by 
“ใช่ ตอนนี้!” หวังอวี้ซินพยักหน้าอย่างแรง เธออยากพบเฉียนโม่โดยเร็วที่สุด เธอมีเรื่องมากมายที่จะพูดกับเขา!
หากสภาพร่างกายของเธอตอนนี้ไม่เอื้ออำนวย เธอคงรีบวิ่งออกจากห้องไปหาเขา
“ตกลง ฉันจะช่วยติดต่อพี่ชายของฉัน!” อี้เฉียนจินกล่าวพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาอี้เฉียนโม่
แต่ไม่มีใครรับสาย!
อี้เฉียนจินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าพี่ใหญ่ไม่รับสาย ฉันจะไปหาเขาโดยตรง ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ฉันจะพาเขามาพบคุณโดยเร็วที่สุด!”
อี้เฉียนจินกล่าวพลางกำลังจะเดินออกจากห้อง หวัง อวี้ซินร้องออกมา “ถ้า… ถ้าเขาไม่อยากมาหาฉัน บอกเขาไปว่าฉันอยากแต่งงานกับเขา!”
หืม? อี้เฉียนจินไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะพูดจาหยาบคายเช่นนี้
“ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว!” เธอกล่าว ถ้าพี่ใหญ่ได้ยินแบบนี้… คงต้องรีบไปโรงพยาบาลทันทีเลย
หลังจากที่อี้เฉียนจินออกไป หวังอวี้ซินก็ก้มหน้าลงกระซิบกับลูกน้อยในท้องว่า “หนูน้อย หนูขอโทษ แม่รักหนูมาก แต่แม่ก็รักพ่อด้วย ไม่ว่ายังไง หนูก็ขอให้หนูทั้งสองคนปลอดภัยนะ!”
เธอโลภมาก โลภมากเกินกว่าจะอยากได้ทุกอย่าง
เดิมทีเธอคิดว่าจะเสี่ยงชีวิตเพื่อลูกคนนี้ได้
แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอี้เฉียนโม่ก็กำลังเสี่ยงชีวิตเพื่อลูกคนนี้เหมือนกัน!
เธอจะเลือกทางนี้ได้อย่างไร?
ไม่มีอะไรที่เรียกได้ว่าได้ทั้งสองอย่างจริงๆ เหรอ?! ณ จุดนี้ เธอรู้แล้วว่าเธอต้องตัดสินใจ!
หวังอวี้ซินรออยู่ในห้องไม่นานนัก เพียงชั่วโมงเดียว อี้เฉียนโม่ก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องของเธอ!
“ทำไมคุณถึงปล่อยให้เฉียนจินแพร่ข่าวนั้นออกไป?” เสียงของอี้เฉียนโม่ทำลายความเงียบในห้อง
“ฉัน… มีเรื่องต้องพูดกับคุณมากมาย” หวังอวี้ซินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า
“ฉันคิดว่าเราพูดทุกอย่างที่ควรจะพูดไปหมดแล้ว” อี้เฉียนโม่กล่าว “ถ้าคุณอยากให้ท้องจนถึง 35 สัปดาห์ ก็ได้ ฉันจะไม่พูดอะไรอีก และฉันจะไม่ห้ามคุณ”
เสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องธรรมดาๆ ที่ไม่มีความตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน
แม้แต่ดวงตาของเขาก็ยังพร่ามัว
ความมัวหมองนั้นทำให้หวังอวี้ซินรู้สึกราวกับว่าชายตรงหน้ายอมแพ้เธอไปแล้ว!
หรือ… เขาเตรียมรับมือกับเรื่องร้ายๆ ไว้แล้ว?
เขาจึงไม่เลือกที่จะโน้มน้าวเธออีกต่อไป?
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับอี้เฉียนจิน หวังอวี้ซินก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจอีกครั้ง ความเจ็บปวดดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!
“ฉันไม่ได้พูดให้ชัดเจน คุณไม่ได้ไร้ค่าสำหรับฉัน คุณคือพ่อของลูกเรา และ… ผู้ชายที่ฉันรัก!” หวังอวี้ซินกล่าวพลางมองอี้เฉียนโมอย่างเอาจริงเอาจัง “มันก็แค่… ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดช้าไปหรือเปล่า และคุณยังจะเชื่อฉันอยู่หรือเปล่า”
เธอครุ่นคิดถึงการที่เธอจดจ่ออยู่กับลูกคนนี้มาก สมมติว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ มันคงเป็นแค่ความเสียใจชั่วคราวสำหรับเขา และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ความคิดนี้แทรกซึมอยู่ในท้องของเธอตลอด
เธอมองข้ามความรักที่เขามีต่อเธอ เธอ
คิดเอาเองว่าตัวเองไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรนัก