by พลังโลหิตอันมหาศาลควบแน่นเป็นแสงของใบมีด เปราะบางดุจกระดาษภายใต้การควบคุมของโซ่วิญญาณหยวน ไร้ซึ่งการต้านทาน!
“วูบ!” โซ่วิญญาณหยวนพุ่งเข้าหาซ่งเสวียนด้วยความเร็วสูง พลังโลหิตที่แขวนลอยอยู่กลางอากาศสลายหายไปทันทีที่สัมผัสโซ่วิญญาณหยวน เสียง “ดังกึกก้อง” ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ความเร็วของโซ่วิญญาณหยวนนั้นมหาศาลจนทุกสิ่งที่อยู่ใกล้เคียงถูกรัดคอจนสูญสลายไปเมื่อสัมผัสมัน
ซ่งเสวียนเพิ่งตระหนักถึงความผิดพลาดร้ายแรงเมื่อโซ่วิญญาณหยวนมาถึงตัวเขา! เขาประเมินพลังของเย่ฝานต่ำเกินไป เชื่อว่าเขาเป็นคนเลวทราม!
เขาสะดุ้งถอยหลัง พยายามถอยห่างอย่างสิ้นหวัง แต่ก็สายเกินไป โซ่วิญญาณหยวนนั้นรวดเร็วมากจนมาถึงตัวเขาในพริบตา ซ่งเสวียนร้องออกมาด้วยความตกใจ ยกดาบขึ้นฟาดฟัน หวังจะสกัดกั้นโซ่วิญญาณหยวนด้วยการโจมตีของเขา
น่าเสียดายที่อุดมการณ์ของเขานั้นสดใส แต่ความจริงนั้นโหดร้าย ดาบยาวสีแดงเลือดในมือฟาดไปที่โซ่หยวนฮุนอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นออกมาจากฝ่ามือ เขารู้สึกราวกับถูกอุกกาบาตที่ไม่มีวันทำลายได้
ทันใดนั้น โซ่หยวนฮุนก็ฟาดเข้าที่หน้าอกของซ่งเสวียนอย่างแรง ซ่งเสวียนได้ยินเสียงซี่โครงหักอย่างชัดเจน เขาถูกเหวี่ยงปลิวไปราวกับว่าวที่ถูกโยนขึ้นสู่ขอบสนามประลอง
“ฟู่!” ซ่งเสวียนพ่นเลือดออกมาเต็มปากกลางอากาศ ครึ่งลมหายใจต่อมา เขาก็ชนเข้ากับโครงสร้างป้องกัน หยุดการเคลื่อนไหว เขากลิ้งตัวไปมากลางอากาศหลายครั้ง ร่วงลงหน้าคว่ำลงพื้น แรงเคลื่อนไหวหายไป และเขาก็เสียเปรียบจ้าวไคเป็นสองเท่า
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขารู้สึกถึงพลังประหลาดแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย แทนที่จะทำลายร่างกาย กลับกัดกินวิญญาณของเขา เมื่อรู้สึกถึงอันตราย เขาจึงระดมพลังชีวิตทั้งหมดทันที พยายามระงับพลังประหลาดนั้น
แม้จะสุดกำลัง เขาก็ยังไม่สามารถระงับมันได้ พลังนี้ทั้งเจ้าเล่ห์และแปลกประหลาด แม้แต่น้อยก็เกินกำลังที่จะรับมือได้ ความเจ็บปวดภายในจิตใจทำให้เขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“นี่มัน…อะไร!” ใบหน้าของซ่งเสวียนซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด เขาล้มลงไปกับพื้น ร่างกายเปื้อนโคลนและเลือด ดูยุ่งเหยิง
เกือบทุกคนที่เห็นต่างตกตะลึง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ซ่งเสวียนปลดปล่อยทักษะการต่อสู้ ฟาดฟันเย่ฟานด้วยมีด น่าเสียดายที่มีดเล่มนั้นไม่สามารถหยุดเย่ฟานได้ โซ่ประหลาดนั้นไม่อาจทำลายได้ ทำลายพลังงานทั้งหมดที่ปิดกั้นมันไว้!
โซ่นั้นเหวี่ยงออกและฟาดซ่งเสวียนออกไปทันที ซ่งเสวียนผู้หยิ่งผยองราวกับเด็กอายุสามขวบเมื่ออยู่ต่อหน้าชายผู้นี้ ไม่อาจต้านทานได้เลย!
“ช่องว่างมันกว้างเกินไป!” นักรบโลกระดับสามกล่าวอย่างงุนงง บุคคลที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ซ่งเสวียนเทียบไม่ได้เลยกับเย่เป่ยหยวน ช่องว่างมันไม่ห่างกันเลยสักนิด ดูเย่เป่ยหยวนตอนนี้สิ สีหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง ราวกับว่าการเคลื่อนไหวเมื่อกี้นี้ไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก”