by หวังเหยียนชิงพ่นลมเบาๆ: “นี่หรือผู้ช่วยที่เจ้าพามา? เจ้าคิดว่าพวกเจ้าจะจัดการกับข้าด้วยกันได้?” เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมา คำพูดของเขาเต็มไปด้วยถ้อยคำประชดประชัน ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระสิ้นดี
จางเหวินจงสูดหายใจเข้าลึก หัวใจของเขาร้อนผ่าวด้วยความโกรธ: “ในสายตาคนอย่างเจ้า เจ้าสามารถจัดการชีวิตของคนอื่นได้ตามอำเภอใจงั้นหรือ?”
“เจ้ามาที่นี่เพื่อตั้งคำถามกับข้าหรือ?” หวังเหยียนชิงรู้สึกว่ามันไร้สาระสิ้นดี: “เจ้าแก่มากแล้ว เจ้ายังไม่เข้าใจความจริงข้อนี้เลยหรือ? โลกนี้คือโลกที่คนอ่อนแอถูกคนแข็งแกร่งล่า เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าจะไม่แข็งแกร่งเท่าข้า และข้าจะจัดการกับเจ้า!”
คำพูดเหล่านี้ราวกับเข็มเหล็กแทงทะลุหัวใจของจางเหวินจง จางเหวินจงกัดฟัน: “เจ้าจะตายดีไม่ได้! ข้าสาปแช่งเจ้าให้ตายอย่างยากลำบาก!”
จางเหวินจงไม่เคยโกรธแค้นเท่าวันนี้มาก่อน เขาถามตัวเองว่าตัวเองเป็นคนดีหรือไม่ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนไม่ดี เขาก็คงจะไม่เฉยเมยกับชีวิตและกำจัดคนอื่นตามใจชอบ!
หวังเหยียนชิงมองจางเหวินจงราวกับเป็นคนโง่ เขาชี้ไปที่เย่ฝานและคนอื่นๆ “นายพูดจาไร้สาระมาก คิดเหรอว่าแค่สองคนจะฆ่าพวกเราด้วยกันได้? ไร้เดียงสา! ข้าไม่เคยเจอใครไร้เดียงสาเท่านายเลย!”
เจิ้งเหวินปังพ่นลมออกจมูกและพูดอย่างดูถูก “ศิษย์พี่ข้าถึงขั้นเทพแล้ว! เขาจัดอยู่ในกลุ่มศิษย์ชั้นยอด ศิษย์ชั้นยอดธรรมดาก็สู้เขาไม่ได้ นับประสาอะไรกับพวกแก ต่อให้มีจำนวนมากกว่าก็เป็นเพียงเศษสวะ!”
เย่ฝานเลิกคิ้วขึ้น ไม่สนใจเสียงตะโกนของพวกเขา เขาหันหัวกลับไปมองจางเหวินจงที่อยู่ด้านหลัง “ตามแผนแล้ว ไม่ว่ายังไงเจ้าก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะยับยั้งเจิ้งเหวินปังไว้ ไม่น่าจะใช้เวลานาน”
จางเหวินจงเหลือบมองเย่ฟานด้วยความกังวลเล็กน้อย อันที่จริง เขาก็ยังหาจุดแข็งของเย่ฟานไม่เจอในตอนนี้ เขารู้ได้ทันทีว่าเย่ฟานไม่ใช่คนที่จะอวดความแข็งแกร่งของตัวเอง พอพูดแบบนั้น เขาก็มั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง
และในตอนนี้ ไม่มีทางถอยกลับ!
เย่ฟานไม่ได้ลดเสียงลงเมื่อพูดคำเหล่านี้ หวังเหยียนชิงและคนอื่นๆ ได้ยินอย่างชัดเจน พวกเขาสบตากันโดยไม่รู้ตัว ต่างฝ่ายต่างเห็นแววตางุนงงในแววตาของอีกฝ่าย
หวังเหยียนชิงขมวดคิ้วและพิจารณาเย่ฟาน “นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ข้าเห็นคนหยิ่งยโสอย่างเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร”
เจิ้งเหวินปังขมวดคิ้ว ทันใดนั้นราวกับนึกอะไรขึ้นได้ เขาก็หันหน้าไปมองหวังเหยียนชิง “พี่ใหญ่! เด็กคนนี้อาจจะเป็นเย่ฟานปลอมตัวมาหรือ?”
ดวงตาของหวังเหยียนชิงเบิกกว้าง จ้องมองเย่ฟานอย่างตั้งใจ ดวงตาที่เฉียบคมคู่นั้นราวกับอยากจะลอกคราบออกจากผิวของเขา เมื่อเร็ว ๆ นี้ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเย่ฟาน เขารู้สึกปวดหัว
ตั้งแต่เด็กคนนี้ปรากฏตัวขึ้น เขาก็ไม่มีโชคเอาเสียเลย ครั้งที่แล้วในสนามรบอันพร่ามัว เขาถ่วงเวลาไว้มากมาย แม้แต่หลิวตงห่าวก็ยังต้องตายด้วยน้ำมือของเขา
เย่ฟานเปรียบเสมือนเข็มทิ่มแทงหัวใจของหวังเหยียนชิง เขากัดฟันแล้วมองไปที่เย่ฟาน “ใช่เจ้าหรือ?” ถึงแม้จะเป็นคำถาม แต่หวังเหยียนชิงก็รู้ดีอยู่ในใจ ในโลกโพชา มีเพียงเย่ฟานเท่านั้นที่กล้าตะโกนแบบนั้น!
เย่ฟานหัวเราะเบาๆ ณ จุดนี้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบัง เขายื่นมือออกไปและฉีกหน้ากากบนใบหน้าออก ใบหน้าที่แท้จริงของเขาถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน จางเหวินจงอ้าปากค้าง ดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า
เรื่องอื้อฉาวของเย่ฟานถูกพูดถึงอย่างกว้างขวางเมื่อเร็ว ๆ นี้ แม้แต่นักรบธรรมดาที่พเนจรอยู่ในเมืองระดับเจ็ดก็ยังรู้เรื่องการกระทำของเย่ฟาน