by 
ตอนแรกเธอพูดอยู่เรื่อยว่าชอบเขา แต่จริงๆ แล้วเป็นเพราะเธออยากใช้เขาต่างหาก
ที่น่าขันคือตอนนี้ดูเหมือนเขาไม่อยากถูกเธอใช้ด้วยซ้ำ
ถ้าเขาขอให้เธอทำแท้ง เธอจะทำยังไง? เธอจะตกลงไหม?
อี้เฉียนโม่รู้สึกประหม่า
แต่แล้วเขาก็คิดในใจว่า ถึงแม้เธอจะไม่อยากทำ เขาก็จะทำให้เธอทำแท้ง
! เพราะเขาไม่กล้าเสี่ยงกับชีวิตเธอ!
เขาเกือบจะเสียเธอไป เขาต้องไม่เสียเธอไปอีก!
เมื่อหวังอวี้ซินลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอเห็นใบหน้าของอี้เฉียนโม่
เธอกระพริบตา ราวกับว่าตั้งแต่เที่ยงคืนเมื่อวานจนถึงวันนี้ เธอเห็นเขาเสมอเมื่อเธอลืมตาขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอ? หิวไหม?” เขาถาม เธอ
พยักหน้า ตอนนี้เธอหิวจริงๆ
“ฉันจะให้คนส่งอาหารมาให้” อี้เฉียนโม่พูดพลางเดินออกไปนอกห้องพยาบาลและให้คำแนะนำ
ครู่ต่อมา มีคนเดินมาพร้อมกับโจ๊กร้อนๆ หนึ่งชาม
เนื่องจากหวังอวี้ซินอยู่ในอาการโคม่ามาห้าเดือนแล้ว และยังไม่ตื่นนานนัก เธอจึงได้แต่กินอาหารเหลวเท่านั้น
“ฉันจะป้อนให้นะ มือและแขนของเธอได้รับบาดเจ็บ” อี้เฉียนโม่กล่าวพลางตักโจ๊กขึ้นมาเป่าเบาๆ เมื่อโจ๊กเย็นลงเล็กน้อย เขาก็ส่งโจ๊กหนึ่งช้อนไปที่ริมฝีปากของหวังอวี้ซิน หวัง
อวี้ซินอ้าปากอย่างงุนงง ก่อนจะกินโจ๊กที่นางป้อนให้ เธอ
รู้สึกเหมือนทุกอย่างตั้งแต่เมื่อคืนเป็นเพียงความฝัน
และก่อนหน้านั้น อี้เฉียนโม่เคยบอกรักเธอ
การกระทำของเขาตอนนี้ราวกับรักนางจริง ๆ แล้ว
ชายคนนี้จะรักนางจริง ๆ ได้อย่างไรกัน?
ขณะที่กำลังกินโจ๊กที่นางป้อนให้ นางก็มองไปที่อี้เฉียนโม่ จิตใจเต็มไปด้วยคำพูดที่อี้เฉียนโม่เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าเขารักนาง
“เกิดอะไรขึ้น? มองข้าทำไม?” อี้เฉียนโม่ถาม
“ข้าขอโทษ” หวังอวี้ซินเอ่ยขอโทษโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหลบสายตาลงอย่างรวดเร็ว ไม่มองอี้เฉียนโม่อีกต่อไป
มือของอี้เฉียนโม่ที่ถือช้อนอยู่ก็แข็งค้าง “ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้ามองข้าไม่ดี ข้าดีใจที่เจ้ายอมมองข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าตลอดเวลา ถึงแม้ว่าในอดีตเจ้าจะเคยใช้ข้า แต่ข้าไม่สนใจแล้ว!”
สิ่งที่เขากังวลยิ่งกว่าคือนางกล่าวขอโทษเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และทุกครั้งที่นางกล่าวขอโทษ เขากลับรู้สึกราวกับว่าระยะห่างระหว่างพวกเขายิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เจ้า… ยอมให้อภัยข้าไหม?” เสียงของหวังอวี้ซินสั่นเครือ
“ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรกับข้า ข้าก็ให้อภัยเจ้า ไม่สิ ข้าควรพูดว่าข้าควรเป็นคนขอโทษเจ้าต่างหาก ข้าเองที่ทำให้ซูเหวินถิงต้องมาทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นกับเจ้า ทั้งหมดนี้ก็เพราะข้า!”
หากเขาไม่ได้ขอให้พ่อรับซูเหวินถิงเป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลอี
หากเขาโหดร้ายกับซูเหวินถิงมากกว่านี้หลังจากที่เธอวางยาเขา จนเธอไม่สามารถวางแผนลักพาตัวได้ เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงจะหลีกเลี่ยงได้!
หวังอวี้ซินก้มหน้าลง
ความเงียบของเธอทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