by สติของนางดูเหมือนจะค่อยๆ เลือนหายไป เสียงของแพทย์และพยาบาลก็ดูเหมือนจะเลือนหายไป
พลังทั้งหมดของเธอกำลังสูญสลายไป
“จื่อซิน! ข้าจะไม่ยอมให้สิ่งใดเกิดขึ้นกับเจ้าเด็ดขาด!” เสียงคุ้นเคยดังก้องอยู่ในหู
ใครกันที่กำลังตะโกน?!
ดวงตาของเหอจื่อซินเบิกกว้าง แต่ภาพที่เห็นกลับพร่ามัว แม้แต่จะเพ่งสมาธิก็ไร้จุดหมาย
“ไม่ว่าอย่างไร เจ้าต้องหาวิธีนำเด็กออกจากร่าง แม้เด็กจะตายก็ไม่เป็นไร ข้าแค่อยากให้ภรรยาข้ามีชีวิตอยู่!” เสียงนั้นยังคงดังต่อไป
มันคือ… เสียงของเฉียนฉี!
แต่เขาจะพูดได้อย่างไรว่าแม้เด็กจะตายก็ไม่เป็นไร? พวกเขากระตือรือร้นกันมาก!
“ไม่… ข้าทำไม่ได้!” เหอจื่อซินอ้าปากค้าง พยายามอย่างหนักที่จะตื่นอยู่
“เด็กคนนี้… จะ… ลำบากไม่ได้ ฉันจะ… ฉันจะคลอดลูกคนนี้อย่างปลอดภัย…”
เธอคือแม่ของเด็ก และตอนนี้เธอเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถรับประกันความปลอดภัยของลูกได้อย่างแท้จริง!
คนเดียวที่เด็กคนนี้สามารถพึ่งพาได้คือแม่ของเธอ!
เธอรวบรวมแรงสุดท้ายเพื่อผลักดันครั้งสุดท้าย…
ในที่สุด บางสิ่งก็ดูเหมือนจะหลุดออกจากร่างของเธอ และเธอก็ได้ยินเสียงร้องของทารก
มันคือ… ลูกของเธอ!
ลูกของเธอคลอดออกมาอย่างปลอดภัย ฉันเดาเอา
เฮ่อจื่อซินรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ยิ่งเธอพยายามมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้ามากขึ้นเท่านั้น ใน
ที่สุดดวงตาของเธอก็เริ่มมองเห็นอี้เฉียนฉีอย่างชัดเจน ขณะนั้นเองที่เธอกำลังคุกเข่าอยู่ข้างเตียงคลอด
แต่ตอนนี้ ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา
ดวงตาสีเข้มคู่นั้นดูราวกับเปียกโชกไปด้วยน้ำตา
“ทำไม…คุณถึงร้องไห้…” เธอพึมพำ คอแห้งผากจากเสียงกรีดร้องตอนคลอดลูก
“เพราะฉันเป็นห่วงคุณมาก” เขากระซิบ เสียงยังคงแหบพร่า ตอนที่เธอกำลังจะหมดสติ เขากลัวจริงๆ ว่าเธอจะไม่รอด
กลัวว่าเขาจะเสียเธอไป!
“ฉันขอโทษ…ที่ทำให้คุณกังวล” เหอจื่อซินกล่าว
เธอพยายามยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แต่เธอก็ไม่มีแรง
“ฉันควรจะเป็นคนที่ต้องขอโทษที่ทำให้คุณต้องผ่านเรื่องมากมายขนาดนี้” เขาพูด
“ตราบใดที่ลูกน้อยปลอดภัย…ความทุกข์ทรมานทั้งหมดก็คุ้มค่า…” เหอจื่อซินกล่าว
ทันใดนั้น พยาบาลก็ตรวจดูทารกแรกเกิดที่ห่อตัวด้วยผ้าห่มและคลุมด้วยโคลนสำหรับคลอดหนาๆ
“ยินดีด้วย เป็นเด็กผู้หญิง น้ำหนัก 3,200 กรัม” พยาบาลอุ้มทารกให้เหอจื่อซินดู เหอ
จื่อซินมองแก้มแดงก่ำของลูกสาว ใบหน้าของเธอยังคงบวมเป่ง ดวงตายังคงหลับสนิท ทำให้แทบแยกไม่ออกว่าเธอหน้าตาเหมือนใคร
แต่เมื่อมองดูร่างน้อยน้อยนี้ ความรู้สึกอบอุ่นก็ผุดขึ้นมาในใจ นี่คือลูกของเธอและเฉียนฉี
นับจากนี้ไป เธอจะดูแลเด็กคนนี้ไปตลอดเมื่อโตขึ้น และลูกคนนี้ก็จะดูแลเธอไปตลอดเมื่อโตขึ้น…
“วิเศษมาก…” เหอจื่อซินพึมพำ
พยาบาลอุ้มลูกน้อยแล้วแนบแก้มของเหอจื่อซิน