by 
ดวงตาของฮั่วเฟิงเย็นชา แต่รอยยิ้มยังคงอยู่
“หมอหลิน ซางกวนหลิง และข้าต่างก็มาจากกองทหารชายแดนเหนือ เราจะทำร้ายนางได้อย่างไร? ได้โปรดอย่าเข้าใจข้าผิด…”
ฮั่วเฟิงอธิบายพลางก้มศีรษะลง แต่ทันใดนั้นก็ดึงมีดสั้นออกมาจากที่ไหนสักแห่งและแทงใส่หลินหยางอย่างรุนแรง
ลอบโจมตีงั้นหรือ?
หลินหยางมองอย่างเฉยเมย ไม่หลบหรือสะดุ้ง ปล่อยให้มีดสั้นอาบยาพิษแทงทะลุร่าง
ของเขา หยางหรู่หลงหายใจติดขัด
เขาไม่เคยคิดจะทำให้หมอหลินแห่งเจียงเฉิงขุ่นเคือง
แต่ฮั่วเฟิงไม่สนใจเรื่องนี้
เมื่อหมอหลินพบเขา เขาก็ต้องกำจัดเขาให้สิ้นซาก!
และตำแหน่งปัจจุบันของเขาก็ใกล้เคียงกับหมอหลินมาก เหมาะเจาะกับการลอบโจมตีที่สุด!
ถ้าเขาไม่ลงมือตอนนี้ แล้วเขาจะลงมือเมื่อไหร่?
“ตาย!”
ฮั่วเฟิงคำรามสุดกำลัง มีด
สั้นนั้นดุจงูพิษน่าสะพรึงกลัว ป้องกันไม่ได้
แต่ทันทีที่กริชแทงทะลุร่างของหลินหยาง…
โครม!
เสียงแหลมคมดังขึ้น
ทันใดนั้นกริชก็งอและหักลงอย่างกะทันหัน เมื่อมองดูใกล้ๆ
ก็เห็นได้ชัดว่าร่างกายของหลินหยางแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ด้วยพละกำลังมหาศาลของฮั่วเฟิง กริชนั้นแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทว่ามันกลับไม่สามารถตัดเนื้อหนังของเขาได้แม้แต่เส้นเดียว
“อะไรนะ?”
ฮั่วเฟิงหายใจติดขัด เขาตกตะลึง
หยางหรู่หลงและภรรยาของเจ้าคฤหาสน์ยิ่งตกตะลึง
หมอศักดิ์สิทธิ์เจียงเฉิงผู้นี้… เขาทำจากทองแดงและเหล็กงั้นหรือ? ร่างกายของเขาช่างน่าสะพรึงกลัวนัก?
“หน่วยชายแดนเหนือ?”
หลินหยางมองกริชที่กดแนบหน้าอกอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะมองไปที่ฮั่วเฟิงที่ตกตะลึง ก่อนจะเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “นี่เจ้ามีท่าทีต่อข้าหรือหลิน?”
ฮั่วเฟิงตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดผวาราวกับคลื่นยักษ์ เขาไม่อาจควบคุมสติได้อีกต่อไป จึงปล่อยมีดสั้นออก พยายามหลบหนี
“เจ้าคิดว่าเจ้าจะออกไปได้หรือ”
หลินหยางเย้ยหยัน ยกมือขึ้นฟาดฟันจากระยะไกล
ปัง!
ร่างของฮั่วเฟิงถูกกดลงกับพื้นทันที ขยับไม่ได้
พลังมหาศาลราวกับภูเขากดทับลงบนร่างของเขา
“ปล่อยข้าไป! อ๊ะ! อย่าฆ่าข้า! หมอหลิน! ได้โปรดอย่าฆ่าข้า! ข้ามาจากกองทหารชายแดนเหนือ! อย่าฆ่าข้า!”
ฮั่วเฟิงกรีดร้องเสียงแหลมพลางดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
หยางรู่หลงยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก รีบโค้งคำนับพลางกล่าวว่า “หมอหลิน ทั้งหมดนี้เป็นแผนของฮั่วเฟิง ไม่เกี่ยวกับคฤหาสน์กวงเจาของข้า โปรดเข้าใจ! คฤหาสน์กวงเจาของเราเคารพหมอหลินเสมอ!”
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
หลินหยางถามอย่างเฉยเมย
“ใน…ในโรงเก็บฟืน…”
“ทำไมท่านยังไม่พาพวกเขามาอีก?”
“ครับ…ครับ…หมอหลิน รอสักครู่ ข้าจะให้คนพาพวกเขามาเดี๋ยวนี้!”
หยางรู่หลงตะโกนเสียงสั่น
หลินหยางเดินช้าๆ เข้ามาหาฮั่วเฟิง ย่อตัวลง พูดเสียงแหบพร่า “เจ้ากับซ่างกวนหลิงมาจากหน่วยชายแดนเหนือ ทำไมเจ้าถึงทรยศซ่างกวนหลิง?”
ฮั่วเฟิงตัวสั่น ปากอ้าค้าง ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“อะไรนะ ข้าต้องใช้วิธีพิเศษอะไรถึงทำให้เจ้าพูดได้?”
หลินหยางพูดอย่างเย็นชา ดีดนิ้วออกมาเพื่อหยิบเข็มเงินออกมา ถึง
แม้ว่าฮั่วเฟิงจะไม่ใช่หมอหรือนักศิลปะการต่อสู้ แต่เขาเคยได้ยินวิธีการของหลินหยางมานานแล้ว
ถ้าเขาต้องพึ่งหมอเทพหลินจริงๆ เขาคงจะต้องประสบชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!
“หมอเทพหลิน ข้าจะพูด! ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง!”
ฮั่วเฟิงกัดฟันแน่น ตัวสั่นพลางตะโกน “ข้า… เหตุผลที่ข้าทรยศซ่างกวนหลิง… ก็เพื่อจับนาง…”
“จับนาง? เจ้าชอบซ่างกวนหลิงงั้นหรือ?”
“ใช่…ใครจะไม่ชอบคนสวยแบบนี้กัน? และ… ขอแค่ได้ซ่างกวนหลิงมาครอบครอง ข้า… ข้าก็สามารถทะลวงผ่านได้! เพราะซ่างกวนหลิงมีร่างกายซ่อนเร้นที่หายากยิ่ง… ถ้าข้าได้สตรีผู้นี้มาครอบครอง… การฝึกฝนของข้าจะก้าวกระโดดไปสู่ระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน!”
ฮั่วเฟิงเอ่ยเสียงเบา
“ร่างกายซ่อนเร้น?”
หลินหยางตกตะลึง “ร่างกายแบบไหนกัน?”
ฮั่วเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยคำบางคำออกมาอย่างช้าๆ
“เทพธิดาศักดิ์สิทธิ์!”
“อะไรนะ?”
หลินหยางตกตะลึง