by แต่หลังจากเย่ฟานก้าวลงจากเวที เขาก็ไม่ได้หยุดแม้แต่น้อยก่อนจะมุ่งหน้าไปยังเวทีที่สอง ซึ่งซ่งเสวียนอยู่ เมื่อเห็นเช่นนี้ หลายคนก็ตกตะลึง เขาวางแผนอะไรอยู่? เขากำลังวางแผนการท้าทายอีกครั้งหรือ?
หลังจากเสร็จสิ้นการท้าทาย เขาไม่ได้พักเลย แต่กลับท้าทายซ่งเสวียนอีกครั้งทันที ครั้งนี้ ซ่งเสวียนที่เขากำลังท้าทายนั้นแข็งแกร่งกว่าจ้าวไคเสียอีก
ขณะที่ซ่งเสวียนมองเย่ฟานทีละก้าวไปยังเวที แม้แต่ตัวเขาเองก็ตกตะลึง ชายคนนี้เป็นแค่เด็กเหลือขอไร้ประสบการณ์ หรือเขามีความสามารถที่จะเอาชนะเขาได้จริงๆ? หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ซ่งเสวียนตัดสินใจตัดตัวเลือกหลังออกไป ชายคนนี้สามารถสู้กับจ้าวไคจนเสมอกันได้ แต่ชัยชนะของเขาขึ้นอยู่กับไหวพริบ ไม่ใช่ความแข็งแกร่ง
เขาไม่ใช่คนโง่เหมือนจ้าวไค การใช้เล่ห์เหลี่ยมสกปรกใส่เขาคงไร้ประโยชน์ หากชายคนนี้ไม่แข็งแกร่งกว่าเขา ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะเขาได้! หลังจากคิดทบทวนแล้ว ซ่งเสวียนก็มองเย่ฟานด้วยแววตาประชดประชัน
ชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ ทำให้เขาอวดพละกำลังของตัวเองอย่างโอหัง จนคิดว่าตัวเองจะเอาชนะได้ แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะฉี่ใส่ตัวเอง ความคิดแบบนี้มันไร้สาระสิ้นดี!
เขามั่นใจเต็มร้อยว่าตัวเองจะเอาชนะจ้าวไคได้ในการต่อสู้ แม้ว่าจ้าวไคจะแข็งแกร่ง แต่เขาก็กังวลว่าตัวเองจะสู้ไม่ได้ ตราบใดที่เขาระมัดระวังและป้องกันกลยุทธ์อันน่ารังเกียจของเขา เด็กคนนี้ก็คงไม่มีทางสร้างปัญหาและต้องตายด้วยน้ำมือของเขาอย่างแน่นอน!
หลังจากความเงียบงันชั่วครู่ ก็เกิดการถกเถียงกันอย่างดุเดือด พวกเขามองดูด้วยตาตนเองขณะที่เย่ฟานมาถึงเวทีประลองที่ซ่งเสวียนอยู่ เมื่อเย่ฟานก้าวเท้าทั้งสองข้างขึ้นสู่เวทีประลอง การท้าทายก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ และเย่ฟานก็ไม่มีโอกาสได้เสียใจ
“บ้าไปแล้ว! ไอ้เด็กนี่บ้าไปแล้ว! ถึงแม้จะไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง แต่จ้าวไคก็พูดเองว่าเย่เป่ยหยวนใช้เล่ห์เหลี่ยมอันน่ารังเกียจ บัดนี้เขารู้แล้ว เขาต้องระวังตัว! ยิ่งไปกว่านั้น ซ่งเสวียนยังแข็งแกร่งกว่าจ้าวไคอีก เย่เป่ยหยวนจะชนะได้ยากมาก!”
“คิดว่าเขาคิดไม่ออกหรือมั่นใจในตัวเองเกินไป คิดว่าจะชนะได้ด้วยเล่ห์เหลี่ยมอีกแล้ว?”
“ใครจะไปรู้ว่าหมอนี่คิดอะไรอยู่? เขาเพิ่งเจอความท้าทาย ถึงจะอยากท้าทายซ่งเสวียนอีกครั้งก็ควรพักฟื้นสักหน่อย แต่เขาแตกต่าง! เขาก้าวลงจากเวทีการต่อสู้หนึ่ง แล้วก้าวขึ้นสู่อีกเวทีหนึ่งทันที จากจุดนี้ เราเห็นได้ว่าเขาเป็นคนบุ่มบ่าม! คนบุ่มบ่ามที่หลงตัวเอง!”
จ้าวไคยืนอยู่ที่มุมฝูงชน สงบสติอารมณ์เพื่อควบคุมลมหายใจ เสียงพูดคุยเหล่านี้ดังเข้ามาในหู จ้าวไคถอนหายใจ เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองซ่งเสวียน แต่กลับเห็นซ่งเสวียนมองเย่ฝานด้วยความดูถูก
จ้าวไคสังเกตเห็นว่าซ่งเสวียนก็เหมือนกับนักสู้คนอื่นๆ ที่มองเย่ฝานเป็นคนโง่ที่หลงตัวเองและไร้สติ จ้าวไคถอนหายใจยาวพลางหันกลับไปมองเย่ฝานอีกครั้ง แต่กลับพบว่าเขายังคงสงบนิ่งเช่นเดิม ราวกับไม่ได้ยินคำพูดใดๆ รอบตัวเลย
เหล่าคนที่เยาะเย้ยเขาว่าเป็นคนบ้า คนโง่ที่หลงตัวเอง คงจะรู้ตัวในไม่ช้าว่าพวกมันช่างไร้สาระ พฤติกรรมของพวกเขาในตอนนี้ สายตาของซ่งเสวียน เป็นความพยายามโดยเจตนาของเย่เป่ยหยวน และนี่คือสิ่งที่เขาปรารถนา
มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ซ่งเสวียนไม่ยอมแพ้ตั้งแต่แรก เย่เป่ยหยวนตั้งใจจะให้เขาชดใช้คำพูดของเขา
ซ่งเสวียนเยาะเย้ยพลางจ้องมองเย่ฝานอย่างไม่วางตา “เย่เป่ยหยวน เจ้ากล้านัก! เจ้าคิดว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ในคราวเดียวหรือ? เจ้ามั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ?”