by 
“อวี้ซิน เจ้าเต็มใจจะอภัยให้ข้าหรือไม่”
หวังอวี้ซินสั่นเล็กน้อยราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง “ถ้าอย่างนั้น ไม่ว่าใครจะติดหนี้ใคร ไม่ว่าใครจะทำผิดต่อใคร ก็ขอให้เราลืมมันไปเสียเถอะ โอเคไหม”
อี้เฉียนโม่จ้องมองใบหน้าตรงหน้าอย่างตั้งใจ “ตกลง!” “
และ—” เธอลังเล “เจ้ารักข้าจริงหรือ”
“ใช่” เขาตอบโดยไม่ลังเล “ข้ารักเจ้า เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าตกหลุมรัก”
หวังอวี้ซินตกตะลึง รู้ว่าคำพูดเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องโกหก
ดวงตาและน้ำเสียงของเขาบอกนางว่าเขารักเธอ
ยิ่งไปกว่านั้น ชายอย่างเขาคงไม่เสียเวลามาโกหก
หากเขารักเธอจริง บางทีเขาอาจจะมอบความรักให้กับเด็กในท้องของเธอด้วย
เขาอาจจะเลือกที่จะยอมรับเด็กคนนี้ในตอนนี้
พวกเขาอาจจะได้อยู่ด้วยกัน และลูกของเธอคนนี้… จะเป็นคนแรกของพวกเขา
เมื่อนั้นลูกก็จะมีพ่อแม่ ครอบครัวที่มีความสุข!
หวังอวี้ซินไม่พูดอะไรอีก ก้มหน้าลงกินข้าวต้มให้หมด
เธอควรจะยอมรับไหมว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา?
ไม่นานมานี้ เธอปฏิเสธ
“เรื่องลูกในท้องฉันน่ะ ฉันคิดว่า…” เธอเริ่มพูด แต่เขาขัดจังหวะ
“เราไม่ได้มีลูกด้วยกันเหรอ?” อี้เฉียนโม่ถาม
“อะไรนะ?” หวังอวี้ซินตกตะลึง เธอคงไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนี้
“เราไม่ได้มีลูกด้วยกันเหรอ? ถ้าเธอชอบเด็ก เราก็รอจนกว่าเธอจะดีขึ้นก่อนแล้วค่อยมีลูกทีหลังก็ได้” อี้เฉียนโม่กล่าว
“ทำไมล่ะ? เพราะที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ ลูกไม่ใช่ลูกของเธอหรือไง?” หวังอวี้ซินพูดอย่างกังวล “ไม่จริง ลูกเป็นลูกของเธอ ฉันโกหก”
“ไม่ ฉันไม่เคยสงสัยเลยว่าลูกเป็นของฉัน!” อี้เฉียนโม่กล่าว
“แล้วทำไมล่ะ? แกไม่ได้บอกรักฉันตั้งแต่แรกเหรอ? ถึงแกจะรักก็ยังไม่อยากมีลูก?” หวังอวี้ซินงุนงง
“เด็กคนนี้จะกดดันร่างกายแกมากเกินไป ถ้าแกยังท้องต่อไป แกอาจจะคลอดไม่ทัน แถมร่างกายแกก็จะพังไปก่อน!” อี้เฉียนโม่กล่าว “เพราะงั้นเราไม่ต้องการเด็กคนนี้ หมอจะทำแท้งให้แก พอทำแท้งเสร็จ แกก็จะค่อยๆ ฟื้นตัว”
“ฉันไม่ต้องการ!” หวังอวี้ซินปฏิเสธทันที “นี่คือลูกฉัน ฉันไม่ทำแท้งหรอก!”
“อวี้ซิน!” อี้เฉียนโม่ก้มลง ใช้มือทั้งสองประคองใบหน้า มองดูเธออย่างสงบนิ่ง ปลอบประโลมอารมณ์ที่ตื่นเต้นของเธอในขณะนั้น “นี่เพื่อสุขภาพของเธอ ตอนนี้เธอบาดเจ็บหนักเกินไปแล้ว ทุกส่วนของร่างกายต้องใช้เวลาพักฟื้น หากเธอสูญเสียลูกคนนี้ไป ก็จะมีอีกคน ในอนาคต ไม่ว่าเธอจะต้องการลูกมากแค่ไหน ฉันจะยกให้ ตลอดชีวิตที่เหลือ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธออย่างดี!”
“มอบลูกให้ฉันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้” หวังอวี้ซินยิ้มอย่างขมขื่น “พูดง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง เด็กคนนี้รอดมาได้พร้อมกับฉัน! ตอนแรกทุกคนคิดว่าฉันตายไปแล้ว คุณยายหวังต่างหากที่ยืนยันจะช่วยฉัน ฉันเลยมาคุยกับเธอตรงนี้!”
เธอตะโกนพลางเอามือแตะท้อง สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ในท้องของเธอนั้นชัดเจนมาก!
เธอรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ได้ แม้ว่าเธอจะนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและขยับตัวได้ไม่มากนักเพราะอาการบาดเจ็บ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างเข้มแข็ง
เพราะมีเพียงชีวิตเท่านั้นที่จะดูแลเด็กคนนี้ในอนาคตได้!
เธอถึงกับรู้สึกว่าเหตุผลที่ตื่นขึ้นมาก็เพราะเด็กในท้อง เพราะเธออยากคลอดลูกและอยากเป็นแม่!
“ตอนนี้ฉันก็อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้เหมือนกัน ตราบใดที่ฉันยังเป็นแม่ของเด็กคนนี้ ฉันจะเก็บมันไว้!” ไม่ว่ามันจะอันตรายแค่ไหน เธอก็พร้อมจะเสี่ยง!