by 
ริมฝีปากของเธอแนบชิดกับริมฝีปากของเขา ความรู้สึกเย็นเยียบแผ่ซ่านจากริมฝีปากของเขาสู่ริมฝีปากของเธอ
แม้จะไม่ใช่จูบแรกของเธอ แต่ทุกครั้งที่เธอจูบ เธอรู้สึกประหม่า กลัวว่าเขาจะผลักไสเธอออกไป กลัวว่าจะเห็นความรังเกียจในแววตาของเขา
เธอแลบลิ้นออกมา ค่อยๆ เลียริมฝีปากของเขา เพียงเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะผลักไสเธอออกไป ก่อนจะก้าวต่อไปอย่างกล้าหาญ
หวังอวี้ซินจูบให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น สอดลิ้นเข้าไปในปากของอี้เฉียนโม่
เธอต้องการตอกย้ำความสนใจของเขาที่มีต่อเธอ และร่างกายนี้คือสิ่งที่เธอใช้ต่อรอง
สัมผัสของริมฝีปากและฟัน ลิ้นที่ยังคงค้างคา… ตอนแรกเธอเป็นฝ่ายรุก แต่ในที่สุดเขาก็ควบคุมทุกอย่างได้ หวัง
อวี้ซินแทบหายใจไม่ออกจากการจูบ และเมื่อจูบจบลง เธอหอบหายใจหลายครั้ง ใบหน้าแดงก่ำ
“จากนี้ไป อยู่เคียงข้างฉัน แล้วบางทีฉันอาจจะชอบเธอมากขึ้น” เธอได้ยินเสียงเขากระซิบข้างหู
————
เมื่ออี้เฉียนโมและหวังอวี้ซินเดินออกจากร้านอาหาร มีคนหลายคนออกมาจากห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง บางคนบังเอิญเหลือบไปเห็นอี้เฉียนโมและหวังอวี้ซิน
“นี่ อี้เฉียนโม่ เขาก็มาทานอาหารที่นี่วันนี้เหมือนกัน” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
คนเหล่านี้ล้วนเป็นเศรษฐีรุ่นที่สองและสามในเซินเจิ้น บางคนก็อยากจะเอาใจตระกูลอี้มาตลอด จึงจำอี้เฉียนโม่ได้ทันที
“ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาเป็นใคร เธอมาจากตระกูลอี้หรือเปล่า ไม่ค่อยเห็นเขาทานอาหารกับผู้หญิง” อีกคนพูดขึ้น
“เธอไม่ใช่พี่สาวของเขา… เฮ้ เฉียนเหยา ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นน้องสาวของเธอนะ”
กู่เฉียนเหยาสังเกตเห็นโดยธรรมชาติว่าคนที่เดินออกจากร้านอาหารพร้อมกับอี้เฉียนโม่และกำลังจะขึ้นรถนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหวังอวี้ซิน
“น้องสาวของเฉียนเหยาเหรอ? อ้อ ภาระที่แม่เลี้ยงของเธอนำมาด้วยใช่มั้ย? ฉันจำได้ว่าเฉียนเหยาชอบออกคำสั่งและปฏิบัติกับเธอเหมือนคนรับใช้”
“ฮ่าๆ ตอนนั้นเธอเป็นแม่บ้าน แต่ตอนนี้พี่สาวเธอไปคบกับอี้เฉียนโม่แล้ว ต่อไปเธอก็เป็นหัวหน้า ใครจะไปรู้ว่าใครจะเป็นคนรับใช้!”
“เฉียนเหยา เธอต้องเอาใจน้องสาวเธอบ้างนะ บางทีตระกูลกู่ของเธออาจจะเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้นในอนาคต!”
เพื่อนๆ ของกู่เฉียนเหยาพูดติดตลก
สีหน้าของกู่เฉียนเหยาเคร่งขรึมจนแทบจะกัดฟัน
เธอควรจะเอาใจอี๋หยูซินนั่น เธอจะทำแบบนั้นได้ยังไง!
วันรุ่งขึ้น ขณะที่หวังอวี้ซินทำงานอยู่ที่โรงแรม จู่ๆ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากตระกูลกู่ พวกเขาเล่าว่าแม่ของเธอลืมของบางอย่างไว้ที่บ้านตระกูลกู่ และอยากให้เธอไปเอา
แต่เมื่อหวังอวี้ซินมาถึงบ้านตระกูลกู่ เธอพบกู่เฉียนเหยาและกู่กวงฉิน อดีตพ่อเลี้ยงของเธออยู่ในห้องนั่งเล่นของตระกูลกู่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังรอเธออยู่
“ของของแม่ฉันอยู่ไหน” หวังอวี้ซินถาม
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันเอาไปให้ทีหลัง” กู่กวงฉินกล่าว “ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้เธอสนิทกับอี้เฉียนโม่จากตระกูลอี๋มากเหรอ”
หวังอวี้ซินมองกู่กวงฉินอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่แค่คำของ่ายๆ ให้อี้เฉียนโม่ไปเอาของของแม่มา
“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ เพราะยังไงเราก็เป็นพ่อลูกกัน โชคดีที่ตอนนี้เธอสนิทกับอี้เฉียนโม่แล้ว ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลกู่ก็ถามมาได้เลย” กู่กวงฉินดูเป็นพ่อที่ใจดี