by 
“ทำไมเจ้าถึงไม่กลับไปเสินเฉิง? เจ้ากำลังตั้งครรภ์ลูกของพี่ชายคนโตของข้า ดังนั้นเจ้าก็ต้องกลับไปเสินเฉิง!” อี้เฉียนจินโพล่งออกมา
ท้ายที่สุดแล้ว ท้องที่ป่องขึ้นของหวังอวี้ซินก็เป็นที่ประจักษ์แก่ใครๆ
และก่อนที่พวกเขาจะมาที่นี่ พวกเขาก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดของหวังอวี้ซินมาหลายเดือนแล้ว
พวกเขารู้ว่านางถูกพบตัวและอยู่ในอาการโคม่ามา 5 เดือนแล้ว ระหว่างที่โคม่านั้น พบว่านางตั้งครรภ์ได้ 25 สัปดาห์
ร่างกายของหวังอวี้ซินแข็งทื่อขึ้นมาทันที “ไม่ใช่ ลูกไม่ใช่ของอี้เฉียนโม่!” คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากของเธอโดยสัญชาตญาณ แทบไม่ได้คิด
ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องก็อึดอัด ราวกับเงียบไปครู่หนึ่ง
อี้เฉียนจินอ้าปากอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี
อี้เฉียนโม่กล่าวว่า “พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าอยากคุยกับอวี้ซินตามลำพัง”
คนในห้องเดินออก
ไป เหลือเพียงอี้เฉียนโม่และหวังอวี้ซิน
อี้เฉียนโม่จ้องมองหวังอวี้ซิน “ทำไมเจ้าถึงบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกของข้า?”
“ก็เพราะ… เด็กไม่ใช่ลูกของเจ้า” หวังอวี้ซินกล่าว
“ตอนนี้ลูกอายุ 25 สัปดาห์แล้ว นับวันยิ่งควรถึงเวลาที่เรามีเซ็กส์กันแล้ว!” อี้เฉียนโม่กล่าว
“คุณชายอี้คงไม่คิดว่าเขาจะท้องได้ในครั้งเดียวหรอกใช่ไหม? อีกอย่าง เจ้าก็เห็นข้ากินยาคุมกำเนิดกับตาตัวเองนี่” หวังอวี้ซินกล่าว
ไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่อาจปล่อยให้อี้เฉียนโม่คิดว่าเด็กเป็นลูกของเขาได้!
นางต้องเก็บเด็กคนนี้ไว้ ครอบครัวเดียวของนาง
“ถ้าไม่ใช่ลูกของข้า แล้วของใครล่ะ?” อี้เฉียนโม่ถาม
“ท่านไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้หรอก คุณชายอี้ ท่านลืมข้อตกลงของเราไปแล้วหรือไง ว่าเราจะเป็นแค่คนแปลกหน้า ไม่มีความสัมพันธ์กัน” หวังอวี้ซินกล่าว พยายามสงบสติอารมณ์
คำพูดของเธอทำให้อี้เฉียนโม่ใจเต้นแรง
“ท่านโทษข้าที่ข้าปฏิบัติกับท่านในตอนนั้นหรือ? ข้าขอโทษ ข้าไม่น่า…”
“ไม่!” หวังอวี้ซินขัดจังหวะอี้เฉียนโม่
ท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเขาที่มีต่อเธอในตอนนี้ไม่คุ้นเคย
“ข้าไม่โทษท่าน ข้าขอโทษ ท่านใจดีกับข้าในตอนนั้น ข้าแค่อยากจะบอกว่า…” เธอสูดหายใจเข้าลึก “ลูกไม่ใช่ลูกของท่าน มันไม่เกี่ยวกับท่าน”
“งั้นบอกข้าสิ ลูกของใคร? บอกข้าสิว่าเป็นใคร!” อี้เฉียนโม่กล่าว เขาไม่เชื่อว่านางเคยอยู่กับชายอื่นตอนที่อยู่กับเขา
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ว่าครั้งที่พวกเขามีเซ็กส์กันเป็นครั้งแรก
“เป็นแค่คนแปลกหน้า ฉันไม่รู้จักเขา หลังจากที่เราเลิกกัน ฉันก็มีอะไรกับคนนั้น… เอ่อ แล้วเราก็มีลูกด้วยกัน” เธอแต่งเรื่องขึ้นมา เธอแต่งเรื่อง
ที่ไม่มีอยู่จริงขึ้นมาเพื่อไม่ให้มีหลักฐาน สรุป
สั้นๆ คือ “เด็กคนนี้เป็นของฉัน ฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดี เธอเป็นของฉันคนเดียว!” หวังอวี้ซินกล่าว
อี้เฉียนโม่จ้องมองหวังอวี้ซินแล้วพูดขึ้นทันทีว่า “ถ้าอยากรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นของฉันหรือไม่ ก็ตรวจดีเอ็นเอหลังคลอดได้เลย”
น้ำเสียงของเขาทำให้เขามั่นใจว่าเด็กคนนั้นเป็นของเขา
“คุณ—” หวังอวี้ซินจ้องมองอี้เฉียนโม่อย่างอึ้งๆ