by 
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยภูมิหลังทางครอบครัวของเขา การได้ผู้หญิงมาก็ง่ายเกินไป!
“เจ้าไม่ควรเกลียดข้าหรือ? ทำไมเจ้ายัง…” หวังอวี้ซินถามอย่างลังเล
ทำไมเขาถึงนอนกับนาง? เพราะเขาเกลียดนางถึงแก่นแท้แล้ว
และการสัมผัสร่างกายของคนที่เราเกลียด… นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนัก
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรถาม” อี้เฉียนโม่พูดอย่างเย็นชา “บอกข้ามาสิ เจ้าเต็มใจหรือไม่?”
“ตกลง” หวังอวี้ซินกล่าว “ถ้านั่นคือสิ่งที่เจ้าต้องการ…”
ถ้าเขาตั้งใจจะนอนกับนางเพื่อเป็นการลงโทษ เธอก็เต็มใจที่จะยอมรับ
“งั้น—ถอดมันออก!”
เสียงที่ไร้อารมณ์ดังก้องไปทั่ว หวัง
อวี้ซินยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อผ้า
ในขณะเดียวกัน เธอก็เกือบจะเตรียมตัวรับมืออย่างโหดร้าย
บางทีเขาอาจต้องการใช้ร่างกายของนางระบายความโกรธที่มีต่อนาง และถึงแม้มันจะเจ็บปวด นางก็จะไม่บ่น
แต่เธอกลับประหลาดใจที่กลับพบว่าเขาอ่อนโยนเหลือเกิน
หลังจากที่เธอถอดเสื้อผ้าออก เขาก็จูบเธออย่างอ่อนโยน นิ้วลูบไล้ไปตามเรือนร่าง
ทุกการเคลื่อนไหวของเขาช่างครุ่นคิด ราวกับพยายามมอบประสบการณ์ที่ดีให้กับเธอ
การกระทำบางอย่างของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในช่วงพีคของความสัมพันธ์ และเขาก็โอบกอดเธอไว้ในอุ้งมือราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า
แต่เมื่อเธอสบตากับเขา เธอก็รู้ว่าทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงตา
ดวงตาของเขาดุจแอ่งน้ำไร้ก้นบึ้ง เย็นเยียบจนดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงการกระทำอันเรียบง่าย ไร้ความหมายใดๆ
เธอรู้สึกราวกับหัวใจกำลังจมดิ่งลงในชั่วขณะนั้น
แม้ร่างกายจะร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะความหลงใหล แต่
เธอก็ยังคงเต็มไปด้วยความเศร้า
ชายคนนี้คือชายที่เธอรักอย่างชัดเจน และการกระทำของเขาช่างอ่อนโยนเหลือเกินในตอนนั้น
แต่… เขากลับไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธออีกต่อไปแล้ว
ความสัมพันธ์ครั้งนี้มีความหมายต่อเขาอย่างไร?
หวังอวี้ซินไม่รู้ว่ามันจบลงเมื่อใด หรือเขาเคยล่วงเกินเธอไปกี่ครั้ง
เธอเป็นลมกลางคัน
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว
หวังอวี้ซินรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังจะแตกสลาย
เธอสวมชุดนอน แต่ร่างกายข้างในกลับแห้งผาก
… อี้เฉียนโม่ช่วยทำความสะอาดตัวเธอหรือ?
แล้วอี้เฉียนโม่อยู่ที่ไหน?
หวังอวี้ซินมองไปรอบๆ ห้อง แต่ไม่เห็นอี้เฉียนโม่
เธอได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ
เขาอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า?
ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอลุกขึ้นยืนอย่างลังเล พยายามหยิบเสื้อผ้าที่ใส่เมื่อวานขึ้นมา
แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้น เธอก็เกือบล้มลง
หลังจากทรงตัวได้ในที่สุด หวังอวี้ซินก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
กระดูกทุกส่วนในร่างกายราวกับจะร่ำไห้ บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอย่างเงียบๆ