี้ไม่เข้าใจ เย่ฝานกลัวเสียเวลาที่สุด คนชั่วพวกนั้นรู้ทันว่าเบื้องหลังกำลังวางแผนอะไรอยู่ พวกเขาต้องรีบเร่ง ไม่งั้นอาจตกหลุมพรางที่วางแผนไว้
“หุบปาก! อย่ามาพูดไร้สาระที่นี่! ทุกครั้งที่วังอวี้จินเทเลพอร์ต มันจะเทเลพอร์ตผู้เข้าร่วมไปยังที่ต่างๆ ถึงแม้ว่าพี่น้องของพวกเจ้าจะตายกันหมด มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ชายของข้า อย่าสาดน้ำสกปรกใส่ที่นี่!” หลี่เฟิงหรงตะโกนสุดเสียง
มู่หรงจินดุเบาๆ: “หลี่เฟิงหรง! เจ้าหวงศิษย์พี่มาก แต่ศิษย์พี่รู้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นใคร? สิ่งที่พวกเขาทำตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว! ข้าคิดว่าพวกเขาคงจะยับยั้งชั่งใจมากขึ้นหลังจากเข้าไปในวังอวี้จิน แต่ข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะยิ่งแย่ลงไปกว่านี้ พวกเขายอมทำทุกอย่างเพื่อสัญชาตญาณส่วนตัวของตัวเอง มีคนตายมากมายนับไม่ถ้วนในมือศิษย์พี่เจ้าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา!”
ดวงตาของหลี่เฟิงหรงเบิกกว้าง เขาโกรธแค้นคำพูดของมู่หรงจินอย่างมาก ด่าเขาไม่เป็นไร แต่ด่าศิษย์พี่เขาไม่ถูกเลย ศิษย์พี่เขาต้องไม่โดนด่าต่อหน้าเขาเด็ดขาด!
“มู่หรงจิน! ถ้าเจ้ายังกล้าพูดอีก! ข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง!”
มู่หรงจินเยาะเย้ยและไม่สนใจ “ถ้าศิษย์พี่เจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็ต้องระวังอยู่แล้ว! แต่เจ้า… แค่เจ้าคนเดียว?” สีหน้าดูถูกเหยียดหยามของเขาปรากฏชัด
หลี่เฟิงหรงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ อยากจะวิ่งเข้าไปกัดเขาเสียเหลือเกิน “หาหลักฐานมา! เจ้ามันไร้สาระสิ้นดี! เจ้าบอกว่าพี่ชายข้าฆ่าคนไปมากมายงั้นหรือ? แสดงหลักฐานมาสิ ข้าจะเชื่อ! อย่าใส่ร้ายคนอื่นด้วยคำพูดไร้สาระแบบนั้น!”
มู่หรงจินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน เขาลุกขึ้นยืนทันที หยิบจดหมายออกมาจากแหวนเก็บของ เขาเปิดหน้ากระดาษออกทั้งหมด เผยให้เห็นข้อความที่เขียนด้วยเลือด แต่ละรอยสลักด้วยน้ำตา เขากดจดหมายเปื้อนเลือดแนบหน้าอก ก้าวเดินไปยังกลางจัตุรัส โชว์ให้ทุกคนเห็น
“จางไป๋ทำร้ายข้า… เขาฆ่าผู้เข้าร่วมไปนับไม่ถ้วนเพื่อคริสตัลโลหิตแดง!” ใครบางคนอ่านเนื้อหาในจดหมายเปื้อนเลือดนั้นอย่างเงียบงัน
จัตุรัสที่พลุกพล่านเงียบงันเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของทุกคนแสดงออกหลากหลาย บ้างก็ขุ่นเคือง บ้างก็นิ่งเฉย และบ้างก็เฉยเมย
ความโกรธเกรี้ยวครอบงำ เพราะนักรบส่วนใหญ่ที่มารวมตัวกันที่นี่เป็นเพียงนักรบธรรมดา ถูกปฏิบัติราวกับฝุ่นผงในสายตาของนักรบชั้นยอด ถูกทิ้งราวกับเศษผ้าเมื่อไม่มีประโยชน์ ถูกปฏิบัติราวกับปลาบนกระดานเหนียวๆ ที่ถูกแกะและตัดทิ้งเมื่อจำเป็น
มู่หรงจินมองดูสีหน้าของฝูงชนแล้วเยาะเย้ยและประกาศว่า “พี่ชายของข้าเป็นนักรบชั้นยอด อยู่ในระดับสูงสุดของเหล่านักรบชั้นยอด!”
คำพูดเหล่านี้ทำให้สายตาของผู้ที่ยังคงนิ่งเฉยและเฉยเมยเบิกกว้างขึ้น พี่ชายผู้ล่วงลับของมู่หรงจินกลับถูกจัดอยู่ในระดับสูงสุดของเหล่านักรบชั้นยอด! จัตุรัสเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
ผู้ที่ยังคงนิ่งเฉย เป็นเพียงผู้ชม เชื่อว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา พวกเขามั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเองและเชื่อว่านักรบชั้นยอดจะไม่โจมตีพวกเขา
แต่คำพูดของมู่หรงจินกลับทำให้พวกเขารู้สึกถึงวิกฤต เหล่านักรบชั้นยอดกำลังเริ่มเล็งเป้าไปที่นักรบระดับกลางหรือระดับสูงของชนชั้นสูงหรือ? นี่เป็นแผนการที่จะทำให้นักรบทุกคนกลายเป็นศัตรูหรือ?
นักรบผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “มู่หรงจิน! เจ้ากล้าสาบานหรือว่าเจ้าไม่ได้โกหก?”