by 
เธอยังมีชีวิตอยู่ไหม?
เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน? เด็กคนนั้นสบายดีไหม?
ทุกสิ่งในร่างกายดูอ่อนล้า เหนื่อยล้าจนอยากจะละทิ้งทุกสิ่ง
แต่กลับมีเสียงเรียกดังก้องอยู่ในหู
“อวี้ซิน อวี้ซิน…”
มันคือ… เฉียนโม่ เรียกเธอ!
เธอไม่สามารถหลับไปเฉยๆ แบบนี้ได้ เธอต้องลืมตาขึ้น เธออยากพบเฉียนโม่ เห็นลูกของพวกเขา…
หวังอวี้ซินรู้สึกราวกับกำลังใช้พลังอันยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเพื่อลืมตาขึ้น
ในที่สุดแสงสว่างก็ค่อยๆ ส่องเข้ามาในดวงตาของเธอ มัน
… แสบตาเหลือเกิน! มัน
เกือบจะขาวโพลนไปหมด หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง สายตาของเธอค่อยๆ มองเห็นทุกสิ่ง
มันคือ… เพดานสีขาว
มีเครื่องมือแปลกๆ และบุคลากรทางการแพทย์ในชุดกาวน์สีขาว
“เขาตื่นแล้ว ในที่สุดก็ตื่นแล้ว เยี่ยม!” เธอได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนอย่างมีความสุข
เธออยากจะอ้าปากถามอะไรบางอย่าง แต่ปากแห้งผาก ร่างกายอ่อนแรงจนแทบพูดไม่ออก
ไม่นานนัก หวังอวี้ซินก็รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในห้องไอซียู สิบเจ็ดวันผ่านไปแล้วนับตั้งแต่เธอคลอดลูกและผ่าตัดเสร็จ
ทุกคนโล่งใจที่ในที่สุดเธอก็ฟื้นขึ้นมา
สิบเจ็ดวันงั้นเหรอ?
เธอโคม่ามานานขนาดนี้อีกแล้ว!
และสิ่งที่เธอกังวลที่สุดตอนนี้ก็คือ “เฉียนโม่… อี้เฉียนโม่… เขาเป็นอย่างไรบ้าง” เธอใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อพูดประโยคนี้
เมื่อเสียงนั้นหลุดออกจากปาก เสียงนั้นเบาและคลุมเครือมาก
แต่พยาบาลก็ยังเข้าใจและตอบกลับไปว่า “คุณอี้เฉียนโม่เป็นห่วงอาการของคุณมาก การที่คุณตื่นขึ้นมาตอนนี้ถือเป็นข่าวดีที่สุดสำหรับเขาเลย”
“ฉัน…อยาก…อยากเจอเขา…” เธออยากเจอผู้ชายคนนั้น เธอเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?
เธอโคม่ามาสิบเจ็ดวันแล้ว เขาผ่านสิบเจ็ดวันนั้นมาได้ยังไงกัน?!
หวังอวี้ซินพูดไม่กี่คำ ก่อนจะหมดแรงและหลับไปอย่างสนิท
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง อี้เฉียนโม่ยืนอยู่ข้างเตียง สวมชุดคลุมที่ปราศจากเชื้อ
เขาดูโทรมและผอมลง แต่ดวงตารูปลูกพีชของเขาที่มองเธออยู่นั้น เปล่งประกายราวกับเปี่ยมไปด้วยความหวัง
ในขณะนั้น ในที่สุดเธอก็รู้สึกเหมือนรอดชีวิตมาได้!
และผู้ชายคนนี้ก็รอดชีวิตมาได้เช่นกัน!
“ฉัน…ฉันขอโทษ…ที่ทำให้คุณต้องกังวล…” หวังอวี้ซินพูดอย่างยากลำบาก
“อย่าขอโทษฉันอีกเลย!” อี้เฉียนโม่กระซิบ “ฉันควรจะเป็นคนที่ต้องขอโทษ เธอตื่นแล้ว มัน…เยี่ยมมาก”
เสียงขึ้นจมูกของเขาหนักขึ้น ราวกับกำลังจะร้องไห้
“อย่า…อย่าร้องไห้” หวังอวี้ซินเอ่ย เพราะทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเขา เธอรู้สึกเศร้าและเสียใจ
“ฉันไม่ได้ร้องไห้” อี้เฉียนโม่ย่อตัวลง ฝ่ามือโอบรอบมือที่ยังเปียกชื้นของหวังอวี้ซินอย่างแผ่วเบา
ใช่ เขาไม่ได้ร้องไห้ และดวงตาสีดำคู่นั้นก็ไม่ได้หลั่งน้ำตา แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนเขากำลังร้องไห้อยู่ล่ะ?
“ลูกเป็นยังไงบ้าง?” เธอถามต่อด้วยความยากลำบาก
“ลูกสบายดี ถึงแม้จะยังอยู่ในตู้อบ แต่สัญญาณทุกอย่างยังดีอยู่ และน้ำหนักก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อีกเดือนเศษๆ ตราบใดที่น้ำหนักถึงเกณฑ์มาตรฐาน เขาก็สามารถนำออกจากตู้อบได้อย่างราบรื่น”