by แต่ในตอนนั้น เธอต้องการเปียโนนี้ให้เขา จึงขอให้พ่อช่วยหาให้
แม้ราคาจะห้าสิบล้าน พ่อก็ทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง ต่อ
มา เธอเผลอคิดว่า
เปียโนนี้เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตเขา ทุกครั้งที่คิดถึงเขา เธอจะเล่นเปียโนและจินตนาการว่าพวกเขากำลังเล่นด้วยกัน
“ในเมื่อเจ้ากำลังจะจากเสินเฉิง ข้าเกรงว่าอนาคตเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ทีนี้ลองเล่นเพลงกับข้าดูไหม” อี้เฉียนจินกล่าว
“เล่นด้วยกันไหม” มู่หยวนเยาะเย้ย “อี้เฉียนจิน เจ้าอยากเล่นกับฉันเพื่อบอกลาอดีตไหม”
“ใช่” เธอกล่าว “เพราะข้าต้องการลบเจ้าออกไปจากใจ และข้าจะไม่รู้สึกผิดหรือเสียใจในตัวเจ้าอีกต่อไป”
มู่หยวนมองคนตรงหน้าอย่างแน่วแน่ คำพูดของเธอทำให้หัวใจของเขาว่างเปล่าขึ้นมาทันที และความรู้สึกไม่เต็มใจก็เพิ่มมากขึ้น
เธอไม่อยากจะพูดออกไปง่ายๆ ว่าความรู้สึกที่มีต่อเขาหายไปแล้ว
“เอาล่ะ ในเมื่อนายอยากเล่นเพลงคู่กับฉันมากขนาดนี้ งั้นเรามาเล่นด้วยกันนะ” มู่หยวนเอ่ย “นายอยากเล่นเพลงอะไรล่ะ”
“เพลงไล่หิมะ” เธอกล่าว
ในเมื่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มต้นจากเพลง “ไล่หิมะ” งั้นเรามาจบกันด้วยเพลงนี้ดีกว่า
ร่างกายของมู่หยวนสั่นเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ครู่ต่อมาเขาก็ยิ้มออกมาทันที “เอาล่ะ มาเล่นเพลงไล่หิมะกันเถอะ”
ทั้งสองนั่งลง มือของกันและกันวางลงบนแป้นคีย์บอร์ดสีดำและสีขาว
อี้เฉียนจินรู้สึกขมขื่นในใจ เธอเคยหวังกับฉากนี้มากแค่ไหน ตอนนี้มันเจ็บปวดเหลือเกิน
เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเขาในอนาคต แต่เธอก็รู้ดีว่าพวกเขาจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้
“เริ่มกันเลย” อี้เฉียนจินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูด
นิ้วของเขากดลงบนแป้นเปียโน เสียงเปียโนก็ลอยออกมา
ไล่ตามหิมะ… เพลงนี้มีความหมายที่แปลกประหลาดสำหรับทั้งคู่ พวก
เขาคุ้นเคยกับเพลงนี้เป็นอย่างดี แม้จะเล่นด้วยมือสี่มือ แม้พวกเขาจะไม่เคยฝึกมาก่อน แต่พวกเขาก็ยังคงเล่นได้คล่อง
ดูเหมือนว่าพวกเขาฝึกฝนเพลงนี้มานับครั้งไม่ถ้วนในใจ
อี้เฉียนจินจมอยู่กับเพลงนี้ ราวกับต้องการระบายความรู้สึกทั้งหมดเกี่ยวกับอดีตผ่านเพลงนี้
เมื่อเพลงจบลง อี้เฉียนจินดูเหมือนจะยังคงจมอยู่กับเสียงเปียโน จนกระทั่งเสียงของมู่หยวนดังขึ้นด้วยความตกใจ “ร้องไห้ทำไม?”
อี้เฉียนจินแตะแก้มตัวเองและพบว่ามีน้ำตาคลออยู่บนใบหน้า
“เพราะในอนาคต ฉันจะไม่ร้องไห้เพื่อเธออีกแล้ว” อี้เฉียนจินกล่าว
ดวงตาของมู่หยวนพร่ามัว “เธอคิดจริงๆ เหรอว่าหลังจากเพลงนี้ เราจะจบกันจริงๆ?”
เขายกมือขึ้นลูบน้ำตาของเธอเบาๆ
เธอหันหน้าหนี หลบมือเขา แต่ปลายนิ้วของเขายังคงเปื้อนน้ำตา
เขามองเธอแล้วพูดว่า “อี้เฉียนจิน ครั้งนี้น้ำตาของเธอเป็นของฉัน แต่นี่คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ฉันจะไปจากเสินเฉิง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่กลับมาอีก! สักวันหนึ่งฉันจะกลับไปเสินเฉิงอีกครั้ง สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรายังไม่จบแค่นี้!”
เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า จ้องมองเขา “นายยังไม่เลิกแก้แค้นที่นายเรียกตัวเองว่าแก้แค้นอีกเหรอ? ยังอยากจะเอาคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องอีกเหรอ?”
“ตราบใดที่พวกเขายังไม่บริสุทธิ์ นายก็แก้แค้นได้ไม่ใช่เหรอ?” เขาจ้องมองเธอแล้วพูด
ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่า “คนไม่บริสุทธิ์” ที่เขาพูดถึงก็คือเธอนั่นเอง