by 
ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเย็นในห้องถัดไป ร่างกายของเขาก็หยุดชะงักลงทันที
เป็นเพราะนิ้วของเธอไปหนีบชายเสื้อเขาไว้
เขาก้มลงพยายามดึงนิ้วของเธอออกอย่างระมัดระวัง
เสียงแผ่วเบาของเธอก็ดังขึ้น “ได้โปรด… ได้โปรด… เธอต้อง… ยกโทษให้ฉัน…”
เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ในขณะนี้ เธอยังคงหลับตาอยู่ เห็นได้ชัดว่ายังคงหลับอยู่
เธอฝันถึงอะไรกันนะ? เธอถึงกับพูดคำนี้ออกมาในขณะหลับ
“ได้ ฉันจะยกโทษให้เธอ” เขาพึมพำ ราวกับ
ได้ยินเสียงนั้น เธอค่อยๆ คลายนิ้วออก คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยก็ค่อยๆ คลายลง
ในยามหลับ หวังอวี้ซินรู้สึกถึงความมั่นคงอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนโอบล้อมตัวเธอ ทำให้เธออยากหลับไปแบบนี้ตลอดไป
มีเสียงอ่อนโยนดังก้องอยู่ในหูว่า ไม่ว่าเธอจะทำอะไรผิด เขาก็จะให้อภัยเธอ!
ดังนั้น เธอจึงไม่ต้องกังวลอะไรเลย!
กว่าหวังอวี้ซินจะตื่นก็เกือบเย็นแล้ว
หลังจากรับประทานอาหารค่ำที่วิลล่าของอี้เฉียนโม่ เธอยืนยันที่จะกลับไปที่บ้านเช่า
“คุณอยู่ที่นี่ได้ ถ้ามีอะไรกังวล ฉันจะแจ้งให้คุณทราบว่าคุณเป็นแฟนฉัน” อี้เฉียนโม่กล่าว
ดวงตาของหวังอวี้ซินเบิกกว้างขึ้นทันที “แฟนเหรอ?”
“ตอนนี้เราไม่ได้คบกันแล้วเหรอ?” อี้เฉียนโม่ถามกลับพร้อมรอยยิ้ม “ในเมื่อเราคบกันแล้ว คุณก็เป็นแฟนฉันอยู่แล้ว”
“ฉัน…” เธอลังเล “เรายังไม่เปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะได้เหรอ?”
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดนั้น “คุณไม่อยากเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะเหรอ? คุณกังวลเรื่องอะไร?” ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เธอคงอยากจะเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะอยู่แล้ว
“ฉันอยาก…เปิดเผยให้สาธารณชนรู้หลังจากนี้ ถ้า… ถึงตอนนั้นเธอยังอยากให้ฉันเป็นแฟน…” เธอพูดอย่างไม่สบายใจ
เมื่อเธอสารภาพทุกอย่างกับเขา ถ้าตอนนั้นเขายังเต็มใจให้อภัยเธอ
“ทำไม เธอคิดว่าฉันจะเปลี่ยนใจเหรอ?” อี้เฉียนจินหัวเราะเบาๆ “อวี้ซิน ฉันไม่ใช่คนอ่อนไหวง่าย ดังนั้นฉันจะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ”
ขณะที่เขาพูด เขาก็จับมือเธอ ก้มหน้าลงจูบฝ่ามือ
“ตราบใดที่เธอไม่เปลี่ยนใจ ฉันก็ไม่เปลี่ยนใจเหมือนกัน” น้ำเสียงเย็นชานั้นทรงพลัง
นี่คือคำสาบานที่เขาให้ไว้กับเธอ!
กลับมาถึงบ้านเช่า หวังอวี้ซินมองรูปแม่ที่แขวนอยู่บนผนัง แล้วรู้สึกหนักอึ้งในใจ
อี้เฉียนโม่ส่งเธอกลับออกไป เธอเหลือเพียงคนเดียวในบ้านเช่าอีกครั้ง
“แม่ครับ กู่เฉียนเหยาติดคุกไปแล้ว สบายใจได้เลยครับ ในที่สุดผมก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ และให้กู่เฉียนเหยาชดใช้ แต่… แม่… ผมทำผิดหรือเปล่าที่ทำแบบนี้?”
เสียงกระซิบดังก้องไปทั่วบ้านเช่าที่เงียบสงัด หวังอวี้ซินยิ้มอย่างขมขื่น “ตั้งแต่แรกผมใช้อี้เฉียนโม่ เพราะผมไม่สามารถให้กู่เฉียนเหยาชดใช้ด้วยตัวเองได้! แต่อี้เฉียนโม่ช่วยผมไว้ได้มาก แต่ผม… แม่ครับ ปรากฏว่าการหลอกลวงคนอื่นไม่ใช่เรื่องดีเลย ผมหลอกอี้เฉียนโม่และบอกว่าผมชอบเขา ถ้าผมบอกเขาทุกอย่างให้ชัดเจน เขาจะยอมให้อภัยผมไหม? หรือ… มันจะทำให้ผมพัง?”
ภาพวาดบนผนังยังคงยิ้มอย่างช้าๆ ให้กับลูกสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รักของเธอ แต่ไม่สามารถให้คำตอบใดๆ ได้