by 
“หลินหยาง?”
ซ่างกวนหลิงค่อนข้างประหลาดใจ “เจ้ายังไม่กลับอีกเหรอ?”
“ข้ารอเจ้าอยู่!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“รอพวกเราอยู่เหรอ?”
ซ่างกวนหลิงตกตะลึง สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความเขินอาย
“ภรรยาเจ้าคฤหาสน์เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ารักษานางได้หรือยัง?”
หลินหยางถามอย่างใจเย็น
“เรื่องนี้…”
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความละอาย
“หลินหยาง พวกเราเข้าใจผิด เจ้าพูดถูก ภรรยาเจ้าคฤหาสน์ไม่ได้ป่วยเลย นี่เป็นแผนของหยางหรูหลงและฮั่วเฟิง!”
ซ่างกวนหลิงอธิบายเรื่องราวทั้งหมด พร้อมกับนำฮั่วเฟิงที่สงบนิ่งออกมาข้างหน้า
“ข้าคิดว่ากองกำลังชายแดนเหนือของเจ้าเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ข้าไม่คิดว่าจะมีใครเป็นแบบนี้”
หลินหยางเหลือบมองฮั่วเฟิง สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความรังเกียจ
“เรื่องนี้ร้ายแรงมาก ข้าต้องพาคนผู้นี้กลับไปยังเขตแดนเหนือทันที หลินหยาง เงินสิบล้านนี้ควรเป็นของเจ้า!”
ซ่างกวนหลิงนึกอะไรขึ้นได้ทันใด หยิบเช็คเงินสิบล้านออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ “เจ้าเป็นคนแรกที่เห็นว่าท่านหญิงแห่งคฤหาสน์ไม่ป่วย ดังนั้นเงินนี้ควรเป็นของเจ้า! รับไปเถอะ!”
“อะไรนะ?”
หลี่หรงเซิงและคนอื่นๆ จ้องมองหลินหยางด้วยตาเบิกกว้าง แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนา
แต่หลินหยางไม่ยอมรับ
“ถ้านางไม่ป่วย จะมาวินิจฉัยทำไม ข้าไม่ต้องการเงินก้อนนี้”
“หลินหยาง ถ้าเจ้าไม่รับ ข้าคงไม่สบายใจ ข้าเข้าใจเจ้าผิดไปแล้ว แต่เจ้าไม่ได้ตำหนิข้า ข้าขอโทษจริงๆ”
ซ่างกวนหลิงถอนหายใจเบาๆ รู้สึกสำนึกผิดอย่างที่สุด
“คุณซ่างกวน คุณกับซูเหยียนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ส่วนฉันเป็นสามีของซูเหยียน เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน ความเข้าใจผิดไม่ควรทำให้เกิดความแตกแยกระหว่างเรา หากคุณยังยืนยันที่จะให้เงินสิบล้านนี้แก่ฉัน… โปรดบริจาคให้กับพื้นที่ประสบภัยและผู้ยากไร้ในเขตภูเขาด้วย”
หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆ
ซ่างกวนหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองหลินหยางอีกครั้ง พยักหน้าเห็นด้วย
“ดูเหมือนเสี่ยวเหยียนจะตัดสินใจถูกแล้ว ข้าโล่งใจที่นางมอบเรื่องนี้ให้ท่านได้”
“คุณซ่างกวน เรื่องนี้จบสิ้นแล้ว ได้เวลากลับแล้ว”
“เอาล่ะ ไปด้วยกันเถอะ ข้าจะจัดเครื่องบินไปรับท่านกลับเจียงเฉิง”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ ครั้งนี้ท่านช่วยข้ามาก หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น ข้าต้องไปเจียงเฉิงเพื่อเลี้ยงอาหารพวกท่านทุกคน และไปหาหมอหลินด้วย! ถ้าไม่มีเขา เราคงตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง ข้าต้องขอให้ซูเหยียนแนะนำข้าให้รู้จักกับหมอหลิน เพื่อที่ข้าจะได้ขอบคุณท่านเป็นการส่วนตัว”
ดวงตาของซ่างกวนหลิงเป็นประกายด้วยความกระตือรือร้นขณะที่เธอยิ้ม
หลินหยางพยักหน้าเล็กน้อยและยังคงเงียบอยู่
กลุ่มคนทั้งหมดออกจากคฤหาสน์กว่างจ้าวและมุ่งหน้าตรงไปยังสนามบิน
ซ่างกวนหลิงและหลินหยางนั่งรถร่วมกัน พูดคุยกันตลอดทาง
หลี่หรงเซิงนั่งอยู่กับหมอคนอื่นๆ อีกหลายคน
ในรถทุกคนสีหน้าเคร่งขรึม
“ซ่างกวนหลิงนั่นช่างเนรคุณ! ยอมให้เงินสิบล้านแก่ไอ้โง่นั่นดีกว่าแบ่งให้พวกเรา! น่ารังเกียจสิ้นดี!”
“เราเดินทางมาไกลขนาดนี้ เสี่ยงชีวิตเพื่อได้เงินแค่หนึ่งล้าน?”
“คุณยอมรับเรื่องนี้ไหม?”
“แน่นอนว่าไม่!”
ทุกคนในรถบ่นพึมพำ
หลี่หรงเซิงกลอกตาพลางหัวเราะเบาๆ “สุภาพบุรุษทั้งหลาย อยากได้เงินสิบล้านคืนไหม?”
“โอ้? หมอหลี่
คุณมีแผนการอันชาญฉลาดอะไร?” “เฮ้ ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นหมอที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ แล้วจะดูแลเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้ยังไง?”
หลี่หรงเซิงหรี่ตาลงพลางกระซิบ “ข้าจำได้ว่ามีลานบริการอยู่ข้างหน้านี่นา ใช่ไหม? ดูท่าว่าถึงเวลาแล้ว เราน่าจะกินข้าวกันได้แล้ว รีบไปที่ลานบริการกันเถอะ จัดการให้เรียบร้อย รับรองว่าซ่างกวนหลิงจะยอมจำนนอย่างเด็ดขาด!”