by 
หากตรวจดีเอ็นเอจริง ๆ ทุกคนก็จะรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ ของเด็กคนนี้
“นี่คือลูกของฉัน แกไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” เธอเถียงอย่างรู้สึกผิด
แต่นี่ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าลูกเป็นของใคร!
“อวี้ซิน ฉันรู้ว่าฉันทำผิดไปบ้าง มันอาจจะยากที่แกจะให้อภัยฉัน แต่ฉัน… ฉันขอร้องนะ ได้โปรดอย่าห่างเหินกับฉันแบบนี้ เข้าใจไหม” อี้เฉียนโม่นั่งยอง ๆ ลงหน้าเตียงแล้วพูด
เสียงอันสง่างามของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้
ทันใดนั้น หวังอวี้ซินก็รู้สึกไร้เหตุผล ราวกับว่าตัวตนของเธอและเขาถูกสลับกัน
ในอดีต เธอเป็นคนที่ขอร้องให้เขาให้อภัย แต่ตอนนี้ เขากลับเป็นคนที่ขอร้องเธอ
“เพราะแกคิดว่าฉันกระโดดหน้าผาเพื่อช่วยเฉียนจินงั้นเหรอ ถึงได้ทำแบบนี้?” หวังอวี้ซินกระซิบพลางมองชายตรงหน้า “อี้เฉียนโม่ เธอไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้หรอก ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันคงตกหน้าผาไปแล้ว ไม่ว่าจะโดดหรือไม่ ต่างกันแค่ว่าฉันเป็นคนทำหรือเปล่า”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “เธอคิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะไม่เลือกเธอ?”
เธอยิ้มแห้งๆ “ใครๆ ก็เลือกเฉียนจินในสถานการณ์แบบนี้ แม้แต่ซูเหวินถิงก็เลือกเฉียนจินไปแล้ว มีเพียงเฉียนจินเป็นตัวประกันเท่านั้นที่จะปลอดภัย ถ้าเฉียนจินตกลงไปในทะเล ซูเหวินถิงคงไม่มีโอกาสรอด”
เพราะเธอเป็นเพียงคนไม่สำคัญ เธอจึงเข้าใจเรื่องนี้ดีตั้งแต่แรก
“งั้นเธอก็โดดลงทะเลไปคนเดียวงั้นเหรอ? เคยคิดบ้างไหมว่าถ้า
ทำแบบนั้น ฉัน…” “มันดีต่อตระกูลอี้และเธอ” หวังอวี้ซินคิด ถ้าอี้เฉียนโม่ต้องตัดสินใจจริงๆ เขาคงรู้สึกผิดและสำนึกผิดต่อเธออย่างไม่ต้องสงสัย
เธอเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน และเธอก็ไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน
“คุณคิดว่าแบบนี้โอเคไหม” อี้เฉียนโม่พูดอย่างห้วนๆ “แบบนี้เรียกว่าการตอบแทนเหรอ? ฉันไม่เคยต้องการให้เธอตอบแทนฉันแบบนี้!”
หวังอวี้ซินหรี่ตาลง แม้อยากจะตอบแทนอี้เฉียนโม่ด้วยชีวิต แต่เขาก็ไม่ต้องการมัน มันเป็น
เพียงความคิดเพ้อฝันของเธอ
“ขอโทษที ฉันหลงตัวเองเกินไป” เธอพึมพำเบาๆ
ความรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูกโอบล้อมเขาไว้ “แย่ล่ะ! ฉันไม่ได้ขอโทษ ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอใช้ชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว หวังอวี้ซิน ชีวิตเธอสำคัญ! ได้โปรดอย่าทำให้ฉันกังวลอีกเลย โอเคไหม?”
แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังฝันถึงการกระโดดอย่างเด็ดเดี่ยวของเธออยู่บ่อยๆ
จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อเย็น ใบหน้าพร่ามัวไปด้วยเหงื่อและน้ำตา!
หวังอวี้ซินมองอี้เฉียนโม่ด้วยความประหลาดใจ “ฉัน… ฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร”
เธอเข้าใจทุกคำ แต่ความหมายทั้งหมดทำให้เธอรู้สึกสับสน
มันคงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกมั้ง บางทีอี้เฉียนโม่อาจจะแค่แสดงความขอบคุณที่ดึงซูเหวินถิงลงทะเลไปช่วยอี้เฉียนจิน
หรือบางทีเขาอาจจะรู้สึกผิดกับอาการบาดเจ็บของเธอ?
หรือมีอะไรอย่างอื่นเกิดขึ้น?
“เธอไม่เข้าใจเหรอ? งั้นอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยสิ” เขายกมือขึ้นจับมือเธอเบาๆ “หวังอวี้ซิน ฉันรักเธอ ฉันไม่ต้องการอะไรตอบแทน ฉันแค่อยากให้เธอปลอดภัยและสบายดี! เข้าใจไหม?”
เธอตกตะลึง ตกหลุม
รัก… อี้เฉียนโม่ตกหลุมรักเธองั้นเหรอ?!
เป็นไปได้ยังไง?!
เขาเคยไม่ชอบเธอมาก่อนอย่างชัดเจน!