by 
ณ ทางเข้าสำนักงานใหญ่ของหยางหัวในเจียงเฉิง
“ขอบคุณสำหรับเงินทุนของพวกท่านทั้งสอง ในนามของหยางหัวทุกคน ผมขอแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ้งต่อพวกท่านทั้งสอง”
หลินหยางโบกเช็คสองฉบับมูลค่าห้าสิบล้านในมือ พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ชายหนุ่มทั้งสองหน้าบึ้งตึง ก่อนจะขับรถออกไป
หลินหยางยิ้มพลางหรี่ตาลง ก่อนจะเดินเข้าไปในสำนักงานใหญ่ของหยางหัว
“ประธานหลินกลับมาแล้วเหรอ? จู่ๆ บัญชีของเราก็มีเงินเพิ่มขึ้นเยอะเลย ดูเหมือนจะถูกโอนมาจากพันธมิตรทางธุรกิจ”
หม่าไห่เดินเข้ามาในสำนักงานด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“นี่เป็นเงินบริจาคจากพันธมิตรทางธุรกิจ ลองมานับดูกันว่าสุดท้ายแล้วจะได้เท่าไหร่”
หลินหยางพูดขณะกำลังดำเนินการเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“เงินบริจาคเหรอ?”
หม่าไห่ประหลาดใจ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ “ประธานหลิน ท่านรับเงินจากพันธมิตรทางธุรกิจไปเท่าไหร่กันแน่?”
“ช่างเถอะ ต่อไปมันก็ต้องเพิ่มขึ้นอยู่แล้ว”
หลินหยางโบกมือ เซ็นสัญญาฉบับใหม่ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม
หม่าไห่ทั้งขบขันและหงุดหงิด
“ว่าแต่ ทางหลวงกำลังก่อสร้างอยู่เหรอ?”
“เริ่มก่อสร้างแล้ว! เพราะการเดินทางยังอีกยาวไกล ระยะเวลาก่อสร้างอาจไม่แน่นอน”
“สรุปคือ ต้องทำให้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อรักษาคุณภาพ”
“ครับ”
หม่าไห่เดินออกจากออฟฟิศ ส่วนหลินหยางก็ยังคงจัดการกับงานกองโตต่อ
ไป ทันใดนั้น โทรศัพท์บนโต๊ะของเขาก็สั่น
หลินหยางขมวดคิ้ว เหลือบมองหมายเลขผู้โทรเข้า แล้วกดปุ่มรับสายทันที
“เสี่ยวเหยียน มีอะไรเหรอ?” หลินหยางถามอย่างสงสัย
“หลินหยาง คุณอยู่ไหน?” เสียงของซูเหยียน ภรรยาของเขาดังมาจากปลายสาย
“อ้อ ผมมีธุระต้องทำ ผมอยู่ที่เจียงเฉิง มีอะไรเหรอครับ?”
หลินหยางตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“คือว่า เพื่อนผมกำลังจะมาหา อยากชวนไปกินข้าวเย็น คุณว่างไหมครับ?”
ซูเหยียนพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เพื่อนเหรอครับ?”
หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “โอเค คุณอยู่ไหน ฉันจะไปหา!”
“ฉันอยู่บ้าน รีบกลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย อย่าทำให้ฉันอาย”
“อืม… โอเค”
หลินหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ลุกขึ้นและรีบกลับบ้าน
ทันใดนั้น ซูเหยียนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว กำลังส่องกระจกอยู่ เมื่อเห็นหลินหยางกลับมา เธอจึงชี้ไปที่ชุดสูทที่พับเรียบร้อยบนโซฟาทันที แล้วพูดว่า “รีบเปลี่ยนเถอะ ไม่มีเวลาแล้ว!”
“เธอเป็นใครกัน? ทำไมต้องรีบด้วย?”
“รุ่นพี่จากมหาวิทยาลัยเดียวกับฉันที่ช่วยฉันไว้เยอะ แต่จู่ๆ เธอก็ลาออกตอนปีสอง ฉันไม่ได้เจอเธออีกเลย ตอนนี้เธอก็ติดต่อมา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เลยคิดว่าจะไปหาเธอ”
“อ้อ… ก็ได้”
หลินหยางพยักหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกไปกับซูเหยียน
พวกเขาขึ้นรถของซูเหยียน มุ่งตรงไปยังร้านอาหารธรรมดาๆ แห่งหนึ่งในเมือง
“ฉันขอเตือนเธอก่อนนะ อย่าน้ำลายไหลเวลาเจอรุ่นพี่ฉัน และอย่าจ้องเธอแบบนั้น เข้าใจไหม?”
ซูเหยียนพูดอย่างจริงจัง
“เสี่ยวเหยียน เธอเริ่มสงสัยในรูปลักษณ์ของตัวเองแล้วเหรอ?”
หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ
ซูเหยียนหน้าแดงพลางกระซิบ “เธออาจจะไม่รู้ แต่รุ่นพี่ของฉันเป็นสาวสวยชื่อดังสมัยเรียนมหาวิทยาลัย! มีคนวิ่งไล่เธอเยอะมาก! แม้แต่ฉันก็ยังใจเต้นแรงเมื่อมองเธอ!”
“น่ารักขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ
“เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ”
ดวงตาของซูเหยียนเป็นประกายด้วยความคาดหวังและความปรารถนา แม้กระทั่งแววตาที่แฝงไปด้วยความกระตือรือร้น
มันราวกับเป็นสายตาที่แสดงถึงความชื่นชม
หลินหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นซูเหยียนเป็นแบบนี้มาก่อน
ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสคนนี้…ช่างพิเศษเสียจริง!
ไม่นานนัก รถก็จอดหน้าร้าน
ทั้งสองก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างใน ทว่า
ภายในร้านกลับคึกคักไปด้วยผู้คน
“วันนี้ธุรกิจดีแบบนี้เหรอ?”
ซูเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอเหลือบมองไปรอบๆ
เธอรู้ว่าคนส่วนใหญ่ไม่ได้มากิน แต่มาเพื่อพบใครสักคน
หลินหยางมองตามสายตาของฝูงชนไป เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนแสงจันทร์สีขาวนั่งอยู่ที่โต๊ะมุม เธอ
เมินสายตาผู้คนรอบข้าง นั่งเงียบๆ บนเก้าอี้ มองทุกอย่างนอกหน้าต่างอย่างสงบ
ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกนี้ไม่สำคัญกับเธอเลย เธอ
สวยมากจริงๆ
หลินหยางพยักหน้าเงียบๆ
แต่การได้เห็นผู้ชายรูปหล่อและผู้หญิงสวยๆ มากมายใน Silent Extinction Domain เขาไม่ได้ประทับใจเป็นพิเศษ