by “ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ” เธอถามอย่างสงสัย
“ผมคิดถึงคุณ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ
ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น ในขณะนี้ หลิงได้แต่ดีใจที่ความมืดรอบตัวเขายังคงมืดอยู่ และเขาไม่เห็นเธอหน้าแดง
“แล้วคุณล่ะ วันนี้คุณคิดถึงฉันไหม” เสียงของเขายังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ และลมหายใจของเขาพ่นที่คอของเธอ ทำให้เกิดอาการชา
เธอสัมผัสได้เพียงว่าความสนใจทั้งร่างกายของเธอลดลงที่คอของเธอ และแม้หลังจากที่รู้สึกถึงลมหายใจของเขาแล้ว เธอก็รู้สึกว่าริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้กับหูของเธอมาก ราวกับว่าพวกเขาอยู่ใกล้กันมากขึ้นอีกนิด ริมฝีปากของเขาก็จะจูบหูเธอ
เมื่อเธออยู่ในภวังค์ ทันใดนั้น ก็มีอาการปวดหูเล็กน้อย เธอตกใจ จากนั้นเธอก็กลับมารู้สึกตัว และแล้ว… ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น
เขา… กำลังกัดหูของเธอและเอาใบหูส่วนล่างของเธอเข้าไปในปากของเธอ ทำให้เธอสั่นเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้
“อยากไหม” เสียงกระซิบของเขาดังขึ้นอีกครั้ง
“ฉันคิดว่า…” เธอตอบเกือบสั่นเครือ “เอ่อ…คุณปล่อยฉันก่อน แล้วฉันจะวางกระเป๋าให้คุณ”
เธอรู้สึกไม่มั่นคงในลมหายใจของเธอ แต่เธอรู้สึกว่าบรรยากาศในขณะนั้นคลุมเครือเกินไป คลุมเครือจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก
แต่เขาไม่ปล่อยมือ แต่ถามต่อไปว่า “แล้วคุณรักฉันด้วยไหม”
เธอตกใจมาก ที่รัก… ความรู้สึกแบบนี้มันลึกซึ้งเกินไป แล้วเธอมี “ความรัก” ให้เขาแล้วหรือยัง?
“ฉัน…ชอบเธอ” หลิงยังคงหายใจเข้าลึกๆ และพูดตามตรงว่า ใช่ เธอแค่ชอบมัน ตอนนี้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาไม่ได้อยู่ที่ระดับของ “ความรัก”
เพราะถ้อยคำแห่งความรักในใจของเธอนั้นศักดิ์สิทธิ์และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยง่าย
เธอไม่ต้องการบังคับตัวเองให้บอกรักต่อหน้าเขาโดยไม่เต็มใจ
แม้ว่าคำตอบปัจจุบันของเธออาจไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ
หลิงยังคงคิดว่ายี่ จินลี่อาจจะไม่พอใจหลังจากได้ยินคำตอบของเธอ หรือเธออาจยืนกรานที่จะเปลี่ยนคำพูดของเธอ
แต่ที่แปลกคือเขาแค่กอดเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แต่… พี่รักน้อง ครั้งแรกที่รู้สึกว่าถ้าวันหนึ่งต้องเสียเธอไป ไม่รู้เป็นไง รักมากจนรู้สึกว่าถ้าไม่คบกับเธอไปทั้งชีวิตก็ไร้ความหมาย รักมาก… ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้… ..”
เสียงของเขาราวกับไหมและไผ่ที่ปลิวไปตามสายลมในยามราตรี ยังคงเข้าหูเธอ
หลิงยังคงตกตะลึง และเกิดความตกใจครั้งใหญ่ตามมาในหัวใจของเขา
เขากำลังพูดอะไร? เขาบอกว่า… เขารักเธอหรือเปล่า และเขารักเธอถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ! เป็นไปได้อย่างไร !
เธอต้องการยับยั้งโดยไม่รู้ตัว โดยคิดว่านี่อาจเป็นแค่คำพูดหวานๆ ของเขา
แต่อีกเสียงหนึ่งในใจฉันปฏิเสธ
คนอย่างเขาไม่สนใจที่จะพูดคำหวานเลย และไม่จำเป็นต้องให้เขาพูด
ในเวลานี้ คำพูดของเขาเหมือนกับการวิเคราะห์อารมณ์ของเขาต่อหน้าเธอโดยไม่ปิดบัง
ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าแม้ว่าเขาจะพูดว่า “รัก” ความรักแบบนั้นก็ไม่มีอะไรนอกจากความชอบ และเธอกลับไม่ชอบ “ความรัก” ในปากของเขาเลยว่าจะลึกซึ้งและรุนแรงเพียงใด แต่ตอนนี้…
“กูไม่ได้ขอให้มึงรักกูทันที และกูไม่ได้ขอให้มึงเปิดใจจริงๆ สักที กูขอแค่มึงชอบกู ขอแค่หนึ่งในสิบของรักได้ไหม ฉันแค่อยากให้คุณชอบฉันมากกว่านี้” เขาพึมพำ