by 
ด้วยคำสั่งของว่านหลิน ถ้ำก็เงียบลงทันที ว่านหลินเห็นว่าหวังต้าหลี่และขงต้าจวงได้ผูกเชือกกับศาสตราจารย์เซียวและศาสตราจารย์หวังไว้แล้ว เขาจึงมองไปที่เป่าหยาและจางหวาทันทีแล้วสั่งว่า “เป่าหยา พาผู้ช่วยนักวิจัยเฮาว่ายน้ำข้ามไปก่อน จางหวาตามไปข้างหลังพร้อมไฟฉายเพื่อป้องกัน เมื่อถึงฝั่งแล้ว พวกเธอทั้งสองรีบช่วยจื่อเฉิงขยายขอบเขตทันที เพื่อให้แน่ใจว่าบริเวณโดยรอบปลอดภัย!”
จางหวาและเป่าหยาซึ่งยืนอยู่ข้างแอ่งน้ำ ยืนตรงและตอบว่า “ครับท่าน!” จากนั้นทั้งสองก็คว้าผู้ช่วยนักวิจัยเฮาแล้วกระโดดลงน้ำ จากนั้นก็ดึงผู้ช่วยนักวิจัยเฮาลงมาตามเชือกที่ผนังถ้ำ
ทั้งสามว่ายน้ำไปยังผนังถ้ำที่แสงสลัว เป่าหยาตะโกนบอกผู้ช่วยนักวิจัยเฮาที่อยู่ข้างๆ ว่า “ผู้ช่วยนักวิจัยเฮา หายใจเข้า ไป!” จากนั้นเขาก็คว้าแขนของผู้ช่วยนักวิจัยเฮาแล้วกระโดดลงน้ำ จางหวาสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับถือไฟฉาย แล้วเดินตามทั้งสองคนลงไปในน้ำ
ไม่นานเชือกสองเส้นที่หวังต้าหลี่และคงต้าจวงผูกไว้กับโขดหินริมฝั่งก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง ว่านหลินหันไปหาเฟิงเต้าและเฉิงหรู แล้วสั่งว่า “เฟิงเต้า พาศาสตราจารย์เซียวไปที่นั่น เฉิงหรูอยู่ข้างหลังและปกป้องเขา” เฟิงเต้าและเฉิงหรูตอบเสียงดัง ทั้งสองคนดึงศาสตราจารย์เซียวไปด้วยแล้วกระโดดลงไปในน้ำ
ในถ้ำที่แสงสลัว ว่านหลินจับแขนศาสตราจารย์หวังด้วยมือขวา ยืนอยู่บนโขดหินริมแอ่งน้ำ สายตาจับจ้องไปที่เชือกสองเส้นที่ผูกไว้กับฝั่ง เมื่อเห็นสัญญาณว่าเฟิงเต้าและเฉิงหรูมาถึงอย่างปลอดภัย เขาก็ถอนหายใจยาวพลางมองไปที่เซียวหยาและหลิงหลิงพลางพูดว่า “พวกเจ้าสองคนต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของประธานหยู พาเสี่ยวไป๋ลงไปที่นั่น! “
“ใช่!” เซียวหยาและหลิงหลิงตอบทันที เซียวหยามองไปที่ว่านหลินแล้วกระซิบว่า “ทีหลังระวังตัวด้วย” หยูจิงหันไปมองอู๋เสวี่ยอิงและเหวินเมิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ แล้วพูดว่า “พวกเจ้าสองคนตามหลังหัวเสือดาวกับศาสตราจารย์หวัง ระวังตัวด้วย” พูดจบเธอก็ดึงเซียวหยาและหลิงหลิงกระโดดลงไปในแอ่งน้ำ เซียวไป๋ที่เกาะไหล่เซียวหยาไว้ก็ตกลงไปในน้ำ แสงสีแดงปรากฏขึ้นในดวงตาของมันทันที มันพุ่งตรงไปยังผนังถ้ำข้างหน้า…
