by 
“วิธีการของหมอหลินน่าทึ่งจริงๆ!”
“ฉันไม่เคยคาดคิดว่าเจียงเฉิงจะสร้างอัจฉริยะที่น่าสะพรึงกลัวได้ขนาดนี้!”
“ถ้าคนๆ นี้ยอมช่วยชายแดนเหนือ เขาจะเป็นกำลังสำคัญอย่างแน่นอน และสถานการณ์ในชายแดนเหนืออาจเปลี่ยนแปลงไป”
ระหว่างทาง ซางกวนหลิงแสดงความชื่นชมอย่างต่อเนื่อง พลางเล่าถึงความสำเร็จต่างๆ ของหมอหลิน
หลินหยางยิ้มจางๆ “ไม่ใช่ว่าหมอหลินไม่เต็มใจช่วยชายแดนเหนือ แต่อาณาจักรมังกรก็ยังไม่สงบสุขภายในเช่นกัน เหล่านักสู้ฝีมือฉกาจเหล่านั้นไร้กฎเกณฑ์และจำเป็นต้องถูกควบคุม หากหมอหลินไปชายแดนเหนือ อาจไม่ใช่เรื่องดี”
“ฉันเคยได้ยินมา ดูเหมือนว่าแม้แต่เจียงเฉิงก็เคยผ่านสมรภูมิรบใหญ่ๆ มาแล้วหลายครั้ง แม้ว่าข่าวจะถูกปิดบังไว้อย่างดี แต่ฉันก็ได้ยินข่าวลือมาบ้าง”
ซางกวนหลิงพยักหน้า
ในขณะนั้น รถกำลังเข้าสู่พื้นที่ให้บริการ
หลินหยางมองออกไปนอกหน้าต่างรถแล้วขมวดคิ้ว “รถน้ำมันหมดเหรอ?”
“โอ้ ไม่หรอก แค่เที่ยงกว่าๆ เอง ยังอีกยาวไกลถึงเจียงเฉิง ต่อให้เราทนได้ แต่หมอเก่งๆ พวกนั้นทนไม่ได้”
ซ่างกวนหลิงพูดอย่างใจเย็น
หลินหยางพยักหน้าแล้วลงจากรถเมื่อรถจอดสนิท
พื้นที่ให้บริการนี้เป็นพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดบนทางหลวง และมีผู้โดยสารค่อนข้างเยอะ
หลี่หรงเซิงจองร้านอาหารที่หรูหราที่สุดและเลี้ยงอาหารทุกคน
กลุ่มคนทั้งหมดแบ่งออกเป็นสองโต๊ะและสั่งอาหารจำนวนมาก
น่าแปลกที่หลี่หรงเซิงนั่งร่วมกับกลุ่มของซ่างกวนหลิงและกู่จงหมิง
หลี่หรงเซิงขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
“คุณซ่างกวน ก่อนหน้านี้มีเรื่องเข้าใจผิดกัน โปรดอย่าใส่ใจเลย มาเถอะ มาเถอะ เราไม่ได้ขับรถอยู่แล้ว ดื่มกันหน่อยไหม?”
หลี่หรงเซิงหยิบขวดไป๋จิ่ว (เหล้าจีน) เดินไปหาซ่างกวนหลิงและเติมแก้วให้เต็ม
“ฉันไม่ดื่ม”
ซ่างกวนหลิงพูดอย่างใจเย็น
“นี่ คุณซ่างกวน พูดอะไรของคุณเนี่ย? ด้วยฝีมือการต่อสู้ของคุณ คุณจะไม่ดื่มได้ยังไง? อีกอย่าง สำหรับปรมาจารย์อย่างคุณ เหล้านิดหน่อยนี่ก็เหมือนน้ำเลยไม่ใช่เหรอ? คุณซ่างกวนยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ? คุณไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเลยสักนิด?”
หลี่หรงเซิงยิ้มออกมา
เมื่อสถานการณ์มาถึงจุดนี้ ซ่างกวนหลิงก็ปฏิเสธไม่ได้
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอได้แต่พยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ ขอแค่แก้วเดียวก็พอ”
“ใช่แล้ว! เชิญทุกคนดื่ม! เชิญทุกคนดื่ม!”
หลี่หรงเซิงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี รีบรินเครื่องดื่มให้ทุกคน ก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นพร้อมตะโกนเสียงดังว่า “เชิญทุกคนมาชนแก้วกับคุณซ่างกวนด้วยกัน!”
“เชิญ!”
“คุณซ่างกวน ผมชนแก้วคุณ!”
ทุกคนหัวเราะอย่างกระตือรือร้น ยกแก้วขึ้นทีละ
แก้ว ซ่างกวนหลิงยกแก้วขึ้นเบาๆ ก่อนจะดื่มให้หมดในอึกเดียว
แต่ทันใดนั้น หลินหยางก็พูดขึ้น
“เดี๋ยวก่อน!”
ซ่างกวนหลิงตกใจ
หลี่หรงเซิงที่แอบมองซ่างกวนหลิงอยู่ก็ตกตะลึงเช่นกัน
“หลินหยาง เกิดอะไรขึ้น?” ซ่างกวนหลิงถามอย่างใจเย็น
“ไวน์นี่ อย่าดื่มดีกว่า”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
ซ่างกวนหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ จึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หมายความว่าไวน์นี้มีปัญหางั้นเหรอ?”
“หลิน หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! ไวน์นี้มีปัญหาอะไร? มันถูกซื้อมาจากร้าน แถมแก้วของทุกคนก็มาจากขวดเดียวกัน จะมีปัญหาได้ยังไง?”
หลี่หรงเซิงตะโกนอย่างกังวล
“ไม่ว่าเจ้าจะยุ่งกับไวน์หลังจากดื่มหรือไม่ก็ตาม ก็ไม่มีใครเห็น ส่วนขวดเดียวกันนั้น? มันเกี่ยวอะไรด้วย? ถ้าเจ้ายุ่งกับมัน มันก็เดาได้ง่ายอยู่แล้ว”
หลินหยางส่ายหัว
“เจ้า…เจ้ามีหลักฐานอะไร? อย่ากล่าวหาใครโดยไม่มีหลักฐาน!”
หลี่หรงเซิงหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
ซ่างกวนหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดื่มไวน์หมดแก้วในอึกเดียว
“คุณซ่างกวน!”
ทุกคนอุทานออกมา
หลี่หรงเซิงก็ตกตะลึงเช่นกัน
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?