by ซุนหยวนนับเก้าด้วยนิ้วทันที “เก้าวันเต็ม! สนามฝึกระดับหนึ่งช่างแตกต่างเสียจริง! ข้าถูกไล่ออกจากสนามฝึกระดับเจ็ดหลังจากผ่านไปเพียงสองวัน แต่เจ้ากลับสามารถอยู่ที่นั่นได้ครบเก้าวันเต็ม!”
ขณะที่เขาพูด สีหน้าของซุนหยวนเต็มไปด้วยความอิจฉา เขายืนตรง พิจารณาเย่ฝานอย่างละเอียด ตระหนักดีว่าครั้งนี้เย่ฝานแตกต่างจากครั้งก่อน ดูราวกับไม่อาจหยั่งถึง
ความรู้สึกว่างเปล่าแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา รัศมีของเขายิ่งอ่อนยวบ ราวกับเป็นอมตะที่ลงมาจากสวรรค์ ราวกับว่าการได้เข้าไปในสนามฝึกระดับหนึ่งได้เปลี่ยนแปลงเขาไป
ซุนหยวนอดถอนหายใจไม่ได้ “ดูเหมือนพี่เย่จะได้รับอะไรมากมายในครั้งนี้!” เย่ฝานพยักหน้า รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรจากซุนหยวน
ชายในชุดเกราะยืนอยู่ตรงนั้น ตกตะลึง ดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า เขามองจากซุนหยวนไปยังเย่ฝาน ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความไม่จริง
ชายชุดเกราะหันไปมองซุนหยวน เสียงแหบพร่า “นี่พี่ชายของเจ้าหรือ?” ซุนหยวนไม่เคยอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเย่ฝานเลย
ตอนที่ชายชุดเกราะคุยกับเขา เขาคิดว่าเย่ฝานเป็นพี่น้องกัน และซุนหยวนก็ไม่ได้อธิบาย ดังนั้นแม้แต่ตอนนี้ ชายชุดเกราะก็ยังคงเชื่อว่าเย่ฝานเป็นพี่ชาย
ซุนหยวนไอเบาๆ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย “นี่คือพี่ชายของข้า! ข้าไม่ได้บอกเจ้ามาก่อนหรือ? พี่ชายของข้าจะไม่ทิ้งข้าไปไหน เจ้ายังไม่เชื่อเลย…”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายชุดเกราะแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เขาไม่เชื่อในตอนนั้น เพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครออกมาจากสนามฝึกชั้นหนึ่งได้ การจะเข้าไปในสนามฝึกชั้นหนึ่งต้องใช้แต้มยี่สิบเจ็ดแต้ม
สิ่งที่หมายถึงยี่สิบเจ็ดแต้มนั้นเป็นที่รู้กันดีสำหรับนักรบทุกคนที่เข้ามาในพระราชวังหยก! เขาไม่เชื่อว่าใครจะสามารถเข้าสนามฝึกชั้นหนึ่งได้! ริมฝีปากของชายชุดเกราะสั่นระริก “ข้าคิดว่า… เจ้ากำลังโอ้อวด!”
เขาเชื่ออย่างแท้จริงว่าซุนหยวนพูดเช่นนั้นเพียงเพื่ออวดพี่ชายผู้แข็งแกร่งของเขา เขาไม่ได้โอ้อวดเลย พี่ชายของเขากลับน่าเกรงขามเสียจริง! น่าเหลือเชื่อจริงๆ!
ชายผู้นี้เป็นนักรบชั้นยอดอย่างไม่ต้องสงสัย หนึ่งในนักรบที่เก่งกาจที่สุด ชายชุดเกราะไม่เคยเห็นนักรบชั้นยอดมาก่อนนับตั้งแต่เข้าสู่โลกโพซา หัวใจของเขาเต้นแรง เขามองเย่ฟานด้วยความอิจฉา ชื่นชม และชื่นชมอย่างซับซ้อน
ลมหายใจของเขาถี่ขึ้น และชั่วขณะหนึ่ง เขาไม่รู้จะพูดอะไร เย่ฟานเหลือบมองเขา เสียงพูดคุยรอบตัวดังเกินไป เขาจึงถอนหายใจเบาๆ “เก้าวัน… นานจริงๆ”
เขาพยักหน้าเบาๆ โบกมือให้ซุนหยวน โดยไม่ปล่อยให้มีการรอคอยอีกต่อไป เขามุ่งหน้าสู่ภารกิจต่อไปทันที
นี่คือหุบเขาขนาดใหญ่ มีแท่นรบเจ็ดแท่นเรียงกันเป็นลำดับ เหนือแท่นแต่ละแท่นมีม้วนคัมภีร์ที่กางออกพร้อมชื่อเขียนไว้ ณ ขณะนั้น นักรบยืนอยู่บนแท่นแต่ละแท่น นักรบจำนวนมาก
รวมตัวกันในหุบเขา บางคนเงยหน้าขึ้นมองแท่นรบ กระซิบกับคนข้างๆ ขณะจ้องมองแท่นราวกับกำลังพูดคุยกันเรื่องบางอย่าง บางคนขมวดคิ้ว สีหน้าสับสน ราวกับกำลังพยายามตัดสินใจแต่ก็ทำไม่ได้