by 
“นายไปเดทกับแฟนเหรอ?” ซูเหวินถิงถามอย่างสงสัย
“เปล่า” หวังอวี้ซินตอบอย่างใจเย็น “ฉันไม่มีแฟน ฉันมีเรื่องส่วนตัวต้องทำ”
“จริงเหรอ?” ซูเหวินถิงพึมพำ ก่อนจะพูดอย่างอบอุ่น “ฉันแนะนำให้นายรู้จักเพื่อนดีๆ สักคนไหม? ฉันรู้จักเพื่อนดีๆ หลายคน” “
เปล่า ตอนนี้ฉันไม่ได้หาแฟน” หวังอวี้ซินปฏิเสธ “โอเค ฉันยุ่งกับงานอยู่ คุยกันทีหลัง”
หลังจากไล่ซูเหวินถิงไปแล้ว หวังอวี้ซินก็ครุ่นคิด
ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้สึกว่าความอบอุ่นที่ซูเหวินถิงมีต่อเธอนั้นช่างหลอกลวงอย่างอธิบายไม่ถูก
แต่ก็ไม่จำเป็นต้องสร้างศัตรูขึ้นมา หวังอวี้ซินมองตุ๊กตาหมีในมือ เมื่อซูเหวินถิงขอโทษแล้ว เธอก็ควรยอมรับมันซะ!
หลังเลิกงาน หวังอวี้ซินขับรถที่อี้เฉียนโม่ส่งมาขับตรงไปยังอาคารเทคโนโลยีของอี้กรุ๊ป
คนขับกดลิฟต์ให้เธอ ซึ่งพาเธอไปยังห้องทำงานของประธานบริษัทโดยตรง เมื่อหวังอวี้ซินก้าวออกจากลิฟต์ เธอแนะนำชื่อของเธอให้เลขานุการที่ทักทายเธอ
ทราบ เห็นได้ชัดว่าอี้เฉียนโม่ได้บอกเรื่องนี้ไว้แล้ว ดังนั้นเมื่อได้ยินชื่อของเธอ เลขานุการจึงพูดอย่างสุภาพว่า “คุณหวัง ขณะนี้ประธานอี้กำลังประชุมอยู่ แต่ท่านได้แจ้งเธอไว้แล้วว่าหากท่านอยู่ที่นี่ ท่านสามารถไปที่ห้องทำงานของท่านและรอได้”
เมื่อพูดจบ เลขานุการก็พาหวังอวี้ซินไปยังห้องทำงานของอี้เฉียนโม่
หวังอวี้ซินมองไปรอบๆ ห้องทำงานขนาดใหญ่ ราวกับกำลังมองดูห้องทำงานของเหล่าซีอีโอผู้โอหังในภาพยนตร์และซีรีส์โทรทัศน์
โทนสีเทาและสีขาวให้ความรู้สึกหรูหราเรียบง่าย
และหน้าต่างบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดานที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง แทบจะมองเห็นทัศนียภาพของเมืองเซินเจิ้นได้เกือบทั้งหมด
อาคารหลังนี้เคยเป็นแลนด์มาร์กชื่อดังของเซินเจิ้น แต่กลับเป็นเพียงหนึ่งในอาคารของ Yi Group!
นี่แสดงให้เห็นว่าตระกูล Yi ซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเซินเจิ้น มีรากฐานอันลึกซึ้งที่คนทั่วไปไม่อาจจินตนาการได้
“ขอโทษนะคะ คุณหวัง จะรับกาแฟหรือชาดีคะ” เลขานุการถามอย่างสุภาพ
“กาแฟพร้อมแล้วค่ะ” หวังอวี้ซินกล่าว
สักครู่ต่อมาเลขานุการก็นำกาแฟมาเสิร์ฟแล้วเดินออกจากห้องไป
หวังอวี้ซินไม่รู้จะชื่นชมความกล้าบ้าบิ่นของเลขานุการดีหรือไม่ จริงๆ แล้วเธอปล่อยให้อี้เฉียนโม่อยู่คนเดียวในห้องทำงานของอี้เฉียนโม่ เพราะกลัวว่าอาจจะขโมยเอกสารสำคัญไป
แต่กาแฟก็หอมกรุ่นอยู่ดี ขณะที่เธอจิบกาแฟ หวังอวี้ซินก็สำรวจห้องทำงาน จินตนาการว่าถ้าอี้เฉียนโม่ทำงานที่นั่นจะเป็นอย่างไร
หลังจากดื่มกาแฟและสำรวจห้องทำงานเสร็จ หวังอวี้ซินเห็นว่าอี้เฉียนโม่ยังไม่กลับมา เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาและเล่นเกมเล็กๆ ที่เธอเล่นบ่อยๆ
จริงๆ แล้วมันเป็นเกมง่ายๆ เป็นเกมที่ต้องเพิ่มเลเวลคล้ายกับเกมเตตริส สมัย
เรียน หวังอวี้ซินหลงใหลในเกมมาระยะหนึ่ง เล่นบ่อยมาก
เพราะเกมมักทำให้คนลืมปัญหาของความเป็นจริง
แต่ต่อมาในช่วงปีสาม ความสัมพันธ์ของเธอกับกู่เฉียนเหยาเริ่มแย่ลง เธอพยายามไม่ขอเงินแม่และทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหาเงินเรียนแทน
หลังจากเรียนจบ เธอย้ายออกจากครอบครัวกู่ หางานทำ และใช้ชีวิตด้วยตัวเอง
เธอจึงมีเวลาเล่นเกมน้อยลง และไม่เล่นเกมแข่งขันที่ต้องเล่นเป็นทีมกับคนอื่นอีกต่อไป เธอจึงเลือกเล่นเกมเล็กๆ น้อยๆ เพื่อความบันเทิงและพักผ่อนหย่อนใจแทน
เนื่องจากออฟฟิศเงียบสงัด หวังอวี้ซินจึงเริ่มเล่นเกมอย่างไม่วอกแวก
นิ้วของเธอเลื่อนอย่างรวดเร็วบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ และคะแนนของเกมก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
หวังอวี้ซินเล่นไปกี่ด่านแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเล่นไปกี่ด่านแล้ว ในขณะนั้น เธอจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถืออย่างเต็มที่ โดยไม่ทันสังเกตว่าอี้เฉียนโม่กลับมาถึงออฟฟิศแล้ว
อี้เฉียนโม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นหวังอวี้ซินมีสมาธิจดจ่อ