by 
อันหนึ่งคือน้ำแข็ง อีกอันคือไฟ
เมื่อมองดูก็เห็นชัดว่าทั้งสองคู่กัน ไม่มีอันใดเหนือกว่า กัน
อย่างไรก็ตาม การบานสะพรั่งของดอกเปลวเพลิงนั้นดูจืดชืดเมื่อเทียบกับการบานสะพรั่งของดอกน้ำแข็ง
แม้การบานสะพรั่งของดอกเปลวเพลิงจะงดงามจับใจ แต่มันก็เป็นเพียงเอฟเฟกต์ที่สะดุดตา
ในทางกลับกัน เมื่อดอกน้ำแข็งบานเต็มที่ ดูเหมือนจะกลืนกินทะเลดอกไม้ทั้งหมด ปกคลุมไปทั่ว และสร้างประสบการณ์อันน่าดื่มด่ำให้กับทุกคนที่อยู่ที่นั่น
ราวกับว่าทันทีที่ดอกน้ำแข็งบาน ทะเลดอกไม้ทั้งหมดก็กลายเป็นโลกแห่งน้ำแข็ง!
“ข้า…ข้าแพ้!”
ไป๋ซู่หยูสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเสียงแหบแห้ง
การแข่งขันครั้งนี้มีกรรมการตัดสิน
แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน การไม่มีกรรมการจึงไม่จำเป็น
“ถ้าอย่างนั้น ขอบคุณมากไป๋!”
ปรมาจารย์วังมังกรม่วงยิ้มเล็กน้อย โบกมือ คนที่อยู่ข้างหลังก็รีบก้าวออกมารับกระถางดอกเปลวเพลิงไปทันที
“แล้วใครอยากเล่นกับข้าอีกล่ะ?”
ปรมาจารย์วังมังกรม่วงถามพร้อมรอยยิ้ม
“ข้าจะไป!”
ร่างอีกร่างหนึ่งก้าวออกมาจากฝูงชนทันที
ปรมาจารย์วังมังกรม่วงสั่งให้คนนำกระถางดอกไม้ที่ยังไม่บานออกมา ทั้งสองจึงเริ่มการแข่งขัน
หลินหยางนั่งอยู่บนก้อนหินใกล้ๆ เพลิดเพลินกับการแข่งขันอันเป็นเอกลักษณ์นี้อย่างเงียบๆ
ไม่มีความตึงเครียด มีเพียงความรู้สึกชื่นชมอย่างสุดซึ้ง
แม้ว่านี่จะเป็นงานอดิเรกของเหล่าเศรษฐี แต่หลินหยางก็ยังไม่เข้าใจเสน่ห์ของมัน
หลังจากผ่านไปกว่าสิบรอบ ปรมาจารย์วังมังกรม่วงก็มีทั้งแพ้และชนะ แต่โดยรวมแล้วชนะมากกว่าแพ้
เทศกาลดอกไม้กำลังใกล้ถึงจุดสุดยอด
“เอาล่ะ ทุกคน มาเริ่มลงมือทำกันเถอะ!”
ปรมาจารย์วังมังกรม่วงยิ้ม “รอบต่อไปจะเป็นตัวตัดสินว่าใครจะเป็นเจ้าภาพจัดงานเทศกาลดอกไม้ครั้งต่อไป! ฉันคิดว่าทุกคนมีไพ่เด็ดของตัวเองใช่ไหม? งั้นโปรดวางดอกไม้ที่สวยที่สุดและสวยที่สุดของคุณลงบนโต๊ะ ปล่อยให้ดอกไม้บานสะพรั่งร้อยดอก! มาดูกันว่าดอกไม้ของใครสวยที่สุด และดูว่าใครมีสิทธิ์เป็นเจ้าภาพจัดงานเทศกาลดอกไม้ครั้งต่อไป!”
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็ถูมือเข้าด้วยกันด้วยความตื่นเต้น
บางคนอดใจรอไม่ไหวที่จะหยิบดอกไม้ที่สวยที่สุดที่เพาะไว้อย่างพิถีพิถันออกมาวางลงบนโต๊ะหยก
“นี่หรือคือวิธีการกำหนดคุณสมบัติในการเป็นเจ้าภาพจัดงานเทศกาลดอกไม้?”
หลินหยางถามอย่างสงสัย
“หรือ? ในโลกดอกไม้ ทุกสิ่งล้วนเกี่ยวกับดอกไม้ ใครก็ตามที่เพาะดอกไม้ได้สวยงามที่สุด ทุกคนก็จะเคารพพวกเขา หากแม่สามารถเป็นเจ้าภาพจัดงานเทศกาลดอกไม้ครั้งต่อไปได้ เธอจะมีอิทธิพลอย่างมากในโลกดอกไม้ก่อนถึงงานเทศกาลดอกไม้ครั้งต่อไป อย่างน้อยเธอก็จะไม่ถูกปฏิเสธจากใครก็ตามที่เธอต้องการขอความช่วยเหลือ”
โจวชื่อหยุนหัวเราะ
“งั้นนี่ก็เทียบเท่ากับตำแหน่งผู้นำเล็กๆ เลย!”
หลินหยางกล่าว
“มากหรือน้อย!”
“แล้วแม่ของเธอเตรียมดอกไม้อะไรมาแข่ง?”
“นี่… ฉันไม่รู้สิ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้”
โจวชื่อหยุนเกาหัว
หลินหยางขี้เกียจเกินกว่าจะถามอะไรต่อ สายตาของเขามองไปที่โต๊ะหยก ดวงตาของเขาเป็นประกาย
โต๊ะหยกมีสีสันสดใส ประดับด้วยดอกไม้หลากสีสันสวยงามสดใส
ท่ามกลางดอกไม้เหล่านั้นมีสมุนไพรหายากหลายชนิด
หากเขาสามารถหามาได้ก็คงจะดีทีเดียว
เมื่อพิจารณาจากคุณภาพของดอกไม้เหล่านี้แล้ว พวกมันล้วนเป็นดอกไม้ชั้นสูงอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่ทราบว่าปรมาจารย์วังมังกรม่วงจะใช้ดอกไม้ระดับใดเพื่อปราบพวกมัน
พระราชวังราชันย์มังกรมีอิทธิพลอันทรงพลังเหนือดินแดนใดๆ นางต้องมีดอกไม้หายากและล้ำค่าบ้างอย่างแน่นอนหรือ?
หลินหยางหันไปมองปรมาจารย์วังมังกรม่วงที่รออยู่อย่างเงียบๆ
“คุณจื่อหยวน ดอกไม้ของท่านอยู่ไหน”
ทุกคนวางกระถางดอกไม้ลงบนโต๊ะ จากนั้นทุกคนก็มองไปที่ปรมาจารย์วังมังกรม่วง
แต่ปรมาจารย์วังมังกรม่วงไม่ได้ตื่นตระหนก เธอยิ้มและพยักหน้าให้คนข้างๆ
บุคคลนั้นเข้าใจ จึงรีบหยิบกระถางดอกไม้สีเงินล้วนอันน่าอัศจรรย์ออกมาจากด้านหลัง แล้ววางลงบนโต๊ะหยกทันที
“ดอกไม้กระดูกมังกร?”
หลินหยางลุกขึ้นยืนทันที อุทานด้วยความประหลาดใจ