by 
แต่… เขารักเธอมากถึงขนาดยอมสละชีวิต
ความรักของเขา
แข็งแกร่งเสมอ มันแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก!
เขายกให้เธอมาก่อน แล้วเธอล่ะ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของหวังอวี่ซินก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก!
“เจ้ารักข้าหรือ?” อี้เฉียนโม่มองหวังอวี่ซิน สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาสีพีชอันงดงามยังคงพร่ามัว
“ใช่” เธอพูดอย่างแน่วแน่
“ทำไมเจ้าถึงมาบอกรักข้าล่ะ? ตอนนั้นข้าถามเจ้า เจ้าเงียบไป ทำไมเจ้าถึงมาบอกรักข้าตอนนี้?”
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ดีใจที่เธอบอกว่ารักเขา แต่
เขากลับงุนงงกับเหตุผล “ตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบ เพราะไม่กล้าสัญญาอะไรกับเธอเลย กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่พอเฉียนจินเล่าให้ฟังว่านายพูดอะไรกับเธอตอนที่ฉันหมดสติ ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ให้เธอฝังเถ้ากระดูกฉันไว้กับเธอด้วย นั่นแหละที่ทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงที่นายมีต่อฉัน!” หวังอวี้ซินอธิบาย “
งั้นตอนนี้นายก็เห็นใจฉันแล้วสินะ” อี้เฉียนโม่ถาม
“อะไรนะ” หวังอวี้ซินตกตะลึง
“ความเห็นอกเห็นใจ หรือบางทีอาจจะเป็นอารมณ์? นายบอกว่ารักฉันเพราะความเมตตา เพราะตั้งใจจะตายไปพร้อมกับนายงั้นเหรอ?” อี้เฉียนโม่เยาะเย้ย “หวังอวี้ซิน ฉันต้องการความรักจากนาย แต่ฉันไม่ต้องการแม้แต่ความเห็นอกเห็นใจหรืออารมณ์! แล้ว…”
เขาเดินช้าๆ ไปที่ข้างเตียง มองลงไปที่นาง “ตอนนี้ ฉันไม่คาดหวังให้เธอรักฉันจริงๆ อีกต่อไปแล้ว”
เพราะหากปราศจากความคาดหวัง ก็คงไม่มีความเจ็บปวด
บางทีทุกอย่างระหว่างพวกเขาอาจเป็นความผิดพลาดตั้งแต่แรกเริ่ม
แม้แต่ในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เธอก็ยังสารภาพรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่เคยรู้สึกรักใคร่เขาอย่างแท้จริงเลย
และตอนนี้ เธอยอมสละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเด็กคนนี้ แต่กลับไม่ฟังคำแนะนำของเขา ไม่แม้แต่จะคิดถึงเขาแม้แต่น้อย
สิ่งที่เขาทำได้คือยอมรับการตัดสินใจของเธอ และเมื่อเธอหลับตาลง ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย เขาก็จะพาเธอไปสู่ปรโลก ทันใด
นั้นดวงตาของหวังอวี้ซินก็หรี่ลง ราวกับไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน!
หมดหวังแล้ว… เขาหมดหวังแล้วจริงๆ หรือ?
แล้วเธอกลับทำอะไรช้าอีกแล้วหรือ?
เหมือนเมื่อก่อน ตอนที่เธอกำลังจะสารภาพว่าถูกเขาเอาเปรียบ แต่เขารู้ก่อน ทำให้เธอไม่มีโอกาสอธิบาย
และตอนนี้ มันก็เป็นเหมือนเดิม
ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้เสมอ? ช้าลงทีละก้าว ช้าลงทุกก้าว
“ถ้าเธออยากจะพูดอะไรกับฉันแค่นี้ ฉันก็ได้ยินแล้ว ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ เธอควรพักผ่อนบ้าง” เขาพูดพลางหันหลังกลับ “อีกอย่าง ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร ฉันก็จะยอมรับ ดังนั้นไม่ต้องลังเล และไม่จำเป็นต้องพูดอะไรที่ขัดต่อความต้องการของเธอ” ขัดต่อความต้องการของเธองั้นเหรอ?
หวังอวี้ซินตกตะลึง เขาคิดว่าคำพูดที่บอกรักของเธอขัดต่อความต้องการของเธองั้นหรือ?
เขายังไม่เชื่ออีกหรือว่าเธอรักเขาจริง ๆ?
ความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาจะเป็นแบบนี้ต่อไปหรือ?
เธอไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไป เธอไม่อยากจะตามหลังอยู่เรื่อย ๆ!
ขณะที่อี้เฉียนโมกำลังจะออกไป มือของหวังอวี้ซินก็คว้าชายเสื้อของเขาไว้ทันที “อย่าไป!”