ว่านหลินที่เหลืออยู่และคนอื่นๆ ในถ้ำจ้องมองเชือกที่ห้อยอยู่ในน้ำอย่างกังวล เมื่อเชือกเริ่มสั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง ว่านหลินหันไปมองหวังต้าหลี่และขงต้าจวงที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วสั่งว่า “ข้าจะพาศาสตราจารย์หวังไปที่นั่นอีกสักครู่ อู๋เสวี่ยอิงและเหวินเมิ่งตามหลังพวกเราไป หลังจากเข้าไปในถ้ำใต้น้ำแล้ว พวกเจ้าตามไปทันที! เหวินเมิ่ง ส่งไฟฉายให้ต้าหลี่” “
ตกลง!” หวังต้าหลี่ ขงต้าจวง เหวินเมิ่ง และอู๋เสวี่ยอิง ยืนตรงและตอบ อู๋เสวี่ยอิงกล่าว “เสือดาวหัว นี่ไฟฉายของฉันให้เธอ” ขณะที่เธอพูด เธอก็ยื่นมือออกไปและยื่นไฟฉายเข้าไปในมือของว่านหลิน
ว่านหลินยกมือขึ้นบังไฟฉายไว้ พูดว่า “ไม่ต้องหรอก เสี่ยวหัวอยู่กับฉัน เธอกับเหวินเหมิงจะแบ่งไฟฉายกัน” จากนั้นเขาก็มองไปที่ศาสตราจารย์หวังที่อยู่ข้างๆ แล้วสั่งว่า “พอเราว่ายน้ำไปถึงผนังถ้ำข้างหน้า ให้หายใจเข้าลึกๆ แล้วกลั้นไว้ อย่าเอาแขนลงไปในน้ำ ฉันจะดึงเธอข้ามไปเอง”
ศาสตราจารย์หวังตอบอย่างประหม่า “ตกลง!” จากนั้นเขาก็จ้องมองแอ่งน้ำข้างหน้า หายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง และยืดแขนออกไปสองสามครั้ง เขารู้ว่ากำลังของเขาหมดลงแล้ว แต่ชัยชนะอยู่ไม่ไกล และเขาไม่มีเหตุผลที่จะยอมแพ้
เมื่อเห็นว่าศาสตราจารย์หวังพร้อมแล้ว ว่านหลินจึงหันกลับไปมองถ้ำที่มืดสลัวอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะสั่งเสียงดังว่า “เสี่ยวหัว นำทางไป อู๋เสวี่ยอิง เหวินเหมิง ไปกันเถอะ!”
ทันใดนั้น เขาก็ยกแขนขวาขึ้นคว้าศาสตราจารย์หวังไว้ จากนั้นก็ผลักตัวออกจากโขดหินริมตลิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยหนังสือมากมาย ก่อนจะพุ่งตรงไปยังใจกลางแอ่งน้ำ ทันทีที่ตกลงไปในน้ำ ว่านหลินก็ปล่อยมือศาสตราจารย์หวัง คว้าเสื้อกั๊กเดินทางและยกเขาขึ้น พลังภายในพุ่งพล่านออกมาจากแขนซ้าย ผลักเขาถอยหลังด้วยแรงมหาศาล ขาทั้งสองข้างหักในพริบตา ร่างทั้งสองพุ่งตรงไปยังผนังถ้ำมืดเบื้องหน้า ในขณะนั้น เสี่ยวหัว
ก็กระโดดจากอากาศลงสู่ใต้น้ำเบื้องล่างผนังถ้ำ ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกาย จ้องมองว่านหลินและศาสตราจารย์หวังที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขาจากด้านหลัง ทันใดนั้น แสงสีฟ้าก็ทวีความรุนแรงขึ้น และพุ่งลงไปในน้ำมืด ใกล้ผนังถ้ำ แสงสีฟ้าระยิบระยับปรากฏขึ้นบนผนังใต้น้ำ เผยให้เห็นทางเข้าถ้ำอันมืดมิด
ว่านหลินว่ายลงไปที่ก้นถ้ำ หันไปหาศาสตราจารย์หวัง แล้วตะโกนว่า “ศาสตราจารย์หวัง เบื้องหลังความมืดมิดคือแสงสว่าง! อดทนไว้! หายใจเข้าลึกๆ… อดทนไว้!” จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วคว้าตัวศาสตราจารย์หวัง พุ่งลงไปในน้ำสีฟ้าระยิบระยับ!
