by 
“เฉียนโม่ เจ้า—” เสียงของหลิงอี้หรานดังขึ้นอย่างกะทันหัน
เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่ว
เช่นเดียวกับเสียงของอี้เฉียนจิน “พี่ชาย… อย่า
ร้องไห้นะ อวี้ซินจะไม่เป็นไร เธอจะ…” ร้องไห้งั้นเหรอ?
อี้เฉียนโม่กระพริบตาปริบๆ สายตาค่อยๆ พร่ามัวราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอก
เขาอ้าปากอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ในชั่วพริบตา บางอย่างในลำคอดูเหมือนจะระเบิดออกมา เลือดพุ่งพล่านออกมาจากปาก!
————
ไม่มีใครคาดคิดว่าหวังอวี้ซินจะตัดสินใจตกหน้าผาด้วยตัวเอง
ไม่มีใครคาดคิดว่าอี้เฉียนโม่จะร้องไห้และกระอักเลือดออกมาหลังจากที่หวังอวี้ซินตกลงไป
หลังจากนั้น ไม่เพียงแต่ตำรวจเท่านั้น แต่ตระกูลอี้ยังส่งเจ้าหน้าที่จำนวนมากไปค้นหาในทะเลใกล้ๆ
อี้เฉียนโม่ยังเข้าร่วมทีมค้นหาเพื่อค้นหาที่อยู่ของหวังอวี้ซินในทะเลอีกด้วย
แต่ความจริงกลับน่าผิดหวังเสมอ
หลังจากตามหามา 10 วัน บุคคลที่พบคือซูเหวินถิง
หลังจากที่ซูเหวินถิงตกลงไปในทะเล เธอได้รับการช่วยเหลือจากชาวประมงและซ่อนตัวอยู่ในบ้านชาวประมงเพื่อพักฟื้น
เมื่อตำรวจบุกเข้าไปในบ้านชาวประมง ชาวประมงที่ช่วยเธอไว้ก็ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าหญิงสาวที่ดูอ่อนแอที่เขาช่วยไว้จะเป็นผู้ลักพาตัวที่ก่อคดีลักพาตัว
และหนึ่งในผู้ถูกลักพาตัวคืออี้เฉียนจิน ลูกสาวคนโตของตระกูลอี้!
เมื่ออี้เฉียนโมรู้ว่าผู้ที่ถูกช่วยเหลือคือซูเหวินถิง เขาจึงรีบตรงไปยังห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลที่ตำรวจกำหนด คว้าตัวซูเหวินถิงไว้ ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ทำไมเจ้าถึงเป็นคนช่วย! หวังอวี้ซินอยู่ไหน! เธอไม่ได้ตกลงไปในทะเลกับเจ้าหรือ? เธออยู่ไหน?!”
บุตรชายคนโตของตระกูลอี๋ ซึ่งปกติเป็นคนเย็นชาและเย็นชา ตอนนี้กลับกลายเป็นคนบ้า คอยดึงคอเสื้อของซูเหวินถิงและซักถามอยู่เรื่อย
เขาถึงกับดึงคอเสื้อแน่นจนซูเหวินถิงหายใจไม่ออก
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่แถวนั้นรีบเข้ามาห้าม “คุณชายอี๋ ปล่อย ไม่งั้นนักโทษจะขาดอากาศหายใจ!”
ในที่สุดอี๋เฉียนโม่ก็ปล่อยมืออย่างยากลำบาก
ซูเหวินถิงไอซ้ำๆ สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที
“คุณชายอี๋ ทำไมรีบไปหาที่อยู่ของหวังอวี่ซิน ผู้หญิงคนนั้นทรยศคุณ!”
“นางอยู่ไหน ท่านตกลงไปในทะเลกับนาง แล้วท่านรอดมาได้อย่างไร แล้วนางล่ะ! นางอยู่ไหน!” อี๋เฉียนโม่ยังคงถามคำถามนี้อย่างต่อเนื่อง
เร่งด่วนและดุเดือด
ราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะจู่โจมใครก็ตามให้ถึงตายได้ทุกเมื่อ แต่ดูเหมือนว่าหากยังคงบ้าคลั่งต่อไป เขาจะต้องตาย!
ซูเหวินถิงมองอี้เฉียนโม่ด้วยสายตาที่ดุดัน แล้วถามขึ้นทันทีว่า “เจ้าหลงรักหวังอวี่ซินหรือไม่?”
อี้เฉียนโม่ตกตะลึง สีหน้าบิดเบี้ยว
หลงรักหรือ? เขาหลงรักหวังอวี่ซินงั้นหรือ?!
สิบวันที่ผ่านมา ไม่มีใครเอ่ยคำถามนี้กับเขาเลย และเขาก็ไม่เคยแม้แต่จะคิดด้วย
ซ้ำ สิ่งเดียวที่เขาคิดได้คือการตามหาหวังอวี่ซิน ผู้หญิงคนนี้…ตายไม่ได้! ไม่มีทาง!
ถ้าเธอตายแบบนี้ ชีวิตที่เหลือของเขาจะเป็นอย่างไร?!