by “เจ้าได้อันดับหนึ่งในการท้าทายหกเส้นเมอริเดียนและได้รับหกคะแนน ด้วยพละกำลังเช่นนี้ เจ้ามีพรสวรรค์โดยธรรมชาติ ข้ายังอนุมานได้ว่าเจ้าต้องมาจากทวีประดับสูงสุดในโลกระดับสอง พลังของเจ้าน่าจะเทียบเท่านักรบระดับสูง
นักรบอย่างเจ้าน่าจะเป็นแม่ทัพที่มีความสามารถของนักรบระดับสูงเหล่านั้น ข้าเข้าใจที่เจ้ากระโดดออกมาปกป้องหลี่กวงเซินอย่างกะทันหัน ข้าก็คิดว่านี่ก็สมเหตุสมผล”
เย่ฟานไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่เขาใช้ตัวตนของโจวเทียนโหยวบอกทุกคนในที่นั้นว่าหลี่กวงเซินเป็นสุนัขรับใช้ของคนน่ารังเกียจและไร้ยางอายเหล่านั้น และโจวเทียนโหยวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคนน่ารังเกียจและไร้ยางอายเหล่านั้น การที่โจวเทียนโหยวออกมาปกป้องหลี่กวงเซินจึงสมเหตุสมผล หลังจาก
คำกล่าวนี้ถูกเปิดเผย แม้ว่าทุกคนจะไม่เห็นด้วย แต่ทุกอย่างก็ชัดเจนในตัวเอง จากสีหน้าของทุกคน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเห็นด้วยกับคำพูดของเย่ฝาน หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ โจวเทียนโหยวก็ชะงักไปทันที เขาหรี่ตาลงและจ้องมองเย่ฝานด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ราวกับกำลังจะกัดใครสักคน
โจวเทียนโหยวกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เด็กดี! ลิ้นของเจ้าทรงพลังกว่าที่ข้าคิดไว้! แต่อย่าคิดว่าลิ้นที่ดีของเจ้าจะทำให้เจ้ามีสุขภาพดีไปตลอดชีวิต เจ้ารู้ไหมว่าถ้าเจ้าทำแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”
เย่ฝานเลิกคิ้ว เขารู้ด้วยปลายเท้าว่าโจวเทียนโหยวกำลังข่มขู่เขา แต่คำพูดที่เขาได้ยินบ่อยที่สุดในชีวิตกลับเป็นคำขู่ เขาได้ยินคำขู่ทำนองเดียวกันนี้หลายครั้งในหนึ่งวัน หูของเขาแทบจะด้านชา และเขาไม่เคยใส่ใจคำพูดเหล่านี้เลย
เย่ฟานยกริมฝีปากขึ้นเผยรอยยิ้มจางๆ จ้องมองโจวเทียนโหยวด้วยสายตาสงบนิ่ง “อย่าคิดว่าตัวเองไร้ค่า อย่าคิดว่าแค่พูดออกไปไม่กี่คำ คนอื่นจะโดนหลอกอีก ไม่มีใครหลอกได้อีก ฉันแนะนำให้แกเก็บลมหายใจไว้!”
โจวเทียนโหยวและคนอีกสามคนที่อยู่ข้างหลังโจวเทียนโหยวโกรธจัดกับคำพูดของเย่ฟาน พวกเขามองเย่ฟานราวกับกำลังมองคนตาย หลายคนพุ่งเข้าใส่เย่ฟานด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรง ราวกับอยากจะหั่นเย่ฟานเป็นชิ้นๆ หากดวงตาสามารถฆ่าคนได้ เย่ฟานน่าจะตายไปเป็นพันๆ ครั้ง
น่าเสียดายที่เย่ฟานไม่ได้รับผลกระทบจากดวงตาแบบนี้ พวกเขาสามารถมองเขาอย่างไรก็ได้ และมันจะไม่สูญเสียเนื้อไปแม้แต่น้อย ณ จุดนี้ การพูดอะไรต่อไปก็ไม่มีความหมาย โจวเทียนโหยวรู้ดีว่าการพูดอะไรต่อไปคงไม่เกิดผลอะไร แต่จะเป็นการสูญเสียตัวตน
เขาพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันหลังเดินจากไปพร้อมกับคนสามคนที่อยู่ข้างหลัง เย่ฟานไม่แม้แต่จะกระพริบตาขณะที่มองคนทั้งสี่เดินจากไป หลี่กวงเซินผู้ซึ่งกำลังเต็มไปด้วยอารมณ์ในตอนนี้ กลับกลายเป็นหนูข้างถนนในชั่วพริบตา ก้มหน้าก้มตาก้มหลังเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัว
เขาฉวยโอกาสจากช่องว่างนี้ วิ่งฝ่าฝูงชนไปหาที่ที่ไม่มีใครอยู่ เกรงว่าเขาจะโดนฝูงชนดุต่อไป หลี่กวงเซินวิ่งเร็วเกินไป จู่ๆ โจวเทียนโหยวก็ปรากฏตัวขึ้น บรรยากาศของฝูงชนก็ขึ้นๆ ลงๆ ในเวลานี้ ไม่มีใครไล่ตามหลี่กวงเซินและดุเขา
อีกต่อไป บรรยากาศรอบข้างเงียบลงอีกครั้ง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ทุกคนก็กลับไปคุยกันเรื่องของตัวเองอีกครั้ง ซุนหยวนเดินมาหาเย่ฟาน
เขาพูดด้วยเสียงต่ำด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “ไอ้หมาสารเลวพวกนี้! พวกมันพูดอะไรก็ได้ ถ้าไม่มีกฎเกณฑ์ที่นี่ ฉันอยากจะวิ่งเข้าไปตบมันสักสองที!”
เมื่อเทียบกับหลี่กวงเซิน ตอนนี้เขาเกลียดโจวเทียนโหยวมากกว่า พฤติกรรมของโจวเทียนโหยวยิ่งน่ารังเกียจกว่าหลี่กวงเซินเสียอีก ทันใดนั้น เย่ฝานก็รู้ตัวว่ามีสายตาที่เฉียบคมจ้องมองเขา เย่ฝานเงยหน้าขึ้นมองโจวเทียนโหยวด้วยสายตาเย็นชา
เมื่อโจวเทียนโหยวเห็นว่าเย่ฝานกำลังมองเขาอยู่ เขาก็อ้าปากพูดออกมาด้วยภาษาปากว่า “เจ้าน่าจะดีใจที่ที่นี่เป็นเขตห้ามรบ! ไม่งั้นวันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”