ในขณะนั้น เหวินเหมิงและอู๋เสวี่ยอิงถือไฟฉาย ตามมาติดๆ จากด้านหลัง ทั้งคู่ใช้แสงสลัวๆ จากไฟฉายและแสงสีฟ้าจากดวงตาของดอกไม้ใต้น้ำ ก้มลงมองและเห็นว่านหลินกำลังดึงศาสตราจารย์หวังให้แน่นไปยังปากถ้ำใต้น้ำ ร่างของพวกเขาที่เดินตามขาที่แกว่งไปมาของว่านหลิน พุ่งเข้าไปในถ้ำสีฟ้าระยิบระยับราวกับเรือเร็ว ก่อให้เกิดวังวนน้ำใส
เหวินเหมิงและอู๋เสวี่ยอิงมองเสือดาวเฮดและศาสตราจารย์หวังหายเข้าไปในถ้ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาเข้าใจว่า เลพเพิร์ดเฮด ได้ใช้พลังภายในทั้งหมดเพื่อพาศาสตราจารย์หวังที่เหนื่อยล้าข้ามถ้ำใต้น้ำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาได้ใช้พลังทั้งหมดที่มีว่ายน้ำอย่างรวดเร็วไปยังด้านนอกถ้ำพร้อมกับศาสตราจารย์หวัง
ในชั่วพริบตา เชือกนิรภัยที่ลากตามหลังศาสตราจารย์หวังก็กระตุกเป็นจังหวะสองสามครั้ง อู๋เสวี่ยอิงอุทานด้วยความยินดีว่า “เลพเพิร์ดเฮดพาศาสตราจารย์หวังผ่านถ้ำมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว!”
เหวินเมิ่งหันไปหาหวังต้าหลี่และคนอื่นๆ ที่ยังคงยืนอยู่ข้างสระน้ำด้านหลัง ตะโกนว่า “อาจารย์ต้าหลี่ เลพเพิร์ดเฮด และศาสตราจารย์หวังมาถึงด้านนอกถ้ำอย่างปลอดภัยแล้ว พวกเจ้าสองคนคุ้มกันอาจารย์หยูเหวินลงไป!” หลังจากพูดจบ เธอและอู๋เสวี่ยอิงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ยกไฟฉายขึ้น แล้วดำดิ่งลงไปในน้ำ
หวังต้าหลี่ที่ยืนอยู่บนฝั่งรู้สึกถึงสัญญาณจากเชือกนิรภัยในมือแล้ว เขามองไปที่เหวินเมิ่งที่อยู่ในน้ำแล้วตะโกนกลับว่า “ตกลง!” พูดจบเขาก็คลายเชือกที่เกาะอยู่ออก มองไปที่ขงต้าจวงที่ยืนอยู่ข้างๆ พลางพูดว่า “เจ้าปกป้องอาเฟิง อาหยูและข้าจะตามไป” พูดจบทั้งสี่ก็กระโดดลงไปในสระน้ำสลัวๆ พร้อมกับเสียง “ตุบ ตุบ”
ทันใดนั้น ว่านหลินก็ดึงศาสตราจารย์หวังให้ลอยผ่านน้ำ ลอดผ่านถ้ำที่ยาวกว่าสิบเมตรไปได้ ทันใดนั้น เขาใช้แสงสีฟ้าที่ส่องออกมาจากดวงตาของเสี่ยวฮัว คว้าเสื้อกั๊กออฟโรดอันลึกของศาสตราจารย์หวังไว้แน่นด้วยมือขวา ขณะที่มือซ้ายก็พลุ่งพล่านด้วยพลังที่แท้จริง คว้าก้อนหินบนผนังถ้ำไว้ แล้วผลักถอยหลังอย่างแรง ทั้งสองพุ่งทะยานออกไปราวกับเรือเร็ว ไล่ตามเสี่ยวฮัวไป