by 
“เปล่าค่ะ ฉัน—”
เธอปฏิเสธ พยายามอธิบาย แต่เขาขัดจังหวะ “หวังอวี้ซิน เธอ… ไม่เคยสนใจฉันจริงๆ ใช่ไหม? การกระโดดลงหน้าผานั่นเป็นการตอบแทนฉันอยู่แล้ว ดังนั้นฉันไม่มีความหมายอะไรกับเธออีกแล้ว”
อกของเธอบีบรัด เธอรู้สึกถึงความเศร้าบนใบหน้าของเขา
มันเจ็บปวด และเธอต้องการปลอบประโลมความเจ็บปวดของเขา
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร อี้เฉียนโม่ก็หันหลังกลับและจาก
ไป คืนนั้น หวังอวี้ซินนอนหลับกระสับกระส่าย เธอฝันถึงอี้เฉียนโม่ ฝันว่าเขามองเธอด้วยสีหน้าเศร้าๆ เธอ
ยังฝันถึงเขาที่ยืนอยู่บนหน้าผาริมทะเล กระโดดลงมา…
“อ๊ะ!” เธอตื่นจากความฝันด้วยเหงื่อเย็น
ทำไม… เธอถึงฝันแบบนั้น!
จริงๆ แล้วเธอฝันถึงอี้เฉียนโม่กระโดดลงหน้าผา เพราะสิ่งที่เขาพูดในวันนั้นหรือเปล่า?
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อี้เฉียนโม่ก็คงยังมีชีวิตอยู่และสบายดี ไม่เหมือนในฝันของเธอ!
วันต่อมา เธอไม่ได้เจออี้เฉียนโม แต่เธอเห็นอี้เฉียนจิน
“เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับพี่ชายคนโตของฉันเหรอ? เมื่อวานเขากลับบ้านแล้วอารมณ์ไม่ดี ขังตัวเองอยู่ในห้องแล้วไม่ได้ออกมาอีกเลย” อี้เฉียนจินถาม
“ฉันกับเขามีปัญหากันเรื่องเก็บลูกไว้” หวังอวี้ซินถาม
อี้เฉียนจินตกตะลึง “ทะเลาะอะไรกัน” “
คุณหมอแนะนำให้เอาเด็กออกตอน 32 สัปดาห์ ฉันอยากเก็บลูกไว้จนถึง 35 สัปดาห์ พี่ชายของคุณไม่อยากถึง 35 สัปดาห์ เขาคงกลัวว่าฉันจะเกิดอุบัติเหตุ ตอนนั้นฉันไม่ได้อธิบายให้เขาฟังอย่างชัดเจน” หวังอวี้ซินกล่าว “
อวี้ซิน บางทีคุณอาจจะไม่กลัวความตายจริงๆ และยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อลูก แต่… พี่ชายคนโตของฉันกลัวว่าคุณจะเกิดอุบัติเหตุมากกว่า” อี้เฉียนจินกล่าวว่า “ถึงแม้ข้ารู้ว่าข้าไม่มีสิทธิ์พูดอะไร ข้าก็หวังว่าเจ้าจะเอาใจใส่พี่ชายของเจ้ามากกว่านี้ หากเจ้าประสบอุบัติเหตุจริงๆ พี่ชายของข้าคงไม่รอดแน่!”
สีหน้าของหวังอวี้ซินแข็งค้าง “เจ้า… หยุดล้อเล่นได้แล้ว”
อี้เฉียนจินพูดอย่างจริงจัง “เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นจริงๆ รึ? ตลอด 16 ชั่วโมงที่เจ้าหมดสติไปเพราะเลือดกำเดาไหล เจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่ใหญ่พูดอะไรกับข้า”
หวังอวี้ซินรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับสิ่งที่อี้เฉียนจินกำลังจะพูดจะทำให้เธอหวาดกลัว
“เมื่อก่อน พี่ใหญ่บอกว่า ถ้าเจ้าไม่ตื่น เขาจะอยู่กับเจ้าตลอดไป ถ้าเจ้าตาย ข้าอยากให้เจ้าถูกฝังพร้อมกับเถ้ากระดูกของเขา” อี้เฉียนจินกล่าว ทันที
ที่พี่ใหญ่พูด เธอก็รู้ว่าเขาพร้อมที่จะตาย!
ตอนนี้ ชีวิตของหวังอวี้ซินไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอและลูกที่กำลังตั้งครรภ์เท่านั้น แต่ยังขึ้นอยู่กับพี่ใหญ่ด้วย!
“เฮ้ อวี้ซิน อย่าร้องไห้! ข้าไม่ได้พูดเพื่อให้เจ้าร้องไห้ ข้าแค่อยากให้เจ้ารู้ว่าเจ้ามีความหมายต่อพี่ใหญ่ของข้ามากแค่ไหน!” อี้เฉียนจินตะโกนขึ้นมาทันที หวังอวี้
ซินตกตะลึง เธอ…ร้องไห้งั้นเหรอ?
เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมา!
นี่มัน…น้ำตาของเธอนี่!
ทำไม…ทำไมเธอถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้นะ? ทำไมเธอถึงเพิ่งมาเข้าใจความรู้สึกที่อี้เฉียนโม่มีต่อเธอเนี่ย? ทำไมเธอถึง
คิดแบบนั้นตั้งแต่แรก ถึงเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาก็ยังจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้?
เธอนี่มันหลงตัวเองเกินไปแล้ว!
“เฉียนจิน ฉันอยากเจอเฉียนโม่ เธอช่วยฉันตามหาเขาหน่อยได้ไหม?” หวังอวี้ซินพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“ตอนนี้เลยเหรอ?”