by “ยังมาไม่ถึงหรอก เดี๋ยวก็มาถึงแล้ว!” อีกฝ่ายพูด “เอาเถอะ รีบหาโต๊ะใหม่เดี๋ยวนี้เลย ไม่ต้องมากินที่นี่แล้ว!”
“เฮ้ย แกจะเกเรแบบนี้ได้ยังไง!” หยูชิงชิงพูดอย่างหัวเสีย
“ก็เป็นแบบนี้ไง แกไปไกลเกินไปแล้ว แกรู้ว่าที่นั่งนี้มีคนนั่งแล้ว แต่ก็ยังนั่งกินอยู่ดี!” อีกฝ่ายกล่าวหา
“มีกฎหมายข้อไหนที่บอกว่าถ้าวางหนังสือไว้บนโต๊ะ มันจะกินพื้นที่ทั้งโต๊ะ และไม่มีใครใช้หนังสือได้?” เหอจื่อซินกล่าว “โต๊ะกับเก้าอี้พวกนี้เป็นของร้าน ทางร้านไม่เคยบอกว่าให้ใช้ของจองที่นั่งล่วงหน้าได้”
“การใช้ของจองที่นั่งล่วงหน้าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติอยู่แล้ว” หญิงสาวพูด
“ธรรมเนียมเหรอ?” เฮ่อจื่อซินพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ธรรมเนียมแบบนี้มันไม่ถูกต้อง อีกอย่าง เธอก็ยังอยากนั่งโต๊ะที่มีหนังสือแค่เล่มเดียวอยู่ดี ถ้างั้นถ้าฉันหยิบไปเพิ่มอีกสักสองสามเล่ม ฉันจะนั่งทั้งร้านเลยได้ไหม” จู่ๆ
อีกฝ่ายก็หน้าแดงก่ำ “เธอแค่เถียง!”
“ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ! อีกอย่าง เราไม่ได้นั่งตรงที่เธอวางหนังสือไว้ ตอนนี้เธอมีสามคนแล้ว ถ้าอยากนั่งก็นั่งที่ว่างๆ ไปเลย ถ้าไม่อยากก็ไป เรายังต้องกินข้าวอยู่”
หญิงสาวโกรธจนตัวสั่น เธอก้าวไปข้างหน้าคว้ามือเฮ่อจื่อซินไว้ “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ทำไมเธอถึงมานั่งกินข้าวที่โต๊ะของเรา”
ทันทีที่ดึงตะเกียบในมือเฮ่อจื่อซินก็ตกลงพื้น อาหารในชามถูกหยิบออกมากระเด็นเปื้อนเสื้อผ้า
“เธอทำอะไร!” อวี้ชิงชิงลุกขึ้นยืนทันทีและตะโกนใส่หญิงสาว
ทันใดนั้น ก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคนเดินเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?”
เด็กสาวที่ทะเลาะกับเหอจื่อซินและคนอื่นๆ รีบเดินเข้ามาบ่นทันที “เด็กผู้หญิงสองคนนี้นั่งประจำที่ของเราแล้ว ฉันวางหนังสือไว้บนโต๊ะแล้ว แต่พวกเธอยังกล้ามานั่งอีก!”
เด็กชายคนหนึ่งพูดว่า “ลืมไปเถอะ พวกนายนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันกับหวังชงไปหาที่นั่งอื่น”
“ไม่ พวกเขาต้องไป!” หญิงสาวดูเหมือนจะตั้งใจจะเผชิญหน้ากับเหอจื่อซิน แต่กลับไม่ยอมขยับ
“ทำไมเราต้องไปด้วย ชื่อนายอยู่บนที่นั่งนี้ด้วย นายซื้อมันมาเหรอ?” หยูชิงชิงอุทานอย่างขุ่นเคือง
ชายที่ชื่อหวังชงเป็นแฟนสาวของหญิงสาวที่ทะเลาะกับเหอจื่อซินและคนอื่นๆ เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของแฟนสาว เขาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดกับเหอจื่อซินและหยูชิงชิงว่า “เอาล่ะ เอาอาหารไปกินได้แล้ว ฉันจะแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
น้ำเสียงของเขาราวกับเป็นคำสั่ง
อาหารมื้อนั้นทำให้เหอจื่อซินรู้สึกหงุดหงิด เธอรู้สึกปั่นป่วนในท้องและรู้สึกไม่สบาย
เธอเก็บความอึดอัดไว้แล้วพูดว่า “งั้นก็ไปได้แล้ว ไปขอโทษเธอที่ดึงเสื้อผ้าฉันและทำให้เสื้อผ้าฉันเปื้อน แบบนี้ฉันก็จะได้แกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เฮ่อจื่อซินพูดพลางชี้ไปที่คนก่อเรื่อง
“นี่เธอพูดแบบนั้นอีกแล้วเหรอ!” หญิงสาวพูดกับหวังชงราวกับได้รับความอยุติธรรมอย่างใหญ่
หลวง หวังชงอยากจะปกป้องแฟนสาวของเขา เขาจึงพูดกับเฮ่อจื่อซินว่า “จริงเหรอ? ในเมื่อเสื้อผ้าเธอสกปรก งั้นเรามาทำให้มันสกปรกยิ่งกว่านี้กันเถอะ!”
พูดจบเขาก็หยิบชามซุปที่อยู่ตรงหน้าเฮ่อจื่อซินขึ้นมาราดใส่เฮ่อจื่อซิน
โชคดีที่เฮ่อจื่อซินพูด เธอจึงรีบหันไปด้านข้างทันที
แต่เพราะเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ เสื้อผ้าครึ่งหนึ่งจึงยังเปื้อนอยู่
“จื่อซิน เป็นยังไงบ้าง? จริงเหรอ?!” อวี้ชิงชิงรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างๆ เฮ่อจื่อซิน ถามอย่างกังวล