by 
เขาหยุดพูด คำว่า “ชีวิตนี้” ทิ่มแทงประสาทของเขา ทำให้เกิดความเจ็บปวดขึ้นทั่วร่างกายอย่างกะทันหัน
“และ—” หวังอวี้ซินหยุดพูด “ข้ารู้ว่าเจ้าอาจไม่เชื่อสิ่งที่ข้าพูดตอนนี้ และจะคิดว่าเป็นเรื่องโกหก แต่ข้ายังคงอยากขอบคุณที่เรียกร้องความยุติธรรมให้แม่ของข้า หากวันใดที่เจ้าต้องการข้า ข้าจะตอบแทนเจ้า แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”
“ตอบแทน?” เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ไม่หันไปมองนาง “เจ้าคิดว่าเจ้ามีความสามารถอะไร? เจ้าจะตอบแทนข้าได้อย่างไร? ข้าต้องการให้เจ้าทำอะไรเพื่อข้า? เจ้าก็เป็นเพียงคนไร้ค่าต่อหน้าข้า!”
อี้เฉียนโม่พูดจบก็เดินจากไปโดยไม่ลังเล หวัง
อวี้ซินยืนอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น
ใช่แล้ว แม้นางจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเขา แต่มันก็ไม่จำเป็นสำหรับเขา
เธอไม่อาจตอบแทนเขาแม้แต่น้อย!
—
ตอนกลางคืน อี้เฉียนโม่ไม่ได้หลับไป เขากลับเข้าไปในห้องโถงบรรพบุรุษในคฤหาสน์ตระกูลอี้
ในห้องโถงบรรพบุรุษมีแผ่นจารึกสำหรับปู่ และที่แขวนอยู่บนผนังคือ… รูปปู่
เขารู้จักเรื่องราวของปู่ย่าตายาย
คุณปู่ยอมสละทุกสิ่งและติดตามย่าออกจากตระกูลอี้เพราะรักย่า
แต่ย่าทนความยากจนข้นแค้นและปู่ที่ถูกทอดทิ้งไม่ได้
สุดท้ายคุณปู่ก็ตาย ย่าสำนึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ แต่พ่อไม่เคยให้อภัยย่าเลย
“พี่ชาย ทำไมมาดึกจัง” เสียงของอี้เฉียนจินดังขึ้น
อี้เฉียนโม่หันกลับมามองน้องสาว “ทำไมมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ”
“ฉันเห็นคุณเดินมาจากหน้าต่าง เลยเดินตามมาดู” อี้เฉียนจินเอ่ย “ทำไมมาอยู่ที่ห้องโถงบรรพบุรุษดึกดื่นล่ะ”
“ฉันนอนไม่หลับ เลยมาดู” อี้เฉียนโม่พูดพลางหันศีรษะและสายตาก็จับจ้องไปที่รูปของปู่ที่แขวนอยู่เหนือห้องบรรพบุรุษ “บอกฉันหน่อยสิ ว่าทำไมปู่ถึงเลือกที่จะฆ่าตัวตายหลังจากที่รู้ว่าปู่กำลังถูกย่าหลอกใช้”
คุณย่าเลือกคุณปู่เพียงเพราะท่านเป็นทายาทของตระกูลอี้
แต่เมื่อทวดห้ามไม่ให้คุณยายเข้าตระกูลอี้ และคุณปู่ก็สละตำแหน่งทายาท คุณค่าที่คุณยายมีต่อท่านก็สูญสิ้นไป
เพราะคุณปู่ไม่สามารถมอบความมั่งคั่งและเกียรติยศให้แก่นางได้ ท่านจึงสามารถละทิ้งนางได้อย่างง่ายดาย!
“ทำไมท่านถึงถามคำถามเช่นนี้?” อี้เฉียนจินถามด้วยความสงสัย ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปราวกับมีความคิดแวบเข้ามาในหัว “พี่ชาย อย่าบอกนะว่าท่านก็อยากฆ่าตัวตายด้วย! หวังอวี้ซินใช้ท่าน แต่ความสัมพันธ์มันไม่ได้ราบรื่นเสมอไป ท่านต้องไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ทำให้ท่านท้อแท้!”
อี้เฉียนโม่กลอกตาใส่พี่สาว เขาดูเหมือนคนที่จะท้อแท้หรืออย่างไร?
“แค่อยากรู้อยากเห็นก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะทำเช่นนี้ อีกอย่าง หวังอวี้ซินก็ไม่มีค่าอะไรขนาดนั้น”
ในที่สุดอี้เฉียนจินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เงยหน้ามองรูปถ่ายขนาดใหญ่ “คุณปู่รักคุณยายมากเกินไปจนทนไม่ได้กับการจากไปของท่าน ฉันคิดว่าการฆ่าตัวตายของท่านไม่ใช่เพราะถูกหลอกใช้ แต่เป็นเพราะการสูญเสียคุณยาย ซึ่งทำให้เขาสิ้นหวัง”
สิ้นหวังงั้นหรือ? อี้เฉียนโม่เม้มริมฝีปาก เขาไม่รู้ว่าความสิ้นหวังหมายถึงอะไร
เพราะเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
“แต่คุณยายยังคงรู้สึกผิดมาตลอดหลายปีนี้ ถ้าเพียงแต่ท่านไม่ทอดทิ้งท่านแบบนั้น พ่อก็ยังคงไม่ให้อภัยท่าน ความทรงจำของคุณยายไม่เหมือนเดิม แต่ท่านยังคงจดจำเรื่องของท่านได้มากมาย ทุกครั้งที่ฉันไปเยี่ยมท่าน ท่านก็ยังคงเล่าเรื่องของท่านให้ฉันฟัง ท่านบอกว่าท่านไม่สามารถชดเชยความรู้สึกผิดที่มีต่อท่านได้ และทำได้เพียงเก็บมันไว้ในหลุมศพ หวังว่าจะได้พบท่านอีกครั้งในชาติหน้าและชดใช้ความผิด” อี้เฉียนจินกล่าว
“ชาติหน้าจะชดใช้ความผิดไปทำไม? เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีภพหลังความตาย” อี้เฉียนโม่เยาะเย้ย