by อี้เฉียนโม่!
หวังอวี้ซินตกตะลึง เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับอี้เฉียนโม่ในเวลานี้
ข้าง ๆ อี้เฉียนโม่มีบอดี้การ์ดยืนถือร่มขนาดใหญ่บังฝนที่ตกหนัก
“ทำไม…เจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?” หวังอวี้ซินพึมพำ
“ข้าควรจะถามเจ้ามากกว่า เจ้ากำลังตามหาความตายหรือ?” อี้เฉียนโม่พูดอย่างหัวเสีย
เขาวางแผนจะกลับไปที่บ้านของอี้ แต่กลับเห็นร่างหนึ่งเดินอยู่กลางถนน รถที่แล่นผ่านไปหลบเลี่ยงเธอ แต่มันก็ยังอันตรายอย่างยิ่ง
หากเขาไม่ระวัง เธออาจถูกรถชนได้
ปกติแล้วเขาคงจะเมินเฉยต่อคนบ้าบิ่นเช่นนี้
แต่หลังของเธอกลับดูคุ้นตาอย่างประหลาด
เมื่อรถเข้าใกล้ เขาก็เห็นในที่สุดว่าเธอเป็นใคร!
เขารีบบอกให้คนขับหยุดรถ ลงจากรถ และคว้าตัวเธอไว้!
แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะทำเช่นนี้
“อี้เฉียนโม่… รู้ไหม ความตายมันง่ายนิดเดียว” หวังอวี้ซินพึมพำ
ดวงตาที่พร่ามัวและใบหน้าที่เปียกชื้นของเธอทำให้เขาขมวดคิ้ว คำพูดที่เธอเปล่งออกมาในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างเลือนราง
แต่เขากลับไม่สามารถบอกได้ว่ากำลังรู้สึกไม่สบายใจเรื่องอะไร
“งั้นเธออยากตายเหรอ” เขาจ้องมองเธอ “
ตายเหรอ
” ความคิดของหวังอวี้ซินหวนกลับมาอีกครั้งถึงฉากที่แม่ของเธอร่วงลงมาจากตึก และฉากที่ร่างของแม่ถูกคลุมด้วยผ้าขาวในโรงพยาบาล
แม้แต่บทสนทนาสุดท้ายที่เธอคุยกับแม่ก็ยังเป็นการทะเลาะ
ถ้า… แม่ของเธอไม่ได้พยายามหยุดกู้เฉียนเหยาในตอนนั้น ถ้าแม่ของเธอไม่ได้พยายามช่วย… แม่ของเธอก็คงจะไม่ตาย!
“ข้า… ข้าไม่อยากตาย” เธอสะอื้นไห้ แม่ของเธอยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอ ดังนั้นเธอจึงควรทะนุถนอมมันไว้!
ต่อให้เธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในอนาคต เธอก็ยังมีชีวิตอยู่!
ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีผู้คนบนโลกนี้ที่จะระลึกถึงแม่ของเธอ และไปเยี่ยมหลุมศพของเธอในช่วงเทศกาลเชงเม้งและวันเหมายัน
หากแม้แต่เธอตายไป ใครเล่าจะจดจำแม่ของเธอได้?
“ในเมื่อเจ้าไม่อยากตาย งั้น…”
ก่อนที่อี้เฉียนโม่จะพูดจบ หวังอวี้ซินก็คว้าเอวของเขาไว้ แล้วซุกหน้าลงบนอกของเขา ก่อนจะร้องออกมาอย่างกะทันหันว่า “ว้าว”
บอดี้การ์ดที่ถือร่มอยู่ตกใจ ยกมือขึ้นดึงหวังอวี้ซินออกจากอี้เฉียนโม่โดยไม่รู้ตัว
แต่อี้เฉียนโม่กลับยกมือขึ้นห้ามบอดี้การ์ด ปล่อยให้หวังอวี้ซินกอดเขาไว้และร้องไห้
แม้ในยามที่ร้องไห้และหายใจไม่ออก เขาก็ยกมือขึ้นลูบหลังเธอเบาๆ เพื่อช่วยให้หายใจได้สะดวก
หวังอวี้ซินไม่รู้ว่าเธอร้องไห้มานานเท่าไหร่แล้ว พอรู้สึกตัวก็ขึ้นรถของอี้เฉียนโม่แล้ว
“เราจะไปไหนกันคะ” เธอถาม
“ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อน” เขาถาม “
กลับสิคะ
เธอจะไปไหนคะ ไปบ้านตระกูลกู่ หรือไปห้องเช่าที่คับแคบและหนาวเหน็บของเธอ?
ไม่ว่าที่ไหน เธอก็ไม่อยากกลับ!
“ฉันไม่อยากกลับ! อย่าพาฉันกลับเลย พาฉันไปที่ไหนสักแห่งกับคนอื่นๆ ดีกว่า” เธอพูด
วันนี้เธอไม่อยากอยู่คนเดียว!